|
< terug
De brief
De brief 1
Weet het nog als ware het gisteren pas gebeurt en kan nog elke kleinigheid zo voor mijn geest halen. Ik kan zelfs de dag van toen nog ruiken, zie en voel nog precies als die dag van toen in 1960.
Het was hartje winter en de winters van toen waren nog echte winters met koude winden gladde straten overal sneeuw en het vroor dat het kraakte. Die dag was het een stevige noordooster die mijn gezicht teisterde, neus en oren purperrood kleurde en de lippen opruwde. Ik was een kwartier eerder aan het station van Heerlen uit de bus gestapt en liep met opgeslagen kraag en dik ingeduffeld met de handen in de zakken naar de geerstraat toe. Daar aangekomen stond ik voor een oud verweerd poortgebouw waarvan het houten gedeelte dus de poort zelf scheef naar echts was doorgezakt. De poort was van een deur voorzien die helemaal rechts ingebouwd toegang verschafte op een deels overdekte binnenplaats. Rechts meteen achter de deur bevond zich een steile trap waarvan een stuk leuning ontbrak. Ging men bij het binnenkomen rechtdoor zo belandde men op een binnenplaats die als een soort van stortplaats diende. Van boven uit de vensters werd van alles wat niet meer bruikbaar was door de vensters gekieperd en belandde dan op deze ruimte van ongeveer honderd vierkante meters. Meteen achter het overdekte deel van het poortgebouw bevond zich ook weer rechts een wc zonder stromend water en afgedekt was met een eternieten golfplaat. Verder stond er een oude verroeste tractor die uit het jaar stilletjes was en niet meer gebruikt werd. Ook bevonden zich daar twee olievaten waarvan er een geopend het regenwater moest opvangen om de wc door te spoelen.
Na een volledige balans opgemaakt te hebben over wat zich parterre bevond trok ik over de wankele trap naar boven. Klopte daar aan en wachtte op een teken van leven. "Kom maar binnen" riep een zachte stem zonder te weten wie daar voor de deur stond. Ik trad binnen en werd meteen gepakt door de warmte die door een kolenkachel werd verspreidt. Het lachende gezicht van mijn nicht begroette me met zo een warmte dat ik het gevoel kreeg hier altijd geweest te zijn. Christine hielp me uit de jas en wreef met haar warme handen weer leven in mijn bijna bevroren vingers. "Ik ga een kopje koffie voor je zetten en verdween langs de trap naar beneden om water uit een bron te halen. Even later hoorde je het sissen van een kokende waterketel en werd de kamer gevuld met het aroma van pas gebrande koffiebonen. Langzaam kwam er leven in mijn handen en de wangen voelden branderig. Op het glas van het enige venster zat een dikke laag ijs dat mooie waaierachtige vormen had aangenomen en een gevoelig mens tot fantaseren uitnodigde. Het was midden op de dag maar het zonlicht werd door de dikke ijslaag gebroken en belemmerde tevens het zicht naar buiten toe. Mijn enige toevlucht was Christine bij wie ik hoopte enige tijd te mogen blijven. Ja, ik wist dat ze vier kinderen had waarvan het oudste 11 jaar was en het jongste eerst anderhalf. Ja, ik wist ook dat ze getrouwd was met Will een ondergrondse mijnwerker en die enkel voor de schijn getrouwd bleek te zijn want hij vertelde aan iedereen die dit horen wilde dat zij zijn zuster was. Financieel ontbrak het hen aan niets. Ze konden kopen wat ze nodig hadden maar een degelijke woning ontbrak hen. Na een acclimatisatietijd van enkele uren mocht ik met de inmiddels binnengekomen kinderen de slaapvertrekken verkennen en voor mij een eenvoudig ijzeren ledikant geplaatst zien. "zo daar kun je naar hartenlust snurken" meende Christine. Het was er berenkoud en je kon de hemel zien doorheen de spleten van de dakpannen. Her en der stonden emmers om het regenwater op te vangen mocht het weer eens hard regenen. Mijn ledikant stond helemaal onder de dakpannen in een hoek geparkeerd als deken fungeerden enkele jassen en een soort bedsprei die deze naam eigenlijk niet verdiende. Maar ik kon tenminste 's nachts slapen dat was mijn voornaamste zorg. "Waar er zes eten en slapen kan altijd nog een plaatsje gevonden worden" meende mijn nicht.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Meesterlijk neergezet.
Hoeselaar: Op meerdere fouten na, maar toch bedankt.
Het is fijn om je hier bij mijn gekribbel te vinden - miepe
sommige herinneringen blijven héél lang leven
ik was die half overdekte binnenkoer al aan het uittekenen
misschien moet dat wel als ik de voortzetting wil volgen
laat de fouten maar staan?
Hoeselaar: Dank je wel miepe voor het lezen en de fijne reactie daarop.
groetjes naar Kigali en je klasje
Willy
|
