|
< terug
het Spinnenmeisje (8) - De autobus
Boban en zij kwamen op een binnenplein met aan de overkant een wachtende truck en ze wist dat ze er was. Haar chauffeur bracht zijn vreemde voertuig -iets tussen een jeep en een auto in - tot stilstand vlak naast de vrachtwagen waarvan de motor al draaide. Er was haar toch een autobus beloofd? Dit was meer een soort gemotoriseerde huifkar.
De groene zeilen wapperden in de wind, de bestuurder stak zijn hoofd uit het raampje. Boban deed teken dat hij nog een passagier bracht. Hij tilde Ragnya uit de auto, stak daarbij haar documenten in zijn mond en overhandigde haar en de formulieren aan een meisje dat in de opening zat, achteraan de truck. Het meisje -een verpleegster? - reikte met beide armen gestrekt naar beneden en nam haar over van Boban.
'Het ga je goed, snoes, zeg gedag tegen dit hellegat'. Hij tikte tegen zijn pet bij wijze van groet, zijn wangen bolden een laatste keer tot een glimlach en weg was hij. Als ze had kunnen kiezen, was ze liever bij hem gebleven. De verpleegster, die bij nader inzien geen verpleegster was, maar gewoon een meisje in uniform, controleerde haar documenten. 'Ragnya van de leeuw?', vroeg het meisje. Een blonde lok haar hing uit haar kepie, die losjes achterop haar hoofd stond. Ragnya knikte. Ze vond het meisje mooi, maar net iets te bevallig. De jonge begeleidster scheurde een strook af. Ragnya's ogen vielen op de twee strepen op de schouders van het meisje. Een korporaal. Acht jaar oorlog had Ragnya alle bestaande rangen geleerd.
Ze kreeg de strook overhandigd. 'Houd die goed bij, begrepen? Die strook geeft je recht op een nieuw leven, Raga.' Ragnya keek naar de strook, ze zag er weinig levensreddend in, en ze had geen zin om de korporaal te corrigeren, omdat ze haar naam fout zei. 'Ik heet Volan en daar heb je Sestra. Wij begeleiden jullie. Heb je gegeten? Ik kan je weinig aanbieden, maar als je honger hebt, is er beschuit.'
Ragnya's oog viel op het andere meisje in uniform, Sestra. Ze had een boreling op haar arm die ze in slaap probeerde te sussen. Tevergeefs. 'Nou, wil je beschuit of niet? Je kunt toch praten?' Ragnya kende die beschuit van het leger. Oma had er van gezegd: 'als je in een zacht stuk bijt, is het een wormpje' Het meisje had een zwaar hoofd, alle klanken leken van ver te komen vandaag, alles voltrok zich in een waas. 'Ik hoef niks', zei ze, 'ik heb gegeten.' Volan blies op een fluitje en sloeg het luik half dicht, zodat er niemand uit de vrachtwagen kon donderen. De chauffeur had blijkbaar op dit teken gewacht en vertrok. Ragnya schokte heen en weer door de vertrekkende beweging. 'Blijf daar niet zo staan, zoek maar een plekje.Het is lang rijden. We moeten helemaal om. De hoofdweg ligt onder vuur.'
Ragnya draaide zich naar de inhoud van de vrachtwagen. Aan weerszijden waren twee lange houten banken aangebracht. Dat verstond het leger tegenwoordig onder een autobus. Ze liep tussen de banken door, op zoek naar een vrije plek. Overal zaten kinderen, de meeste een stuk jonger dan zij. Het merendeel sliep, schouder tegen schouder. De ene was al slordiger gekleed dan de andere. Aan sommige kon je met één blik merken dat ze gewend waren om op straat te leven. Halverwege de linkse bank, was nog plek, maar nadere inspectie wees al snel uit waarom. Een grote urinevlek.
Het kleine meisje liet haar tas van haar schouder vallen, ze kreeg het gevoel alsof haar hoofd in duizend stukjes zou barsten, en ze beet hard op haar tong. Ze had zichzelf gezworen om niet te wenen. Al zeker niet met zoveel ogen op haar gericht.
feedback van andere lezers- Klaver4
knap gepend en boeiend meeslepend verhaal;
psje: - iets tussen een jeep en een auto in - ; leest het niet vlotter zonder de in ?
gr
klaver4
pisatelj: Ik herbekijk die zin, merci :-) - Liesje
wat een triest moment en wat een akelige korporaal... krijg er zowaar kippevel van!
pisatelj: heerlijk dat je er zo in opgaat!
merci voor je reactie,
Pisatelj - sproet
dit is sfeerzetting die beeldend werkt. het meisje wint aan sympathie.
liefs,
trees
pisatelj: dat lijkt mij erg professionele commentaar, merci - Ghislaine
Tekenende beelden laten zien hoe kinderen lijden onder oorlogsgeweld.
pisatelj: bemoedigende reactie, dank je
|
