naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

het spinnenmeisje (3)

door pisatelj

Het avondeten verliep woordeloos. Grootmoeder en kleinkind waren zo goed op elkaar ingesteld dat ze elkaar ook zo begrepen. Woorden tussen hen uitgesproken hadden enkel verwarring kunnen zaaien. Oma was trouwens -ook al voor de oorlog- een sterke persoonlijkheid die weinig waarde hechtte aan verbale uitlatingen. 'Woorden liegen, daden nooit', was haar parool.

Ragnya wilde weten of haar grootmoeder niet gewoon mee kon met haar. 'Nee, kindje, hoogbejaarde vrouwen evacueert de regering niet meer. Zonde van het zitje op de bus.' Ze ruimde de tafel af en blies de kaars uit. Oma deed in huis zo veel mogelijk op de tast, want kaarsen waren alleen voor handen als ze die zelf maakte, met veel moeite. Het avondmaal verdiende echter wel licht, want 'alleen beesten en misdadigers eten in het donker'.

Ragnya sprong overeind om te helpen, maar haar grootmoeder schepte een laatste lepel waterige stampot over van haar bord op dat van haar kleinkind en drukte een kus op 'haar pekzwarte krullendak', waarop ze naar de keuken verdween. 'Eet, mijn kleintje, je hebt het meer nodig dan ik. Morgen wacht je een lange reis in een autobus. Of iets dat een matige poging doet om daar voor door te gaan allezins.'

Ragnya had nog nooit, tenminste niet bewust, in een autobus gereden, of eender wat voor voertuig om helemaal precies te zijn. Ze had er vaak over gefantaseerd om in een jeep aan een baanbrekende snelheid door de woeste natuur te scheuren, of nee, liefst van al had ze willen vliegen, snel sneller snelst, boven de wolken uit, boven alle zorgen uit, maar nu verheugde het vooruitzicht op een busrit haar allerminst.

Ze had nooit de stad verlaten en ze was bang voor het onbekende. Absurd, wist ze, want waar zij heenging was het oneindig veel veiliger dan in deze heksenketel. Alleen,heksenketel of niet, het was wel haar thuis, de plek waar ze zich ondanks alles geborgen voelde, waar ze de droom koesterde om ooit haar eigen ronde te lopen als arts, en nog liever als gynaecologe.

Terwijl de mannen alles in het werk stelden om andere mannen kapot te maken, bleven de vrouwen immers nieuw leven baren. Hoe een mens kon groeien in de buik van een ander mens, was iets dat haar bovenal fascineerde, iets waar ze soms zo lang over nadacht dat ze er duizelingen van kreeg, zodat ze zichzelf moest dwingen om aan iets anders, iets meer bevattelijks te denken, en niet bijvoorbeeld aan de grootte van het universum, want dat vraagstuk kon haar ook menige uren slaap kosten.

In haar fantasiewereld leidde ze dagelijks tientallen bevallingen, in omstandigheden die varieerden van penibel tot zeer penibel tot uitermáte penibel, maar ze bracht het er altijd goed vanaf, en moeder en kind overleefden altijd. Hoe dicht de granaten ook insloegen, hoe opstandig de verlichting in de bomkelder -de locatie wisselde nooit- zich ook gedroeg, stuitligging of niet, de fantasie eindigde steeds met het beeld van een pimpelpaars kindje dat lag te rusten op de borst van een bezwete en uitgeputte maar ingelukkige mama.

feedback van andere lezers

• Liesje
  het verhaal blijft boeien... slimme meid wel die Ragnya... triest voor oma, maar ergens heb ik het gevoel nu dat Ragnya een mooie toekomst lacht... enkel zo emotioneel dat oma en kleinkind gescheiden worden in hun liefde en verbondenheid...
  pisatelj: leven is afscheid nemen :-)
• sproet
  mijmeringen...nog even voor het slapen gaan...
  liefs,trees :-)
  pisatelj: liefs terug, Sproet,
  
  Pisatelj
• Ghislaine
  Jij kent het woord 'pimpelpaars' ook? Kom op met het vervolg.
  pisatelj: ik ben fan van dat woord!
• Klaver4
  mooi gevat zo'n trieste story toch, kwestbaarheid in een steenhard kader!
  en hem nie afjagen hé ghislaine, strakt begeven zijn polsen of vingers het, en ge weet dat hij die nodig heeft, is het niet voor dit hier, dan vast wel voor iets anders ! :o)
  ps
  alleSzins
  gr
  klaver4
  
  pisatelj: :-) :-) :-)
  
  heb ondertussen wel al vervolg genoeg om een bladje per dag te publiceren,
  
  maar ik mag wel een beetje opgejaagd worden, meer dan een beetje ook zelfs :-)
  
  je schat de waarde van mijn polsen vrij goed in moet ik zeggen :-)
  
  plezante feedback altijd
  
  groeten
  
  Pisatelj
• Magdalena
  dit is zo aangrijpend mooi. Kwetsbaar én sterk, sprookjesachtig én realistisch. Proficiat! Magdalena.
  pisatelj: feedback om euh even stil van te worden