Volg ons op facebook
|
< terug
Inburgeren
Daar, in dat verre land, had hij ruim vijf jaar de zaak vertegenwoordigd en nu was hij dan terug in zijn oude appartement. Het grootste deel van zijn spullen, het beeldje dat hij als replica door de douane had weten te krijgen, kleding, boeken en dat schilderij dat nog door de politie van de tentoonstelling was verwijderd, was nog onderweg. Waarschijnlijk net door de Straat van Gibraltar.
De jet lag had hem nog steeds in zijn greep, maar zijn baas had alweer iets voor hem bedacht. Die avond werd hij verwacht aan te zitten aan het jaarlijkse Groot Diner van de Handelsvereeniging. "Dan heb je meteen een introductie bij de mensen die er echt toe doen. Zoals de voorzitters van de Handelsvereeniging en de Ondernemerskamer en hun dames natuurlijk. De macht achter de macht, in feite. Maar daar hoef ik jou niks over te vertellen, daar weet jij alles van." Om hun gewichtigheid te onderstrepen had de baas hen beleidsbepalers en cultuurdragers genoemd. Mensen dus, die zich wisten te onderscheiden en het simpele feit dat hij toegelaten werd, moest hij dan ook als een eer beschouwen.Tegenspraak had geen enkele zin. Zijn baas beschouwde dit namelijk als part of the job. "Laat je zien, kerel, in je nieuwe werkomgeving. Zorg dat men je kent, laat ze zien wat je kan; netwerken. Kun je meteen weer een beetje inburgeren. Daar heb je toch wel van gehoord? Dat is goed voor de zaak en dus ook voor jou. En vergeet niet dat je ruim betaald wordt." Dat laatste mocht zijn baas graag zeggen. "De dress code is formeel en tafelmanieren worden op prijs gesteld. En ik zou het helemaal niet erg vinden als je deze keer, gewoon voor de afwisseling hoor, nergens anders om, het op het einde nou eens niet net-niet verkloot. Niemand heeft onbeperkt krediet, zelfs bijna-briljante werknemers niet." De baas had hem daarbij op dezelfde manier aangekeken zoals zijn vader dat vroeger ook wel deed.
Gelukkig hing er nog een donkergrijs pak in de kast en het hangertje had slechts voor een nauwelijks zichtbare vouw gezorgd. Die kreeg hij er wel uit. Kostuums persen had hij zijn oude huishoudster, mevrouw Ling, daar zo vaak zien doen. En vlak voordat hij weg zou gaan, had zij er op gestaan hem die vaardigheden bij te brengen. Want zij had gehoord dat haar Europese collega's het niet zo nauw namen. Tot haar verwondering kon hij allang overhemden strijken. Daar had zijn eigen moeder wel voor gezorgd. Hij had haar maar laten begaan. Want ze bedoelde het goed en ondanks haar ondoorgrondelijke gezicht wist hij dat ze een beetje verdriet had over zijn vertrek. Regelmatig nam zij haar kleindochter mee. Die zat dan rustig aan zijn grote bureau haar huiswerk te maken, rekenen met een pocketcalculator èn een telraam. De mores van de expats stond dat niet toe, kinderen van personeel in huis. Daar trok hij zich niks van aan. Hij vond het al lang best, dan was er tenminste wat leven in huis. Dat kleine koppie met die zwarte, glanzende sprietjes en die
oogjes. En dan ook nog hardop de tafel van tien in het Mandarijn. Zij had gezien hoe hij met stokjes at. Dat was niet zoals het hoorde, dat kon veel beter. Hij had haar niet goed verstaan, maar wel begrepen. Haar vingertjes hadden de stokjes en zijn onhandige vingers op de juiste manier bij elkaar gebracht. En hem net zo lang laten oefenen tot zij het vond dat het goed was. Als tegenprestatie had hij haar leren tellen in het Engels; kreeg ze meteen een goede uitspraak.
Mevrouw Ling had nog een aantal keren op slinkse wijze geprobeerd haar dochter Muun-Hi en hem te koppelen. Zelfs haar vriendinnen had zij daarvoor ingeschakeld. "Good woman - good education, good man - good job" moest toch een sterk argument zijn. Muun-Hi en hij hadden er elke keer weer heerlijk om liggen gniffelen. Het klopte dus niet, dat wat er altijd over moeders en huishoudsters gezegd werd. Die wisten echt niet alles. Nu was hij dan weer thuis. Maar dat voelde helemaal niet zo. Thuis was 13 uur uur vliegen.
Hij werd door de baas geïntroduceerd als "onze man in de China en nu weer terug bij mijn team. U kent hem wel, van Wheeling 'n Dealing in Cathay. Dat artikel in The Financial Times van vorig weekend." Uit gewoonte boog hij even licht met zijn hoofd.
Een aantal genadige knikjes kwam zijn richting op. Zijn werkgever had niets te veel gezegd. Het linnen was smetteloos wit, het zilver opgewreven en aan beide zijden van de borden in slagorde opgesteld. Hij voelde de priemende ogen van zijn buurvrouw, controle of hij wel wist hoe dat werkte met zoveel bestek. Wees maar gerust zussie, dacht hij, hierop pak je me niet. En hij knikte haar vriendelijk toe.
Hij kwam hier toelatingsexamen doen, hij werd gekeurd, dat begreep hij heus wel. Zo stom en ongevoelig was hij nou ook weer niet. Een nieuwe uitnodiging betekende dat hij geslaagd was. Zo had elk volk zijn eigen manier van doen. Aziaten met hun angst voor gezichtsverlies en Nederlanders die zo open en direct waren; achter de ellebogen was wellicht een betere omschrijving. Ach, deze avond kwam hij ook wel weer door en morgen ging hij lekker een paar grote kamerpalmen kopen en misschien was er bij het asiel een leuke kat. En hij was ook al voor de thee uitgenodigd door zijn nieuwe buurvrouw. Haar lach en die ontembare bos koperdraad deden hem denken aan een avonturenfilm. Hij zou een leuk boeketje meenemen en ook wat lekkers.Terwijl de eerste gang geserveerd werd, keek hij op zijn gemak het gezelschap rond en wisselde een aantal beleefde knikjes uit. Eén gezicht kende hij nog van vroeger. Van de rugbyclub of van hockey? Bij het laatste had hij het drie maanden volgehouden. Hij wist het niet meer. Een goed aanknopingspunt voor een gesprek, straks. Zijn tafelgenote, die met die ogen, fluisterde hem discreet toe wie precies wie was. "Ziet u die twee vrouwen recht tegenover u? Dat zijn een nicht van mij in de tweede lijn en haar dochter. Beiden al jong weduwe en door malversaties van die afschuwelijke Nina Brink ook nog eens het familiekapitaal verloren. Nu staan zij overal alleen voor." "Inderdaad, ik begrijp wat u bedoelt, mevrouw. Diep tragisch. Maar ik denk dat zij er uiteindelijk toch weer bovenop komen. In crisis komen vaak onvermoede talenten naar boven en mijn ervaring is dat vrouwen vaak inventiever zijn dan meestal gedacht wordt." Lief geprobeerd van tante. Maar nee, dank u.
Het diner en de hele entourage had zó kunnen figureren in een Brits kostuumdrama, Brideshead Revisited of de latere afleveringen van de Forsyth Saga. Zo bette men voor elke slok even de lippen met een apart linnen servet. Thuis, nu heel ver weg, moest je meestal vragen om een glas bij je Tsjin Tsjao bier. Zijn informante richtte zich weer op hem. Het dragen van een overhemd met rechtopstaand boordje zonder das was zeker gebruikelijk in dat land? Hij hoefde niet te antwoorden want zij was nog niet klaar, blijkbaar was zij gewend de regie te voeren. Zij sprak haar bewondering uit over de bijzondere snit van zijn kostuum en wilde weten waar hij dat had gekocht. Of had laten maken, natuurlijk. "Laten maken, mevrouw. In die kleine zaak bij de kruising van de Bund en Sun Jat Sen."Die zaak ken ik helemaal niet, waar is dat precies? "Sjanghai, mevrouw." "Ach ja, natuurlijk." Zij hoefde echt niet te weten dat hij het nog in guldens betaald had, in de uitverkoop bij Peek.
Toen bleek dat hij ook met westers bestek kon omgaan, wilden meer mensen met hem praten. "Klopt dat, dat van die Chinese tafelmanieren?", vroeg een oudere heer. Naar kaarsrechte houding en voorkomen te oordelen, was zijn rang minstens die van kolonel bd. "Oh, zeker. Ja, ja. Boeren is verplicht want dat is een beleefdheidsvorm. Stel u voor meneer, als je dat achterwege laat dan beledig je de gastheer of gastvrouw. Niet boeren betekent namelijk dat het niet gesmaakt heeft. Bijna een doodzonde. Spugen op de grond hoort er ook bij. Ja echt waar, ik zie u kijken. En dan dat onophoudelijk toosten met rijstwijn van 40 %. Niets mooiers dan elkaar onder de tafel te drinken. Ziet u het maar als een soort van slagveld. De obers zijn de hospiks, die verzorgen de slachtoffers." De kolonel grijnsde. "Affreus", riep een vrouw uit. "Hoe hield u dat vol?" "Ach, weet u mevrouw. Op een zeker moment doe je gewoon mee. Men past zich aan. Zo hoort dat." De militaire grijns werd nog breder. Hoofdschuddend besprak een aantal tafelgenoten de zojuist geschetste manieren. "Dat kon toch niet. Dat was toch geen beschaving! Alles goed en wel, ieder zijn eigen cultuur, OK. Maar dit? Nooit gedacht dat het zo erg zou zijn!"
Hij gebruikte de gelegenheid om weer eens rustig om zich heen te kijken. Zo zachtjes aan begon hij zich zelfs een beetje te amuseren. Want het was wel een zeer select gezelschap. Een staalkaart van Oude Adel, raszuivere Patriciërs, een enkel lid van de Nouveau Riches zo te zien en alles wat daar bij hing. Misschien had zijn baas eens een keer gelijk, hij zag in ieder geval een aantal mensen dat wel aardig leek. Waren die soms ook gestuurd? Hij merkte dat het algemene gespreksonderwerp overging op wijn. Dat interesseerde hem wel. Trouwens, de wijnen die bij de verschillende gangen geschonken werden, waren voortreffelijk. Heel wat beter dan de Great Wall wines van daar. De nieuwe wijnlanden werden becommentariëerd. Een enkele keer knikte hij instemmend. En als hij dacht dat het gepast was, zei hij: "Hierin ga ik volledig met u mee." Wordt er in dat land ook wijn geproduceerd ? " De familie van de vrouw die dat vroeg had haar "roots" in de Duitse Ridderorde, dit werd hem wederom op discrete wijze toevertrouwd. "Jazeker, mevrouw. En er wordt hard gewerkt aan kwaliteitsverbetering. Dan kun je hen wel toevertrouwen, dat harde werken. En het gaat zeker de goede kant op. Maar er ontbreekt toch iets van belang, van vitaal belang zelfs." "En dat is?", vroeg de mevrouw. "Een zekere basis-wijn-cultuur, mevrouw. Het is toch geen Europa". Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn baas instemmend knikken. Hij had blijkbaar gescoord.
Deze opmerking bleek het startschot voor een analyse van cultuur en verfijning.
Het viel hem op dat men niet meer wachtte tot de bedienden de glazen bijvulden. Met nauwelijks verholen dédain beoordeelde een heer de Cabernet Sauvignondruif; "een allemansvrind". Terwijl men zelf weer bijtapte, kwam het gezelschap tot de conclusie dat de nieuwe wijnlanden weliswaar hun best deden en zelfs een redelijk resultaat bereikten, maar dat de moeder der wijnen toch de klassieke Bordeaux was èn bleef. Het lag op zijn tong om te zeggen dat juist die "vrind" Cabernet Sauvignon in vele, zo niet alle gevallen, de basis vormde van Bordeaux. Maar hij hield zich in, hij wilde niet meer van die fouten maken. "Meedoen", beval hij zichzelf, "gewoon meedoen." Bijna als terloops noemde hij Merlot en Grenache als voorbeeld van druiven die wijn cachet gaven. En weer ontmoette hij instemmend geknik.
Ach, bedacht hij, het is eigenlijk overal hetzelfde. Mensen moeten wat te lullen hebben. In een bedrijfskantine is voetbal het gemeenschappelijke en hier is het dan wijn. En dat smaakt een stuk beter dan voetballeer. Hij vond zichzelf erg gevat met deze laatste gedachte.
"Is dat niet moeilijk, dat werk van u? Ik bedoel eigenlijk ondankbaar."
Hé, dat viel mee. Zij bleek toch meer te zijn dan een stijlvolle maar lege gastvrouw. "Het lijkt mij zo ondankbaar. U doet het voorwerk en een ander gaat met de eer strijken." "Weet u, dat weet je van te voren. Dat systeem zult u zeker wel herkennen. Daar ben je dus op voorbereid. Maar soms is het net… . Ja, soms is het net als koorddansen. Eén verkeerde beweging. Bij de juiste persoon de verkeerde opmerking maken kan al fataal zijn." "Bent u daarom weer terug?" Zijn antwoord werd overstemd door de commotie rondom een door een ongecontroleerde beweging omvallende open fles.
Een jonge serveerster redde die fles. Als een speer schoot zij naar voren en ving hem behendig op. Toch kreeg zij de schuld. "Dom wicht", kijfde een uit haar rol vallende gecultiveerde stem. "Maar mevrouw, ik … ." "Niks geen maar mevrouw. Jullie kennen tegenwoordig ook niks meer. Vroeger deden wij…. ."
"Takkewijf, teringtrut", hoorde hij zichzelf bijna hardop zeggen. En hij besloot dat meisje, als zij weer in zijn buurt was, discreet 50 dollar toe te stoppen. Met dat soort handelingen had hij genoeg ervaring opgedaan.
Het incident was al snel vergeten en de aanwezigen werden het roerend met elkaar eens. Wijn was en bleef een waarachtige, nobele drank en behoorde dan ook dienovereenkomstig behandeld te worden. Elke andere benadering was in feite een belediging. Plotseling viel het hem op dat sommige aanwezigen woorden zoals dat dienovereenkomstig niet meer zo correct konden uitspreken. Supermarktwijn was per definitie "not done". Hierover gold grote stelligheid en zelfs unanimiteit. Dus rustig laten chambreren, en waar de leeftijd van de wijn dat vereist, decanteren en vervolgens savoureren. Hij begreep dat met dat laatste genieten bedoeld werd. Maar er bleek nog een ander, zo niet nòg belangrijker, aspect van omgang met wijn.
En dat was het gezelschap en de ambiance waarin zij beleefd werd. "Zoals wij het plegen te doen." Wat hij van deze stelling vond. Alle aanwezigen keken nu zijn kant op en in stilte wachtte men op antwoord.
Hij koos zijn woorden met zorg.
"Ach, 's avonds ergens op een balkonnetje van een woonkazerne met uitzicht op de Jangtze. Zo in de laatste zon. Boven op de vuilnisbak en een paar blote voetjes op mijn schoot. Dan smaakt zo'n regionaal slobbertje ook prima, hoor."
feedback van andere lezers- lin
Ik begreep dat je moeite had met het insturen van dit lange verhaal. het is echt een prachtig verhaal, maar inderdaad aan de lange kant en dat wordt slecht gelezen. beter kun je zo'n verhaal in delen knippen en afzonderlijk aanbieden. Kijk maar eens tussen de verhalen, hoe vaak dat gedaan wordt!
Kleine opmerkingen:
Als één worod schrijven: jetlag en dresscode
Getallen in letters schrijven: geen 13, maar dertien.
Jullie kennen tegenwoordig ook niks meer. > kunnen?
Quotes altijd op een nieuwe regel beginnen en na de quote weer. In dit zelf verzonnen voorbeeld:
Hij ging zitten en keek hem doordringend aan. De man zuchtte eens diep.
"Ik begrijp het," zei hij.
Hij pakte zijn hand en schudde die. Vervolgens stond hij op en liep de kamer uit.
Voorbeeld slaat nergens op, maar laat de quote zien op de aparte regel.
Het einde is prachtig gevonden. Helemaal in stijl!
Lieve groet, lin
pieter: reactie al bij Lin bekend. - aquaangel
wat kan ik nog melden na de feedback van Lin, zij sprak alle juiste dingen al uit.
succes
pieter: reactie al bij aquaangel al bekend - henny
Heel goed de cultuur en eetgewoonten beschreven. Denk er nog even aan 13 voluit te schrijven. Ik proost met je met een glas merlot.
pieter: Henny,
Welke cultuur bedoel je? Die westerse of de oosterse? Hopelijk allebei. En, inderdaad, Merlot gaat de zaak wat cachet.
Groetjes,
Pieter. - Vansion
Hoewel mijn maag keert bij de inhoud... (Ik lust graag patatten met kool.), ben ik gecharmeerd en geamuseerd door je eigengereide wijze van schrijven.
pieter: Dank je wel voor je feedback. Echt Chinees eten is lekker hoor! Je zet me aan het denken. Want je bent gecharmeerd en geamuseerd door mijn eigengereide wijze van schrijven. Van Dale's woordenboek geeft drie betekenissen van eigengereid. Nl. eigendunkelijk, niet plooibaar en zijn eigen hoofd volgend. De eerste twee zijn niet zo positief. Ik hoop dat je bedoelt: zijn eigen hoofd volgend. En dat vertaal ik dan weer als een eigen stijl hebbend. Klopt dat?
Vriendelijke groet, Pieter. - joplin
prachtig
ik heb nog heel wat te lezen merk ik.
xx
pieter: Dat is leuk! Na zo lange tijd nog een feedback en ook nog eens een enthousiaste. Bijna onnodig om te zeggen dat de hoofdpersoon wat karakter betreft wel wat van mij heeft. (alleen hij is succesvoller en verdient veel meer) Ik heb veel plezier gehad in het opstellen van dit verhaal. Op de Schrijversvakschool in Amsterdam heb ik een korte cursus gevolgd. De docent was niet enthousiast over de inhoud van dit verhaal, het was blijkbaar niet literair genoeg. Maar ik ben wel enthousiast over het feit dat een aantal mensen het wel kan waarderen. Dus veel dank voor je feedback.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 9Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
