|
< terug
De agressieve autist.
Ze stond blijkbaar in de knutselkamer. Op een tafel stonden beeldjes, geboetseerd in oranje klei.
De man stond naast haar, kijkend naar de beeldjes.
'Oh, dit is een mooie!' zei ze.
'Dit heb ik gemaakt,' antwoordde hij.
Ze staarde naar het beeldje. Er was iets mee. Iets waardoor dit specifieke beeldje anders was dan de andere.
'Zie je er nog mooie?' vroeg hij.
Ze keek rond en wees een beeldje aan bovenop de kast. 'Dat paardje daar,' zei ze.
Hij bewoog.
'Waarom vind je dat speciaal?' vroeg hij.
Ze aarzelde en viel stil. Ze vond geen woorden. Ze vond wel nog een derde beeldje, dat ook van hem bleek te zijn. Zijn beeldjes vielen op in een kamer vol kleine stukjes.
Er gebeurde iets tussen hen. Ze was onder de indruk. Ze wilde in woorden uitdrukken wat er speciaal was aan de kunstwerkjes die hij maakte. Ze had de indruk dat ze ondervraagd werd en wilde een goede indruk maken op deze kunstenaar met zwart haar die zo indrukwekkend in het midden van de kamer stond te wachten op de antwoorden die ze zelf zo stuntelig vond.
De stilte was beladen van verwachting.
Op den duur werd ze verlegen en schoof de kamer terug uit. Ze had nooit kunst gestudeerd, ze kende geen woorden om te beschrijven wat zijn werkjes in haar opwekten. Het enige wat ze kon, was zien dat die drie werkjes door de leraar gemaakt werden en niet door de leerlingen.
Buiten de kamer zocht ze haar vriendin en zag dat die nog steeds met collega's aan het babbelen was. Ze waren in een dagcentrum voor volwassen autisten. Haar vriendin wilde haar het centrum laten zien waar zij in haar vrije tijd mee werkte. Ze ging buiten roken terwijl ze wachtte. De sfeer die de leraar in haar wakker maakte bleef dieper kleven dan haar huid.
Terug op weg naar de auto vroeg ze: 'Hoe hebben jullie voor een vrijwilligersorganisatie zo'n begaafde leerkracht kunnen vast krijgen? Doet die dat gratis?'
Haar vriendin keek haar aan en schoot in de lach. 'Aaron?' vroeg ze. 'Dat is geen leraar! Dat is de meest agressieve autist die we hebben!'
Meredith kromp ineen. Door en door verlegen dat zij geen autisme had herkend. In een dagcentrum voor autisten nota bene!
Het duurde meer dan drie volle jaren eer ze Aaron pas écht zou missen en ineenkrimpen van verdriet en wroeging dat ze die dag haar enthousiasme had laten vermoorden door een woord. Het woord was 'autist'. Aangevuld dan nog met 'agressief'.
Pas drie jaar later voelde ze de wroeging dat ze haar gesprek niet terug had geleid naar datgene waar ze over wilde spreken: zijn kunst, zijn opmerkelijke begaafdheid. Ook zij had zijn gaven laten begraven onder een diagnose, een woord dat bijklanken en connotaties opwekt van 'hopeloos' en 'geen rekening mee houden'. Terwijl de realiteit, de fysieke realiteit was dat ze onder de indruk was van een man die haar zijn kunstwerkjes liet zien en vinden.
feedback van andere lezers- Liesje
mooi geschreven, zeker door het einde... een autist is zoveel meer dan een autist op zich, heb ik zelf ervaren door het werken met mensen met een handicap!
Magdalena: dank je! Zo spijtig dat zo velen dat niet zien... liefs, Magdalena - aquaangel
in het laatste stukje schrijf je over drie volle jaren en een regel of wat verder over pas drie jaar later... dat lijkt me een beetje dubbelop?
graag gelezen, succes
Magdalena: Ik heb dat laatste stukje herlezen. Misschien heb je gelijk, maar ik wilde aantonen dat het lang kan duren eer je zelf begrijpt dat je harteloos bezig waart. Ik denk aan deze opmerking van je, maar, als ik het probeer te veranderen, heb ik zelf de indruk dat de nadruk op het tijdsverloop wegvalt.
Ik rkijg graag zo'n opmerkingen die mij zelf doen nadenken!
Thanks! xxx
Magdalena - Klaver4
mooi verhaal
denk dat een autist ook nie altijd clichématig herkenbaar is.
ps:
was, => komma moet ervoor denk ik
Liefs
klaver4
Magdalena: foutje juist verbeterd :):):)
dat is iets waar ik in mijn dagelijkse leven héél hard probeer tegen te vechten: plak een naam (diagnose) op iemand en mensen zien die mens enkel nog doorheen de bril van wat zij DENKEN dat die diagnose betekent.
Maar...ik bots met mijn kop tegen een betonnen muur.
Sommigen nemen diagnosen aan om...zichzelf beter te voelen. Helaas vaak in de hulpverleningssector...
Veel liefs,
Magdalena - sproet
ik zit hier met verstomming naar mijn toestenbord te staren en ik weet niet welke toets te gebruiken. ik ben dus maar met 'ik' begonnen. ik heb gisteren een stukje over mijn vader ingestuurd en nu stuur jij dit, toeval? ik vermoed dat mijn vader autistische trekjes had.
verder de opmerking van Aquaangel en nog verder met ontroering gelezen, het raakte me: het onbegrip en de etikettering.
liefs, sproet :-)
Magdalena: ik ga seffens op zoek naar het stukje over jouw vader
xxx
Karine - innerchild
Ik heb een hekel aan het woord 'autist' ... mensen zijn meer dan hun handicap ... d.w.z. dat mensen autisme kunnen hebben maar het zeker niet zijn.
Een vergelijking: mensen kunnen kanker hebben maar zijn daarom nog geen kanker. Begrijp je ?
Heel deze materie ligt bij mij nogal gevoelig omdat ik dagelijks met mensen met autisme te maken heb.
Ik vind het stukje dat je geschreven hebt zeer herkenbaar dus ik vermoed dat je er van dichtbij wel mee te maken hebt.
Een knap werkje !
Liefs,
Innerchild
http://pubertisme.blogspot.com
Magdalena: Je hebt gelijk. Ik heb me zojuist voorgenomen om via hier, via verhaaltjes te vertellen wat mij overkwam met een autist.
Mensen die in een machtspositie zitten, inclusief hulpverleners, achten zichzelf zo heel graag 'beter' dan andere mensen.
Ik haat diagnosen. Ze vormen een mistbank die de mens onzichtbaar maakt.
XXX
Karine - Rob
Dit moet je haast meegemaakt hebben.
Magdalena: True.
xxx
Karine
|
