Volg ons op facebook
|
< terug
Een jaar later
De lage zon schijnt onaangenaam fel door het grote raam de woonkamer binnen. Van de hoeken van zilveren fotolijstjes spatten de vonken door de ruimte. De vrouw staat in de deuropening van de keuken en leunt vermoeid tegen de deurpost. Afwezig veegt zij een streng blond haar uit haar roodomrande ogen en hangt deze achter haar oor. Afgezien van het zachte getik van een klein reiswekkertje op het wandmeubel hangt er een serene stilte. Nietsziend staart zij door de kamer, door het raam, door de wereld erachter, naar een plaats die alleen zij kent. In die wereld is het donker. Zachtjes ontsnapt haar een diepe zucht en zij zakt tegen het kozijn in elkaar.
*
'Lieverd, zou je niet wat zachter kunnen rijden?'
'Ach.'
'Lieverd? Alsjeblieft?'
'We zijn al hartstikke laat, joh. Ik heb niet veel zin om weer te laat te komen.'
'Je ouders wachten heus wel. Ze hebben hier hartstikke lang naar uitgekeken.'
'Ja ja.'
'Lieverd? Toe nou. Ik voel me hier niet goed bij.'
'Oke dan.'
'Het is ook zo druk op de weg.'
'Ik had nog gezegd dat we beter eerder weg hadden kunnen gaan. Dan hadden we de spits kunnen vermijden.'
'Ja, dat weet ik. Maar ik moest met de kleine naar de dokter. Hij lag vanmorgen weer zo te hoesten, dat ik dacht dat het beter was om dokter Jaspers even naar 'm te laten kijken.'
'Hm.'
'Ik heb gewoon liever dat onze eigen dokter naar hem kijkt dan een vreemde. Stel dat er wel wat was, dan zitten we wel een paar dagen in een vreemde omgeving.'
'Je hebt gelijk, schatje. Ik baalde gewoon even van die trage gasten voor ons. Hoe is het nu met hem?'
'Hij ligt te slapen. Wacht effe, doe ik even de speen terug in zijn mond.'
'Kun je dan meteen de kaart even uit de tas pakken? Ik weet niet meer precies waar we ook alweer van de snelweg af moesten.'
'Hahaha, weet je niet eens meer waar je ouders wonen? Zullen ze leuk vinden.'
'Hehe, ja ja. Je weet net zo goed als ik dat we nog maar een keer eerder in hun nieuwe huis zijn geweest en dat we toen een ontzettend stuk moesten omrijden.'
'Ja lieverd, weet ik toch.'
'Kreng.'
'Domoor. Kom op, geef mij eens snel een kus.'
'Ik hou van je, meissie.'
'Ik ook van jou, mannetje. En let nou maar weer op de weg.'
'Aye aye, captain.'
'En rij alsjeblieft ietsje minder hard. Het is echt veel te druk nu.'
'Jaja.'
*
Krakend ging de deur open en de man stapte op de deurmat met het hartelijke "welkom". Bijna verlangend keek hij over zijn schouder naar buiten, waarna hij zijn jas uittrok en deze aan de kapstok hing. Met zijn voet duwde hij de aktetas eronder. Hij keerde zich naar de grote spiegel en staarde te lang naar zijn eigen spiegelbeeld. Vermoeide blauwe ogen keken hem aan vanuit een grauw gezicht. Hij probeerde een lachje, maar het gezicht in de spiegel verkrampte slechts op een bijna angstaanjagende manier. Hij slaakte een zucht en liep de woonkamer binnen.
*
'Heb jij er ook zo'n zin in? Ik kijk er echt naar uit om weer een keer bij je ouders te logeren'
'Hm'
'Lieverd, word eens wakker?'
'…'
'Hey schatje, kom je bed nou eens uit. Je moet naar je werk.'
'Liefje?'
'Ja?'
'Kom nog eens even bij me liggen.'
'Wat is er?'
'…'
'Wat is er dan?'
'Ik… ik… weet niet hoe ik het moet zeggen.'
'Wat dan?'
'Ik hou van je!'
'Huh? Wist je dat niet te zeggen? Mafkees!'
'Nee.'
'Wat nee?'
'Nee, dat was het niet.'
'Wat dan?'
'Nou ja… ach'
'Kom op, wat is er dan?'
'Ik hou echt zo onwijs veel van je.'
'Weet ik toch. En ik ook van jou.'
…
'Maar weet je wat het is?'
'Nou?'
'Het is gewoon bijna te veel zo.'
'Hoe bedoel je dat?'
'Ik bedoel dat ik zo gelukkig ben, met jou, en de kleine enzo.'
'Waarom is dat te veel dan?'
'Je krijgt gewoon bijna het gevoel dat het een keer moet ophouden.'
'Lieverd, dat moet je niet zeggen.'
'Het voelt gewoon een beetje zo.'
'Zo moet je niet denken, lieverd. Je moet gewoon genieten van wat we hebben.'
'Ja maar…'
'Nee lieverd, geen maar. Als er ooit iets gebeurt, lossen we dat samen op.'
'Ja.'
'Luister eens. Kijk me eens aan. Ik hou van jou, besef je dat wel?'
'Tuurlijk.'
'En jij houdt van mij. En wij houden allebei onmenselijk veel van onze kleine vent. Toch?'
'Ja, tuurlijk.'
'Dan is er niets dat wij niet samen aankunnen.'
'Hm.'
'Niets.'
'Ja ja.'
'Trouwens, dat maakt momenteel allemaal helemaal niets uit. Er is niets mis nu. En dat blijft zo.'
'Hm.'
'Oke?'
'Ja, lieverd. Je hebt ook wel gelijk.'
'Weet ik toch. Mafkees.'
'Hehehe.'
'Kom maar effe hier tegen mij aan liggen, gare onheilsprofeet. Ik help je wel even op te vrolijken.'
'Oeh. Graag!'
*
De blik van de man valt op het in elkaar gezakte lichaam bij de keukendeur. De vrouw kijkt niet op. Vanonder het over haar gezicht gevallen haar hoort hij zachtjes snikken. Hij zet een stap in haar richting, maar bevriest halverwege de beweging. Zijn schouders zakken, terwijl hij zijn blik van de vrouw losscheurt. Traag wandelt hij naar de bank, waar hij zich langzaam op laat zakken. Met het getik van de reiswekker en de snikken van de vrouw als enig geluid, staart hij met lege ogen en het hart in de keel naar de muur tegenover hem. Aan de muur hangt een klein kastje. In het kastje staan babyspeeltjes. Boven het kastje hangt een foto. Van de hoeken van het lijstje schittert de weerkaatsing van de zon hem onbarmhartig in de ogen. Hij sluit ze niet. Misschien komt het door de zon. Misschien door iets anders. Langzaam vullen zijn ogen zich met tranen.
…
feedback van andere lezers- Klaver4
Slik!
Heb vrienden die hun kindje van 2 verloren hebben jaar geleden, op 4 luttele dagen tijd, volstrekt weerloos en heel herkenbaar verhaal. Ik kom eigenlijk niet verder momenteel dan mijn slik, ook nu nog!
Mss dat ik u wel mis/gebruik en hen dit verhaal voorschotel, want er moet iets gebeuren!!!!
thx Grimlord om dit te delen!
gr
klaver4
GrimLord: Ai, dan komt dit wel erg dichtbij. Misschien overbodig te zeggen, maar het verhaal is volledig fictief. Ik heb het zelf nooit meegemaakt en ken ook niemand die dit mee heeft moeten maken. Ik prijs mijzelf daar gelukkig om. Wens die vrienden veel sterkte, want hoewel dit verhaal misschien aangrijpt, heb ik er geen idee van in wat voor hel ik terecht zou komen als ik mijn dochter zou verliezen. Zoiets voor proberen te stellen is al vreselijk... laat staan dat het je werkelijk overkomt... - SabineLuypaert
ooh jeetje, deze kruipt diep onder de rillingen.
en ook blij dat het volledig fictief is, wat maar weer een bevestigd dat jij een knallende pen hebt he
GrimLord: Dank je wel, Sluuke... dit is absoluut een verhaal waarvan ik blij ben dat ik het mag verzinnen en niet uit ervaring spreek.. Dat moge erg duidelijk zijn... Dank u zeer, jongedame! ;)
|
