|
< terug
Afgedankt na zoveel jaar
Ze waren net geen 49 jaar gehuwd. Ze kon het niet begrijpen, net geen 49 jaar en nu dit. Hoe kon dit, waaraan had ze dit te danken. Zij had toch de zes kinderen groot gebracht, hun honger gestild en hun dorst gelest. En nu, hoe moest het verder nu. Na al die jaren, waarin ze hem het beste van zichzelf gaf, wou hij weg. Weg bij haar en weg van de omgeving. Hij had een nieuwe vriendin. De sex met die nieuwe was veel beter dan toen met haar. Dat had hij haar verteld. Dat mens was negen jaar ouder dan hijzelf. En hij was negenenzestig, dat wilde zeggen dat zij gewoon al achtenzeventig was. Hij liet haar gewoon staan voor een overjaarse, nymfomane slet van bijna tachtig.
Ze huilde dag en nacht, wat moest ze in Gods naam beginnen? Elke dag ging ze steeds maar meer en meer poetsen in haar huis. Haar huis dat volgens zijn zeggen binnenkort verkocht zou worden. Wie zet er nu zijn eigen vrouw op straat, een vrouw van bijna zeventig die heel haar leven haar rug krom werkte voor haar gezin. Binnenkort zou ze op straat staan met haar hele hebben en houwen. Aan die gedachte kon ze niet wennen. In elk glas, in elke spiegel zelfs in het water van de badkuip zag ze het gezicht van die hoer. Ze wilde zelfs niet weten wat die allemaal met haar man uitgespookt had. Hij wou haar nog een afscheidskus geven maar dat kon ze niet aan, ze was vies van zijn gezicht waar die sloerie hem ook gekust moest hebben.
Dit zou haar dood worden, dat wist ze zeker. Tegen één van de kinderen had ze gezegd waar alle belangrijke papieren lagen, en waar ze nog een beetje geld bewaarde. In de bovenste lade van het witte kastje lag ook haar brief die moest voorgelezen worden op haar begrafenis. Alles was in kannen en kruiken, ze kon met een gerust hart deze wereld vol ellende verlaten. Nooit meer warm of koud, nooit meer licht of donker. Ze kon echt niet meer, ze was op.
Nu zit ze in haar nieuwe huis, ze leest een boek of kijkt televisie met enkele van haar kleinkinderen. Ze weet nog die dag enkele jaren geleden toen haar man naar die del reed. Ze was zo aangedaan dat ze onmiddelijk een advocaat onder de arm nam. Een veelbelovende jonge advocaat, ze mocht hem onmiddellijk. Hij woonde in bij zijn vader, een dokter met pensioen. Omdat ze altijd te vroeg was op de afspraken kwam zijn vader haar gezelschap houden. Elke keer kwam ze vroeger en vroeger en genoot van zijn gezelschap. Nu wonen ze al een tijdje samen en ze denkt met blijde gedachten weer aan het moment dat haar man vertelde van die vrouw, en dat hij bij haar weg zou gaan. Ze dankt God alle dagen dat het zo is gelopen. Ze leeft nu in een grote weelde, met een man die haar op handen draagt en voor haar door een vuur gaat als het moet. Iedere dag dankt ze God omdat het leven zo mooi kan zijn. Ze weet nu dat er achter de regen zonneschijn komt en daar wil ze nog zo lang mogelijk van genieten.
feedback van andere lezers- sproet
mooi weergegeven en vrij realistisch verhaal.
typfouten:
van de badkuip^zag...
ze kon met een gerust (woord ontbreekt) deze ....
liefs, sproet :-)
otiske: Bedankt voor de fb, de fouten worden goedgemaakt;-) groetjes. - Liesje
een realistisch verhaal dat mensen kan hoop geven...
otiske: Bedankt Liesje, dat is ook een beetje de bedoeling natuurlijk, groetjes. - aquaangel
waarom krijgt de 'jongere' versie van haar
altijd de naam DEL toeberekend..........??
hoe wordt hij dan genoemd??
otiske: Moet ik es over nadenken, misschien voor het volgende verhaal, groetjes ;-) - Klaver4
en weeral een sprookje zie!
de kunst is om elk drame het nieuwe, de uitdaging en de kansen te zien! nie altijd evident natuurlijk!
mooi sprookje terug, vlot gepend
ps:
honger gestilD
onmiddeLLijk
gr
klaver4
otiske: bedankt voor de fb en de verbeteringen ;-) groetjes
|
