Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië; d11 Knocking on heavens door
Bij het kraaien van de hanen schijnt het eerste daglicht door de goedkope beschimmelde goor gele gordijntjes van het piepkleine kamertje.
Mijn kop hangt schuin op de grond, de lucht uit het hoofddeel van mijn luchtbedje was leeggelopen. Met een schuine stijve nek kom ik overeind om de schade van mijn gedeelde, "indekos," kamer te overzien. Ik zie vier injectiespuiten in een getekend dartbord, op mijn luchtbed zitten, en herinner mij de avond ervoor, het darten met de gebruikte spuiten in mijn luchtbed. Weer lekker bijdehand, was leuk maar nu loop ik met een scheve kop met een kater er in wanhopig op zoek naar een lepel, citroen, een sigarettenfilter en een aansteker. Als ik alles heb en de schoenvete, dus ik bleef schudden totdat ik er gek van werd en een 'mandie emmertje' die voor het baden gebruikt worden, daar flikker je dan een keer of vier per dag koud water mee over je sodemieter anders ga je dood in de tropen of je krijgt hele zwermen ongedierte achter je stinkende bilspleet aan en wat er daar rondvliegt dat wilt u niet weten maar er zitten insecten bij zo groot als mussen met het hoofd van E.T.
Dus ik flikker dat plastic steelpannetje, laat ik het zo noemen, leeg midden in Bomans smoelwerk die als een bijna verzopen kat blazend en met gekromde rug overeind sprong. "Hadoe!"
"Ja, hadoe?" "Je grootmoe," zei ik, naar mijn lepel wijzend.
"Ik ben ziek Bo, waar is die dope?" "Ik heb me rotgezocht."
Weer een hadoe met een habis er achter aan wat "op," betekent.
"Wat!?"
Ik wurgde hem bijna en gooide mijn Bahasa Indonesia er vloekend op los, gemengd met Ambonees, Javaans, Soendanees, Sumatraans en Jakartaanse straattaal. De arme Balinees wist niet wat hij hoorde en hem overkwam. Dan zie ik een twijfelende glunder van hem langzaam veranderend in een glimlach, zingend begint hij: "Happy birthday to you, happy.."
"Fuck you Boman, hoe kan ik blij zijn kleine rotegoïst."
"Drie September, party!" roept hij, terwijl hij de lege spuiten uit mijn luchtbed trekt.
"Even geduld Frans, is allemaal geregeld."
Geregeld? Er is er maar één die altijd alles regelt en dat ben ik zelf, dat is een lachertje zeg. We rapen alle bewijsmaterialen bij elkaar zoals stukjes karton voor filtertjes, lange vloeitjes, peuken van jointjes, watjes, kromme lepels, lege pakketjes en reepjes aluminiumfolie met de bijbehorende pijpjes en stopten alles in de zogenoemde dropzak, dat was een routine, normaal, voordat de hanen kraaiden maar het was nu erg laat geworden, we braken dan ook voortdurend ons nek over de lege flessen bier om dan keihard op het zeil te vallen of op elkaar of erger op andere lege flessen met je heup of zo. Dat hok, zo noemde ik onze kamer was niet groter als tweeënhalf bij drie meter dus je liep elkaar voortdurend in de weg vooral als je stoned was, ga jij links langs mij heen of jij, weet je wel om daarna na drie schijnbewegingen die Van Basten niet zouden misstaan toch nog op elkaar te knallen.
"Ga jij die tas droppen of ik?" Vraagt hij mij, "Ga jij maar jij bent stoned en ik ben zo ziek als een hond, tenminste, het moet niet lang meer duren of ik schijt je hele kamer onder."
Weg, was hij op de motor, na drie keer trappen sloeg hij aan en in zijn derde versnelling want rijden kan niemand daar, alle motorblokken zijn ook gaar dus, rijdt hij heimelijk bijna geluidloos uit het in de kost paviljoen met het plastic tasje rotzooi want je moest op je hoede zijn al was je op Bali.
Ik liet de rest van het opblaasbed leeglopen en smeet het in de hoek en begon de overgebleven troep aan te vegen met een bij elkaar gebonden bundel riet, een soort bezem zonder steel echter wel effectief en sloeg er zo alles mee de voordeur uit, goed controlerend of er geen gekkigheid tussen zat. Naast ons woonden gewoon studenten en iedereen in Indonesië lult als brugman, daar moet je rekening mee houden. Ik zit op mijn horloge te staren hoelang Boman weg was en luisterde of ik al een motorfiets aan hoorde komen. Hoe langer het duurde hoe meer ik er van verzekerd was dat hij bij de ledershop langs zou gaan. Hij was nu al drie kwartier weg, het was half acht in de ochtend. Ik begon net in slaap te sukkelen als ik een gepruttel hoor van afslaande motorfietsen, twee of drie stuks. Ik gluur tussen de gordijnen door of het "safe" is.
Het is "safe." Ik zie Yanto, David en Boman met grote pakketten met vlastouw erom heen gebonden met een strik er aan. Zachtjes word er op de deur geklopt.
"Francis?" "Francis? Ben je wakker?"
"Wie is daar?" Net alsof ik gek was. En weer dat kutliedje, nu driestemmig en alsof ze net de baard in hun keel hadden, happy birthday..
"Is dat de kleding?" vroeg ik aan David.
"Ja pa," (schrijf pak) als het over geld ging of zaken werden ze ineens onderdanig en uitgenast als de pest.
"Lul niet met je: Ya pak, wat krijg je van me?"
"Schijnheil!" Er kwam een bonnetje van een centimeter of dertig te voorschijn.
"Twee broeken, twee paar laarzen, twee riemen, twee vestjes,"
"Ja, ja, David, ik weet het, wat krijg je van me?"
"Vierhonderduizend Rp." zei hij.
"Wat? ben je niet goed?" Vroeg ik.
Het is geen geld natuurlijk, zo'n vierhonderd gulden want we hebben het over spullen allemaal van een goede kwaliteit leer en hij was er haast een week mee bezig geweest.
"Tweehondervijftigduizend Rp. hadden we afgesproken en als je er vier wil geef je er maar twee gram bij."
"Eén gram," zei hij.
"Ok anderhalf, onversneden en het is een deal." "Deal?" Vroeg ik.
Beteuterd kwam er het woord: "Deal," uit zijn mond maar zijn in zijn ogen zag ik hem al aan zijn pik trekken van blijdschap.
"Moet je niet kijken naar de spullen?" Vraagt David.
"Eerst beter worden, of niet?" Daar was iedereen het mee eens. Hier met die shit, en trok het uit zijn broekzak.
"Voorzichtig, Francis, hadoe."
"Kijk eens Francis, een cadeau van ons drie." Ik kreeg een heel klein pakketje met een vette gram erin.
"Kijk, now we're talking business," trok gelijk mijn veter weer om mijn arm, trok hem aan met mijn tanden en met de mijn ene hand houd ik de lepel vast en de andere houd ik er vuur onder, mompelend tussen tanden en veter door gooi er nog eens een paar druppeltjes limoen bij. Het lost niet goed op. "Hadoe," hoorde ik ze weer mompelen, "hij ken alles te gelijk helemaal alleen," "Orang Hardcore." Ik kijk hem even schuin aan met zijn hardcore en hij wist dat ik dit absoluut niet als een compliment beschouwde en kneep de limoen met het sneetje boven mijn lepel van de schrik een beetje te hard uit.
"Ho, ho niet te veel," siste ik uit mijn mondhoek, "wil je dat mijn aders wegbranden of zo, wezenloos!"
Het loste even tot kookpunt gekomen op en het witte poeder was verdwenen en duwde de naald in het watje om het levenselixer op te trekken. Ik was zo beroerd dat ik vergat de spuit met kokendhete vulling af te koelen, en duwde het bloedhete ding in mijn ader. "Ai, dat doet echt zeer," de hitte en het te veel van citroenzuur bijt in mijn arm. Een hittegolf overspoelt mij, dan jeuk in gezicht haren neus en armen, ontzettende jeuk. Oh jé, toch geen O.D.? Ik had toch niet te veel gezet zeker, zou waardeloos zijn, precies een dag voor mijn vertrek uit die hel hier en nog op mijn verjaardag ook, de pijp uit gaan? Kan mij het verdommen, ik voel er toch niets van. Ik begon, eerst te neuriën en toen zachtjes te zingen terwijl ik rondjes draaide en mijn veter probeerde los te knopen van mijn arm wat niet zo lukte; "It was the third of September, the day I always remember, mmm, it's allright." "Papa was a rolling stone, where ever he lay his head was his home and when he stole it was in the name of the lord."
"And mama?"
Ik likte het bloed van mij onderarm af wat goed smaakte.
"Dracula," zegt een van hun.
"Ja, Batman," antwoord de ander terug.
Batman? Dacht ik nog. Terwijl zij hun shotje klaarmaakte leerde ik het hun meezingen. Papa was a rolling stone, na, na, na. Mag alles op? What the hell, zei ik. Natuurlijk! De cassetterecorder ging aan, volume twaalf, er werd het een en ander heen en weer gespoeld totdat wij alle drie half voor pampus lagen mee te zingen op knock, knock, knocking, on heavens door van Dylan, maar dan nu door Axel van de Guns 'n Roses gezongen waar ze op Bali allemaal fan van zijn, vraag me niet waarom dat is nou eenmaal zo en dat ging zover dat Yanto van de tatooshop die trouwens nog een mooie panterkop op mijn schouder heeft gezet voor de prijs van een vijfje en twee strippen Valium een complete transformatie had ondergaan en precies leek op Slash, de gitarist van die Roses. Met hoog permanent hoge hoed compleet en dan dat gekke zonnebrilletje op zijn muil, een wereldgozer was het. Kon ook ontzettend goed gitaar spelen, zelfs Hendrix imiteerde hij moeiteloos totdat hij blaren kreeg dan pas schee hij er mee uit tot ons aller teleurstelling. Dan deed hij soms kokertjes om zijn vingers en ging hij nog door. Versterker op honderd watt. Het hele Kuta beach complex had last van ons of juist niet dat ligt aan je instelling maar als we niets te verbergen hadden gingen we altijd echt pas los. Als we aan het rotzooien met dope moest het allemaal een beetje stilletjes voor de narcotica en daar liep het hem nou net mis mee, in de feestvreugde in euforische staat het gevaar vergetende. De tape stond te hard, wij zongen te hard en te foute teksten achteraf gezien. We gingen alle vier fout "out" (in coma).
Omstreeks elf uur klinkt er een luid geklop op de deur. een erg luid geklop. Ook horen wij motorfietsen en auto.s met zware motoren lopen. Stijf van de adrenaline staat de doodsangst op ons gezicht te lezen. Er lagen overal spuiten en noem maar op. Verstijfd van angst kijken we elkaar aan. Dan staat Boman als een ninja zo stil op en begint alle rotzooi in een plastic zakje te gooien en vermaant ons de dope door de plee te spoelen. Als je van een plee kon spreken want daar hebben mensen geen wc maar een gat in de grond soms rondom betegeld maar het blijft een gat waar je gehurkt in moet gaan zitten schijten en als je drol dat in dat gat valt dat spettert het rioolwater tegen je dijen, heerlijk. Niet! Vandaar ook die mandibakjes zodat je elke keer als je gescheten had gelijk een halve douche pakte. Waarom vertel ik dit nou, je begrijpt dat als je heel zachtjes wil zijn, en je dope moet doorspoelen zonder trekker maar met een emmertje, dat maakt natuurlijk een teringherrie en dat allemaal terwijl de narcoticapolitie op de deur staat te bonken. En die schieten je daar gewoon af. En dat beseften we alle vier maar al te goed. Dit was het of een moment van de waarheid. Boman slingerde via het raampje van het kakoes (kakhuis uit het oud Nederlands), Indonesisch voor schijthuis of wc, netjes gezegd, het tasje met spuiten en dergelijke op het dak van de buren, zo een deur of drie verder. Zo daar waren we sowieso van af. Nu stonden we te dringen op te wc, om onze zakken te legen en ik die emmertjes water er over heen flikkeren om het door dat strontgat te spoelen.
Het kloppen werd luider, het werd beuken en de deur werd ingetrapt
Vier man in legerkleding, waarvan twee met een automatische colt getrokken op ons richtend en de andere twee met een bajonet dwongen, smakten ons met ons gezicht tegen de muur aan.
Een koude loop drukt in mijn nek en als ik opzij probeer te kijken naar mijn maten word de druk erger. Ik had een bloedneus van de smak tegen de muur wat ik pas door had toen ik druppels op mijn borst voelde vallen. En ik voelde ook een bult op mijn voorhoofd groeien. Ik was de enige die schold, de andere waren doodstil en ik begreep na een klap op mijn kop met die blaffer, waarom. Met die gasten moest je niet dollen. Het was ondergaan. Ik voelde een nattige gloeiende plek op mijn achterhoofd wat mij deed vermoeden dat ik open lag. Ik was woest maar kon geen fok doen. Weer werd ik met mijn smoelwerk tegen de muur geplet. Nu stonden er nog drie man achter ons en de vierde begon "het hok" te inspecteren.
Aha, hoor ik zeggen, "disuntik!" (spuiten). We werden één voor één om gedraaid en duidelijk werd dat het opruimen geen succes was geweest, Bomans matras stond overeind en de lul had er een spuit onder bewaard en was dat in de consternatie vergeten.
Ik zei "So what?"
"Ik ben hier alleen maar op visite," net doende of ik geen Indonesisch praatte. Dat leek mij op dat moment veiliger. Een bajonet onder mijn kin prikkend deed mij zwijgen.
"Vuile laffe corrupte pestpleurislijers." verbeet ik. Was ik maar in Jakarta, daar had ik macht, vanwege mijn vaders zakenrelaties waaronder ene gepensioneerde Generaal ene Norman Sasono die nu hoofdcommissaris was van heel Jakarta, een stad met gauw veertig miljoen zo niet vijftig miljoen inwoners. Die vent was zo gek die had twee leeuwen en een tijger in zijn tuin en die voerde hij wel eens een crimineeltje, net zo makkelijk. En daar had ik het visitekaartje van, machtiger dan een mitrailleur, in Jakarta dan. Als zij mij daar ooit iets probeerde te flikken waarover later meer dan liet ik ze mijn voeten kussen en wegrennen door alleen dat kaartje te trekken maar nu, wat nu? Nu zit ik op Bali, balie dan?
feedback van andere lezers- Magdalena
verdikke super spannend!
(ik hoop dat je dit er voor middernacht op zette, zodat het vervolg vandaag nog komt - wat gaat er nu gebeuren???)
vraagje: wat is 'indekos' ?
psjes
'rijdt hij heimelijk bijna geluidloos uit het; in de kost paviljoen uit':
die zin klopt niet
typfoutjes: m vergeten in 'the day I always remeMber' en een beetje verder And (n weg) when he died...
de lul had er een spuit onder bewaarD
Dit lijkt zo levensecht!
XXX
Francis: indekos is Indonesisch voor in de kost (ex-kolonie)
Hmmm. het is autobiogr. dus levensecht, mocht je van een leven kunnen spreken, toen..bed v d corr
Gr Francis xx - Mistaker
Heel erg leuk verhaal en lekker snel geschreven, daar hou ik van!
Greta xx
Francis: Mooi zo, bedankt
xx Frans - dichtduvel
Spannend! Niks the douwen daaro? Of moet je eerst in 't bootje? Grtz, j
Francis: Wil je niet weten, een euro een fotomodel, ik had een pik als een blokluit, van de druipers, maar die hoofdstukjes komen nog wel, eerst wat me dwars zit..
Gr Francis - sproet
een gedetailleerd verhaal; graag gelezen!
liefs, sproet
Francis: Jofel!
thnx x Francis - maxiem
graag gelezen, gr maxiem
Francis: Om 24 uur vogende deel
thnx F - Klaver4
spannend en leerrijk ! ken die culturen alleen van reportages op tv; gij hebt er bij uzelf dan ook nog eens de 'sub-culturen' ingelepeld...;o)
gr
klaver4
Francis: Citroentje met suiker
Gr Francis - lief
spannend, leest als een trein!
liefs
Francis: Typ ook als een trein, k lijk wel een tikgeit!
Gr Francis x - killea
When is your book coming out?
xx
June
Francis: When it s finished my love
xx Frans - aquaangel
ik loop wat achter,
chronisch tijd te kort
en dan is dit verhaal ook nog van lange lengte..pfff
maar goed, het is prima geschreven xx
Francis: Dank je Angel, hier het zelfde verhaal Weinig tijd.
Gr xx Frans - Vansion
boeiend én levensecht
lees dit erg graag!
Francis: Dank je wel Vansion
Het is ook echt (meestal ten spijt)
|
