Volg ons op facebook
|
< terug
jeugdboek met Amerikaanse burgeroorlog als setting (deel 2)
(misschien toch wat uitleg bij geven. Heb al sinds mijn zes jaar een lichte obsessie met de Amerikaanse burgeroorlog en een hele tijd terug heb k er een klad-roman over geschreven. Suggesties zijn zeer welkom, want ik heb meer de geschiedenisleraar uitgehangen dan een roman geschreven. Zou nochthans echt graag een degelijk verhaal met die setting schrijven, want ik weet er zo wat alles van. Hetgeen dus in mijn eerste poging eerder in mijn nadeel werkte)
2
Zondagmiddag. We zitten buiten. Moeder leest ons voor uit Dickens. Ik herstel mijn hengel. De lijn zit vol stroppen. Vader werkt aan zijn schaakbord. De witte figuren heeft hij nu bijna allemaal af. Broerlief zit in onze eik, op een tak, twee meter boven ons. Hij staart in de verte.
Moeder komt bij het einde van een hoofdstuk. Ik onderbreek haar.
"Moeder, kun je nog eens vertellen hoe jij en vader elkaar ontmoetten?"
Boven mij hoor ik gezucht. Ik negeer het.
Moeder en vader werpen elkaar een vertederde blik toe. Ik glimlach.
"Doe maar, Lisa."
"Goed. Toen ik voor het eerst naar Amerika kwam was ik negentien. Ik was piepjong. Ik had nog helemaal niks van de wereld gezien. Jullie grootvader vond dat het tijd werd dat ik een man vond. Hij had handelscontacten in New York. Ik moest mee. Geen probleem, ik schikte mij. Ik werd geïntroduceerd in verschillende families. Ik ging van feestje naar feestje, van concert naar concert, de ene opera in en de andere uit. Na drie maand had ik een stuk of tien aanbidders die je serieus mocht noemen. Mijn vader kon echter geen knoop doorhakken. Voor zijn dochter was alleen de beste goed genoeg. En de beste was natuurlijk de rijkste."
"Was onze grootvader dan niet rijk genoeg van zichzelf?"
"Dat heb je met rijke mensen. Ze zijn bang hun kapitaal kwijt te raken. Ze willen steeds meer, meer, méér."
"En toen?"
"Hij kreeg het op zijn heupen. Hij kon niet eeuwig in Amerika blijven. De werven thuis hadden zijn aandacht nodig. Hij huurde een statig huis voor mij en liet mij achter met een gezelschapsdame, een kamermeid en een leraar. Die leraar moest mijn educatie volvoeren. Dat betekende: meer van dat Latijn, meer Grieks, lectuur van de klassieken, Frans, sterrenkunde, Napoleon, tot uiteenzettingen over dinosaurussen toe. Kortom, ik leerde alles waar een goede echtgenote volgens mijn vader moest over kunnen meepraten. Ik leerde niets dat enig praktisch nut had. Alles werd in mijn plaats gedaan."
"En die trouwplannen?"
"Mijn vader had bedenktijd nodig. Bij zijn terugkeer zou hij zijn keuze bekend maken. Met mij werd niet overlegd. Ik protesteerde niet. Ik was het gewend om geleefd te worden."
"Maar uiteindelijk veranderde dat, niet?"
"Op een avond had ik een gesprek met mijn kamermeisje. Ik zat in de salon, een beetje te dromen. Zij liep af te stoffen. Opeens kwam ze naar me toe en vroeg: 'bent u gelukkig?'. Bent u gelukkig? Dat had nog nooit iemand aan mij gevraagd. Geluk? Wat was dat? Ik wist het niet. Van die dag af stelde ik alles in vraag."
"En?"
"Ik liep de muren op. Kon mij nergens meer op concentreren. Maakte ruzie met mijn leraar. Een Duitser. Op een dag sloeg ik de Illias voor zijn neus dicht, en gooide het boek op de grond. Ik zei: "Herr Frisher: hoe bak je een appeltaart?" Hij keek mij niet begrijpend aan. Ik zei: je weet het niet? Zolang ik geen appeltaart kan bakken, weiger ik nog één woord Grieks te lezen. Hij zei dat hij het er over zou hebben met mijn vader. Ik werd woedend en krijste: "Zolang u het er maar niet met MIJ over heeft, niet?" Ik stormde weg. 's Nachts pakte ik het hoogstnodige in. Het merendeel van mijn japonnen schonk ik aan mijn kamermeisje. Ze kreeg tranen in haar ogen van geluk. Achteraf dacht ik bij mezelf: ik had die beter verkocht en haar het geld gegeven. Waar moest zij in 's hemelsnaam zulke kleren dragen?"
"En daarna?"
" 's ochtends nam ik de eerste de beste trein die ik kon nemen. Zo kwam ik in Philadelphia terecht. Ik ging aan de slag bij een slager op de markt."
"En op een dag, stond vader voor je neus."
"Ja. Ik was doodzenuwachtig. Ik was er zeker van dat ik lelijk in mijn vingers zou snijden."
"Was het liefde op het eerste gezicht?"
"Le coup de foudre, zoals de Fransen dat zo mooi zeggen."
Vader wandelt naar haar over en kust haar.
"Je vader keek toe terwijl ik soepvlees voor hem sneed. Opeens zei hij: "dat zijn niet de handen van een slagersvrouw. Waar kom jij vandaan, meisje?" Ik keek in zijn grote, blauwe, strelende ogen en was verkocht."
"Het heeft drie weken geduurd voor ik haar durfde uitvragen. Zelden zoveel vlees gegeten als in die drie weken."
"En ik maar kansen voor hem creëren. Maar goed, uiteindelijk vroeg hij mij naar een zang -en dansavond bij hem thuis. Van toen af waren we samen."
"En je vader?"
"Het laatste wat ik weet, is dat hij hertrouwde. Hij heeft naar mij gezocht, maar ik wilde niet gevonden worden. Dat had geen zin. Met je grootvader viel eenvoudigweg niet te praten. Het eerste jaar droomde ik haast elke nacht van hem. Uiteindelijk vond ik rust.Onder zijn hoede was ik kapot gegaan. Ik had lucht nodig."
"Mis je hem nooit?"
"Soms, misschien. Maar het is beter zo. Trouwens, als hij wist dat ik met een Ier getrouwd was, had hij mij toch verstoten."
"Mis je de luxe dan niet?", hoor ik van boven.
"Hier heb ik alle luxe die ik nodig heb." Ze draait zich naar vader toe en omhelst hem stevig.
Jeffrey slingert om de tak en springt op de grond. Met een diepe zucht gaat hij ons huis binnen.
"Onze oudste weet met zichzelf geen blijf. Het wordt tijd dat die een vrouw vindt.De dochter van Pete Harisson bijvoorbeeld. Dat kind mag er wezen. "
"Collin McAllister, sinds wanneer lonk jij naar andere vrouwen?"
"Dat doe ik alleen uit vaderlijke bezorgdheid. Je weet best dat ik enkel oog heb voor jou."
Ik glimlach en laat mijn ouders alleen. Nog drie uur daglicht. Ik kan mijn geluk nog eens proberen bij de rivier.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Kom op met je vervolg, want die leest prima - Magdalena
Ik vind het verhaal op zich wel boeiend. Ik lees graag dingen die échte geschiedenis bevatten.
Maar de manier waarop hier... ik word verstrooid tijden het lezen.
Ik zou die geschiedenis op de een of andere manier in het actief zetten. Bijvoorbeeld een apart hoofdstukje aan die vader wijten en heel die geschiedenis zogezegd 'actief laten beleven' in plaats van het te laten vertellen door zijn dochter.
Feedback for what it's worth :):):)
pisatelj: ja, dat zie ik nu ook, ik stak toen ik begon met schrijven nog veel te veel informatie ineens in een tekst
Kzou dat nu niet meer zo doen, dus ik denk dat ik volledig opnieuw zal herbeginnen, tenminste, eens ik een paar andere dingen afgewerkt heb
Merci! - sproet
inhoud: lokt om er meer over te weten en er shuilt meer achter...wekt nieuwsgierigheid.
naar de vorm: soms moest ik terugkeren en vorige zinnen lezen, geraakte de draad kwijt.
schrijfstijl: vlot.
laat die roman maar tot leven komen.
hopelijk heb je iets aan deze fb
liefs, sproet ;-)
pisatelj: is mijn eigen indruk ook: mensen zijn niet mee met het verhaal en dat ligt aan de tekst zelf.
Ik ga alleszins herbeginnen, trager van opbouw en met minder informatie per pagina.
Merci al vast! - Mistaker
Ik ben het eens met Magdalena over het vertelperspectief. Volgens mij zijn er trouwens bitter weinig mensen geïnteresseerd in de Amerikaanse burgeroorlog (ik wel, toevallig) dus veel lezers zal je verhaal niet trekken denk ik. Maar dat hoeft natuurlijk geen enkel bezwaar te zijn.
G
pisatelj: Bitter weinig Europeanen, dat is zeker.
Anders blijft het wel het onderwerp waar het meeste artikels ooit over gepubliceerd zijn. Er verschijnt nog elke dag iets over.
Ik weet wat er scheelt aan deze poging tot een roman, wilde dat gewoon eens bevestigd zien.
Waarvoor dank :-)
|
