|
< terug
Jij en de vier woorden waar ik niet in geloof
We staan buiten op straat. Je vraagt je af wat de mensen van ons denken. 'Mensen? Waar zo? Ik heb enkel oog voor jou.', zeg ik om je te pesten. 'Slijmbal', weerklinkt je voorspelbare reactie. Wij die het anders vrij rustig houden -geen snikkende liefdesverklaringen, die mensen enkel kunnen menen 'in the heat of the moment', nee, bedankt, daar doen we niet aan mee - krijgen het opeens knap moeilijk.
Jij wilt niet lossen en ik heb geen zin om je te laten gaan. Maar is het de heisa thuis waard? We schudden gelijktijdig van nee. Berusting, is dat het woord? Of stoïcijns geduld, dat kan ook. Ik som de dingen op waar je net als elk ander 20-jarige meisje recht op hebt.
Zelfgemaakte chocolademousse de cinema binnensmokkelen vergezeld van je kleine broer en zusje. Gek doen en voor heel even niet aan je studies denken. Een grote rugzak vullen met waterballonnen en vluchten naar een afgelegen park, onze arena voor de namiddag. Een omhelzing met kletsnatte kleren als apotheose.
Gaan schaatsen en je stuntelige vriendje zien klungelen op het ijs, zodat hij stoer zegt: 'Weet je, hardlopen, da's tenminste een sport.' Al zou ik het misschien iets subtieler aanbrengen, maar de onderliggende bedoeling doorzie jij toch.
De zon heeft begrip, zij wel, en klaart je gezicht op voor mij. Vandaag woel ik heviger door je haren, vandaag proeven je lippen scherper, je aanrakingen tintelen fijner en je blik streelt me nog zo teder. Mijn rationele Zwartbloesje ontdekt haar buikgevoel. Ik hoor wat je buik zegt en buiken liegen niet.
Jij hoort te blijven, zodat we niet te onderdrukken neigingen om samen plannen te maken voor de toekomst breedvoerig kunnen uitwerken. Zodat jij de kans krijgt om jong te zijn, misschien fouten te maken, zo belangrijk als leerproces. Blijven, omdat je vrouwelijke energie gerijpt is en mijn mannelijke energie ten dans vraagt. Blijven, omdat we afgezonderd van elkaar, niet meer compleet zijn.
We kijken elkaar aan en jij zegt: 'Dit zit echt goed hé.' Ik knik en zeg ja:'Kalme duurzaamheid.' Knik van jou: 'Dat is het helemaal.' Ik kus je en vul nog aan: 'Geen overdreven kalverliefde waarvan je zo weet dat ze ooit eindigt. Dat maakt zo'n liefde ook zo overdreven heftig, de sluimerende wetenschap dat er snel een eind aan komt.'
Je strijkt door mijn haar en je zegt rustig, maar met die beslistheid die ik begin te vermoeden in alle Iraanse vrouwen: 'Wat wij hebben is goed, gewoon goed, echt goed.'
Simultane diepe zucht, een laatste kus en daarna nog twee. Je stampt met je vuist op mijn borstbeen. 'Mailen he, veel mailen en veel smssen'.
We zeggen niet de vier woorden, waar we beiden niet in geloven, maar het gevoel is er. Zo zeker als het bestaan van de zon die de golven in je zee van zwarte krullen, voor mijn ogen laat schitteren, terwijl je wegfietst.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Leuk verteld
Willy
pisatelj: dank u
William - aquaangel
mierenneuken: Ik knik en zeg ja:'Kalme duurzaamheid.' spatie ontbreekt na:
;))
fraai beeld xx
pisatelj: dank u :-)
die kleine miertjes, ocharme ;-)
|
