naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

het spinnenmeisje (6)

door pisatelj

Ragnya wilde haar grootmoeder bedanken, maar ze wist dat die niet gaf om een zin als 'dank je', zoals je haar ook geen enkel plezier kon doen met een compliment, hoe oprecht je het ook liet klinken. Oma hechtte nu eenmaal weinig waarde aan woorden.

'En nu moet je slapen', riep haar grootmoeder opeens abrupt, waarop ze de kamer verliet. Ragnya kon horen hoe haar oma niet naar haar slaapkamer ging, maar terug naar beneden trok. Het kleine meisje stopte het kistje onder haar kussen en sloop zachtjes uit bed. Met haar blote voetjes trippelde ze over de koude vloer en ging halverwege de trap zitten.

Ze kon horen hoe grootmoeder de barkast opentrok. De hengels van het deurtje waren onderhand zo roestig dat die klonken als een muis die verwikkeld was in een ongemeen lange doodsstrijd. Uit de barkast kon haar oma maar één ding opdiepen. Een halfvolle fles cognac, alles wat overbleef van grootvaders vooroorlogse drankvoorraad.

Het kleine meisje had kippenvel van de koude, maar dat had ze anders ook gekregen. Ze kon horen hoe haar grootmoeder een keukenstoel achteruit schoof met een ongewoon wilde ruk en de fles op tafel kwakte. Even later ving het meisje gezang op. De platenspeler had het al jaren begeven, dus was het oma zelf die zong. Franse nummers van die ene zangeres die ze geweldig vond, Edith Piaff, wist het meisje.

Oma vertikte het om te zingen als ze niet alleen was, ze geloofde niet in de kwaliteiten van haar stem. Ragnya was wijs genoeg om te beseffen dat haar oma geen diva was, maar die zeldzame keren dat ze haar grootmoeder horen zingen had, was ze dolblij geweest. Er lag iets bijzonder troostend in haar stem, net of ze het leed van de wereld bezwoer. Van de tekst kon ze niets opmaken, maar die mevrouw Piaff was vast een erg melancholisch type, bedacht het kleine meisje.

Haar keel ging nu dicht met pijnlijk zeurende krampen, ze wist net als deze namiddag op de terugweg van school, niet wat haar overkwam. Ragnya sloeg haar armen om haar opgetrokken knieën en wiebelde nerveus heen en weer. Hoe intens moet deze zangeres wel niet van het leven houden, als ze zich zo triest kan voelen. De nagels van haar vingers schuurden hard langs het vel van haar benen die van onder haar nachthemd kwamen piepen, en hoe harder ze krabde, hoe feller de pijn in haar keel brandde. Ze vond de stem van haar grootmoeder die zich zo veilig alleen waande in de donkere woonkamer, zo mooi dat haar hart er van weende.

Grootmoeder keerde niet meer terug naar haar slaapkamer en Ragnya sliep die nacht op de trap, de laatste nacht die ze doorbracht in het huis dat ze nooit anders had gekend dan in haar oorlogstoestand. De ramen verduisterd met het laatste restant aluminiumfolie. Zwammen in alle hoeken door de vochtigheid, ongewenste bezoekers die helaas niet eetbaar waren en grootmoeder geweldig enerveerden, wat ze ook deed, ze bleven teruggroeien.

Vroeger waren die er vast ook geweest, maar toen zaten ze veilig verstopt achter behangpapier. Ja, zelfs het behangpapier hadden ze massaal ingezameld. Ze drukten er de laatste bestaande krant, 'het Anker'op. Bloemetjes aan de voorkant, oorlogsgruwel aan de achterkant. 'Een typevoorbeeld van surrealisme, onze autoriteiten zijn grote kunstenaars', had de lerares op school gezegd.

Behangpapier was niet het enige dat ontbrak. Alles van metaal dat los te wrikken was, hadden 'de stormwelpen' weggedragen. 'De stormwelpen' waren kleine jongens zo oud als zij, die de regering gebruikte als een soort manusjes van alles om volwassen mannen vrij te maken voor het front.

Het enige wat ze namelijk nog niet deden, was daadwerkelijk slaags raken met de vijand. Ze trokken door de stad in 'roedels' van een dozijn, geleid door iets oudere jongens met de symbolische rang van sergeant in het reguliere leger. 'Brutale snotapen die in vredestijd de pensioensgerechtigde leeftijd hadden bereikt in een gevangeniscel', aldus grootmoeder.

Dat verwijt had hen wel niet belet om de smeedijzeren kooi rond de open haard weg te slepen. 'Voor de glorieuze zaak van onze heilige republiek' had 'die hanige konijnenkeutel met zijn drie strepen op zijn veel te grote tent van een uniformjas' -aldus grootmoeder weer- plechtig verkondigd. Ragnya was zeven toen ze de open haard uitkleedden voor oorlogsdoeleinden.

Toen ze de welpen zag weg marcheren, had ze met bevende stem tegen grootmoeder gezegd: 'Oma als ik later groot ben en veel geld verdien, koop ik een gouden kader voor de open haard, twee keer zo groot als het oude met jouw portret erin verwerkt.' Grootmoeder had toen kwaad de voordeur dicht gesmakt en was de trap op gestormd. 'Kindje, het kost me tien jaar van mijn leven als je zo spreekt.'

Dat was het huis waarin Ragnya opgroeide, zo op het zicht een lege huls, maar als ze er later op terugkeek, kreeg ze het er nog altijd behaaglijk warm van. Toen ze 's ochtends met haar leren draagtas de straat uit liep, bleef ze nog even staan op de straathoek en nam een mentale foto van de gevel en opnieuw voelde ze die vreemde keelkrampen.

(wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Masterart
  pisatelj: opnieuw: dank je :-)
• sproet
  zo, mijn vingers zijn terug afgelikt!
  
  sir, mag ik een kleine opmerking maken, waar zijne hoogheid mee doet wat hij beslist: de uitleg over 'de stormwelpen' zou ik (hoe noemen ze dat?) onderaan met een asterix of zo vermelden. het blokkert een beetje het doorlezen en de bedenkingen van Ragnya.
  
  liefs, Trees ;-)
  pisatelj: ik werk niet graag met voetnoten, maar ik zal die passage herbekijken, merci voor de tip :-)
• Klaver4
  haha, ik had zelfde eet-reactie als sproet (bij wie ik foutief 'goed' heb gezet bij haar laatste verhaal ipv 'uitstekend', waarvoor sorry)!
  trouwens laatst geweldige reportage gezien over yves montand (en Edith Piaff die hem gelanceerd heeft, op meerdere vlakken...)
  gr
  klaver4
  
  pisatelj: blij te horen dat dit verhaal jullie zo smaakt, gewichtstoename is overigens uitgesloten,
  
  groeten,
  
  Pisatelj
• Liesje
  ontroerend hoe je schets hoe grootmoeder en kleindochter - elk op hun manier - afscheid nemen... echt pijnlijk ontroerend!
  pisatelj: ik ben natuurlijk reuzeblij als mijn verhaal zo veel emotie losweekt, daar doe ik het tenslotte voor
  
  Groeten,
  
  Pisatelj
• otiske
  Super, super en nog eens super.
  Blijven doorgaan, groetjes.
  pisatelj: doe ik :-)
  
  dank je voor de enthousiaste reactie!