|
< terug
kindertijd van een vrouwenzot (2)
Terwijl mijn lief ziek thuis zat, gaf ik mij over aan de aandacht van een interimster. In de klas zat ik er toch al naast. Dat was praktisch en ze mocht er wezen. Al was ze dan blond en had ze bruine vlekken op haar verder opvallend witte tanden. Bovendien kon ik er lekker veel aandacht mee trekken.
Het kind had uitstraling en wij gedroegen ons samen vreemd.
Elke dag pleegden we een keer of vijftien ostentatief 'zelfmoord'. Dat deden we door onze meetlat als karabijn te gebruiken. Zo bliezen we zogezegd onze bol eraf. De klasgenootjes hielden deze zelfmoordpogingen uiterst nauwgezet.bij. Dat gaf hen ook wat te doen.
De lustige zelfmoordenares was over het algemeen een lief ding. Ik weet al niet meer waarom ik haar zo nodig moest kwetsen. Ik weet wel nog dat de lerares onze aparte rituelen snel inschatte als een gevaar voor de betere orde. Ze scheidde ons vakkundig. Ik verzeilde naast een ander blond kind. Het duurde geen week of we beeldden al copulaties uit met ons schrijfgerei. Verstrooide momenten waarin ik mijn balpenpunt begerig in haar balpen duwde. Geen klein hoogtepunt in mijn ontluikende seksualiteit.
Op de speelplaats viel lol te beleven met een vriendin van de zwaar betreurde zieke. Mijn Spaanse schone kon ik noch schrijven, noch bellen. Ik paste er wel voor op mij met het geschreven woord tot een vrouw te richten. Bovendien had ik panische angst voor telefoons. Dat kwam onder andere hierdoor: mijn jongste tante had mij eens lukraak een nummer doen vormen.
Vervolgens jaagde ze mij de daver op het lijf door te zeggen dat ik de flikken gebeld had.Die konden nu elk moment aan mijn deur staan om mij, klein schoffie, mee te nemen. Hierbij mijn oprechte dank aan de bewuste tante voor de jarenlange nachtmerries. Voorts werd mijn genegenheid voor telecommunicatie er niet beter op toen ik op een avond - die aldus abrupt stopte gezellig te zijn - een boze mama aan de lijn had.
Niet zonder reden overigens.Die namiddag had ik haar teerbeminde dochter net voor het laatste lesuur, de benen van onder het lijf geschopt.
In die tijd droeg ik alleen schoenen met een staalharde tip. Die was nodig om mijn aardige en minder aardige speelkameraadjes de grootst mogelijke schade te berokkenen. Die dag had ik nu eens geen jongen onder het gras gestampt, maar wel Katrien. Een iel, klein, allerfijnst stukje porselein dat ik enkel begeerde, omdat ik het niet krijgen kon. Ik wist niet hoe ik haar moest benaderen. Uiteindelijk ging ik voor de harde aanpak; ik schopte haar een gloeiende blauwe plek ter grootte van heel haar scheenbeen en nog een stuk daarboven.
De weken daarna hadden we een halve mummie in de klas. De persoon die haar been had verzorgd wilde duidelijk uitpakken met zijn wikkel -en zwachtelkunsten. Nou, ik durf zeggen, toen die telefoon onze vredige huiskamer opschrikte, trok ik tamelijk wit weg.
Nochtans was de boze mama, gezien de omstandigheden, geeneens zó boos. Ze behandelde mij zelfs als een volwassen delinquent en wees mij beleefd terecht.
Nou, zie daar de grondvesten van mijn panische angst voor telefoons. Het zij duidelijk dat panische angsten vergaren mij makkelijk afgaat. Dat komt omdat ik mezelf van kindsbeen ondermijn door erg foute slaapgewoonten. Daar komt bij dat mijn moeder een overbezorgde, overbeschermende moederkloek is.
feedback van andere lezers- miepe
anecdote van "de jongste tante" vult wel ruimte, maar niet echt je verhaal
verder vind ik je zwetserij wel grappig
(nog niet helemaal rijp)
pisatelj: ik schreef dit dan ook laaaang geleden, dit is geen recente 'productie'
ik geef je tien op tien voor eerlijke, zinvolle commentaar :-) - Mistaker
Ik heb het graag gelezen, inclusief anecdote ;-), ook al is het inderdaad nog wat onrijp.
Groet,
Greta
pisatelj: is iets dat ik jaren geleden geschreven heb, I admit.
Fijn dat je t desondanks graag las,
William
|
