Volg ons op facebook
|
< terug
one-night stand met Braziliaanse straatmuzikant (7)
De jongleur ontdekte ondertussen dat met zijn kont shaken én jongleren een uitdaging betrof. Zijn ballen rolden richting het bankje van zijn nieuwe vriendjes -hoopte hij. De Portugees van het gezelschap, dewelke er eigenlijk uitzag als een Indiaan, een knappe indiaan moet ik zeggen, wipte van de bank, pikte de balletjes op en begon zelf te jongleren.
'You're good', zei Gespikkeld Kuitbeen slijmerig. 'Not so much', kwam het bescheiden antwoord toen de balletjes richting terug richting slijmatige eigenaar bolden. Ik wilde mezelf berispen voor mijn slechte gedachten, maar er bestonden nu eenmaal van die mensen die ik meteen na de eerste blik niet kon uitstaan.
Ik weet niet of mijn mentale misprijzen hem wegjoeg of dat hij gewoon in tijdsnood zat, maar hij kondigde aan dat hij er vandoor moest. Hij wist wel nog mee te geven dat hij elke dag te vinden was in dit park. De gezichtjes van de muzikanten straalden zichtbaar van blijdschap bij het horen van dit heuglijke nieuws. Het kan ook zijn dat ze gewoon lichtelijk apathisch knikten, zo precies weet ik het al niet meer.
Exit jongleur, waarop het drietal zichzelf een pauze gunde. Het Mexicaanse paartje ging ook heen, terwijl de jongens een bal opdiepten en blootsvoets naar het grasveld renden. Mannen blijven kinderen, ze gingen een balletje trappen.
De Portugees met het indiaanse bloed -dat kon niet anders- trok zijn shirt uit. Op zich had ik daar niets op tegen, maar het was nu wel definitief uit met studeren. Ik onderzocht zijn platte buik op sporen van een wasbordpatroon, een kleine afwijking mijnentwege, maar die waren er niet.
Uiteindelijk deerde dat niet, Winnetoe met de banjo had een lekker lijf. Bovendien was hij over de hele lengte van zijn beide armen getatoeëerd. Normaal vind ik tatoeages afzichtelijk, zeker op een blanke huid, maar bij een indiaan vond ik het wel iets hebben.
Hij had lang pikzwart haar dat bijna tot op zijn bolle achterste viel en een scherpe neus die wel bij mij in de smaak viel. Helaas had hij opvallend gele tanden, bleek toen hij lachte, iets dat hij net iets te vaak deed naar mij zin, net een tic. Twee afknappers in één klap.
De leider droeg een zebramuts, dat wil zeggen een muts met witte en zwarte strepen die heel zijn hoofd bedekte. Misschien was hij in zijn thuisland andere temperaturen gewend. Hier leek het mij geschift.
De jongens voetbalden zoals typische jongens voetballen. Ze lachten elkaar uit als eentje de bal verloor of struikelde. Situaties die nooit zo'n lachuitbarstingen verdienen en toch volgen die lachsalvo's onvermijdelijk als iemand de vloer kust. 'I wish I was like you, easily amused', zong een bepaalde suïcidale zanger uit Seattle. Het verbaasde me eigenlijk dat ze zich zo jong gedroegen, ze leken mij stuk voor stuk ouder dan 25. Leeftijd zegt niets natuurlijk, zeker niet in de branche van rondtrekkende artiesten.
De indiaan huppelde energiek terug en dook naar een fles water die uit de zon, onder hun bank verscholen lag. Ik wilde zijn blik vangen om te peilen naar zijn staat van hitsigheid. Maar een schuine blik terwijl hij de petfles aan zijn volle lippen zette, deed geen hogere staat van geilheid vermoeden. Zitten straatmuzikanten soms te veel aan de dope om wild in het rond trappende hormonen te hebben?
Zijn twee kompanen lieten de bal ondertussen voor bekeken en waren verwikkeld in een schijngevecht. Net of ze in een Aziatische zwaardfilm verzeild waren geraakt. Ze schopten elkaar hoog over het hoofd in slow motion, opnieuw en opnieuw. Ik vond dat ze het er best elegant van af brachten. Wat hebben jongens toch met agressie? Lijfelijke agressie was toch gedateerd? Of zag ik dat verkeerd?
Tenzij ze natuurlijk plannen hadden om te patrouilleren in de straten van Bagdad. Daar kon enige strijdvaardigheid vast van pas komen. Waren er straatmuzikanten in Bagdad? Of het Midden-Oosten, bij uitbreiding? Ik schudde nogmaals met mijn hoofd. Dat waren het soort idiote pseudo-filosofische vragen waar drie kwart van mijn studeertijd aan opging in die dagen.
De indiaan voor mij spoot opeens als een standbeeldje uit de oudheid, een sater of een ander mythologisch figuurtje dat temidden van een fonteintje prijkt, een grote slok water uit en begon quasi hysterisch te lachen. Wat zouden we nou krijgen?
feedback van andere lezers- sproet
de opbouw blijft maar komen en verveelt nog steeds niet!
in je laatst alinea is een zinsconstructie fout getypt denk ik of ik snap de zin niet. ( dom schorpio blondje)
liefs, trees
pisatelj: die subtiele zelfafbraak herinnert werkelijk bijzonder sterk aan andere door mij ooit gekende scorpio's
ik zal eens naar die laatste alinea kijken, ik zou er zelf niet van verschieten, moest er iets fout geformuleerd in staan :-)
erg blij met je feedback, heb ik veel aan,
Groeten
Pisces (schommelend tss uitgehongerde Pirahna en o zo beleefd goudvisje) - Mistaker
Fijnfijnfijn, om met de Ludo's te spreken!
Die laatste alinea klopt wel alleen staat 'uit' wel erg ver van 'spoot' af, dat zet de lezer even op het verkeerde been. Mij toch, aanvankelijk.
G (mijn ascendant is trouwens ook weegschaal)
pisatelj: ja, die zin kan vlotter lopen, das waar.
Mijn ascendant zou maagd zijn. Verklaart dan mijn beddelijke activiteiten weer een beetje meer, als ge dat teken zo wat kent.
harmonische groeten,
William - Klaver4
die heuglijke nieuws ?
waarop het drietal zichzelf een pauze gunden ?
een sater of iets een ander (komma vergeten of die iets teveel ?)
ofwel ligt het aan mij, die een werkbril opheb, ofwel aan u.
gr
klaver4
pisatelj: het ligt aan mij
schrijven zonder slapen
self-instilled insomnia makes you sloppy
|
