naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

een wreed schip

door pieter

EEN WREED SCHIP
Zoals verteld door Popko van der Klok, master mariner rtd.

Die Fransen waren heel streng geworden. Er gebeurden te veel ongelukken op hun kust; olievervuiling.
We hadden in Seaham, Schotland, een soort spoorrails geladen voor Marseille. Die rails was los gestuwd want het was redelijk weer.
Februari is een beruchte maand op deze route. We kwamen goed door de Noordzee. Het weer werd wel slechter.
De vrouw van de HWTK was ook aan boord. Behalve die van mij waren alle hutten benedendeks. De partrijspoorten stonden constant onder water en die lekten een klein beetje. Een paar druppeltjes water geeft al gauw paniek bij passagiers. De lading was gaan schuiven en het schip maakte slagzij. En die vrouw zat de hele tijd te bidden in haar hut.
Ik ging ten anker in de Downs, in de mondig van de Theems. Daar konden we de lading opnieuw stuwen. Die vrouw zat mij niet lekker want het werd geen makkelijke reis. We zetten de reis voort aan de Engelse kant van het Kanaal. Dan hadden we nog shelter van de kust. Het weer werd slechter. Storm uit de noord-westhoek. Het was afgelopen met mijn rust. En die vrouw bleef maar bidden en roepen dat we zouden vergaan. Zo ver waren we nog lang niet.
De bemanning waren van de Fillipijnen en Indonesië, meestal waren de officieren Nederlanders. Deze keer niet. De hoofdmachinist was ook een Fillipijn. Die man had een goede opleiding gehad en daarom ook HWTK. En zijn vrouw was dus mee aan boord. Van mij mocht dat wel maar ze moesten wel beseffen dat het niet altijd een plezierreis kon zijn.
Goed, die vrouw was katholiek, de meeste Fillipino's zijn dat. En ze bleef maar jammeren en God aanroepen. Er zijn er bij die dan knettergek worden of ze springen overboord. Ik kon niet hebben dat ze haar man zou beïnvloeden. Want ik had hem in de machinekamer hard nodig. Hij moest geen gezeur aan zijn kop hebben. Zeker nu niet.
Bij Plymouth ben ik weer voor anker gegaan. Want het schip maakte weer een beetje slagzij. Dat hoeft helemaal niet zo erg te zijn want bij slagzij heb je meer waterverplaatsing en dus meer drijfvermogen. Bij daglicht zouden we weer naar zee gaan. Via de normale route door de Biskay, de Portugese Noord en dan de Middellandse zee in.
Met zo'n lading staal is een schip 'wreed'. Lastig om op te leven, je tolt van bakboord naar stuurboord en weer terug. En dat houdt niet op. Ook in goed weer blijf je tollen. Die grote schepen hebben het helemaal erg. Je ligt wel in je kooi maar slapen is er niet bij. De Atlantic Sea was al 30 jaar, het oudste schip van de vloot. 1250 ton doodgewicht en al gauw 150 ton aangelast door reparaties en versterkingen. Maar ze was goed gebouwd, met een kruiserhek. Daardoor kon ze wel wat zee van achteren verdragen. Zo bouwen ze niet meer. Dat gaat ten koste van ruimte.
Goed, we passeerden Quessant. Daar waren de verplichte scheepvaartroutes, daar mag je niet van afwijken. Alles loopt daar aan vanuit de Oceaan en de Middellandse Zee en ook alles waar daar naar toe gaat. De wind was noordwest en de koers zuidwest. Ik moest in die route blijven maar kon die verplichte koers niet handhaven. De zee was veel te hoog. Golven van soms wel tien meter. Dat bouwt zich allemaal op vanuit de Oceaan. Dan voel je je één met alle narigheid. Poepielink, ook vanwege de lading die gevoelig was over te gaan, met gevaar voor het schip.
Ik was van plan shelter te zoeken in de buurt van Brest. Maar dat mag zomaar niet. Die Fransen hadden al genoeg ellende meegemaakt met scheepsrampen. Daarvoor moest je toestemming hebben van de Kustwacht en die kreeg je niet zomaar. De stuurman was een Fransman. Hoe die heette, weet ik even niet. Dat was een felle, ik heb heel wat zaken met hem bediscussieërd. Oh ja, hij heette Jean.
Dus toestemming vragen aan de Kustwacht. Dat liet ik de stuurman doen. Daar zijn die Fransen gevoelig voor, als je ze in hun eigen taal aanspreekt. Dan voelen ze zich zeer vereerd. Via de boordradio speelde die Jean voor Nederlandse kapitein. Ik zei wat hij zeggen moest en hij zei het dan in het Frans. Ook kregen we toestemming om af te wijken van die scheepvaartroute. De stuurman wist dat te motiveren bij die Kustwacht. Toen we de baai bij Brest binnengingen kregen we zeegang van achter. Die pakte de hele boot op. Gelukkig bleef ze bestuurbaar. Twee maal zo'n zee en je bent er niet meer.
Een dag later hebben we het anker gelicht. Het weer was handzamer geworden maar die swell was er nog volop. Ik wilde beslist niet terug naar die oude route. Het stikt van de eilanden daar. Tussen die eilanden en de kust heb je shelter. Dus daar wilde ik tussendoor. En als je op het juiste moment daar bent, heb je voordeel vanwege getijstromen. Vier / vijf mijl heb je dan mee. Je moet natuurlijk wel weten wat je doet. Ik kende het nog van vroeger, toen er nog niet van die verplichte routes waren.
We waren nog maar net op weg of de marine kwam op ons afgestoven. Wat we daar deden? Dat was verboden gebied! Weer liet ik de stuurman via de boordradio het woord doen. Ik liet hem uitleggen dat wij toestemming hadden van de Kustwacht om af te wijken en ook de reden daarvoor. De stuurman liet doorschemeren dat hij, als zogenaamde kapitein, hier vroeger veel had gevaren. Ze trapten er in. Ze dachten zeker een Nederlandse kapitein die goed Frans spreekt dus zeker bekend zal zijn met hun vaarwater.
Andere schepen die geen toestemming voor koerswijziging hadden gevraagd en dus die verplichte routes moesten volgen, hadden er goed de pest in. Wij wel en zij niet. Dat lieten ze via de radio duidelijk merken. Ook twee schepen van mijn eigen rederij waren daarbij. Niet op reageren heb ik tegen de stuurman gezegd.
Maar het mocht uiteindelijk toch niet van ze. Toen kreeg ik een ingeving. Bij Franse haven naar Franse haven aan dezelfde kust gold zo'n verbod namelijk niet. Ik mocht op deze route blijven. Ik heb ze maar niet gezegd dat die andere haven Marseille was.

feedback van andere lezers

• feniks
  Ik zou hier ook meer witregels invoeren, dat maakt het lezen een pak makkelijker.
  
  Goed geschreven.
  
  groeten
  feniks
  pieter: Feniks,
  Dank voor de tip.
  Pieter
• maxiem
  ik vind naargelang wat men vervoerd er rekening mee moet gehouden worden. - sterke tekst - zee en schepen heeft toch iets speciaals, gr maxiem
  pieter: Dank voor je feedback.
• otiske
  Sterk verhaal en goed neergezet, groetjes.
  
  pieter: Dank je wel. Ik zal deze feedback aan de oude zeekapitein Popko doorgeven. Hij is immers degeen die het verhaal verteld heeft en ik heb het opgeschreven. Popko benadrukt dat er niets van verzonnen is. Dus geen "sterk verhaal" in de zin van een verzonnen verhaal. En het volgende is ook bedoeld voor Maxiem.
  Zo'n zware lading als rails kan eigenlijk maar op een manier gestuwd worden en in dit geval heet dat "los gestuwd".
  Groet,
  
  Pieter.
• badstop
  Wat mij opviel waren de 'vaktermen' in het verhaal zoals de HWTK en 'de lading die gevoelig was over te gaan'. Bij de laatste bedoel je schuiven denk ik. Als leek zijnde weet ik niet wat ze betekenen. Bij tijdsverschillen is het overzichtelijker als je af en toe een witregel gebruikt bijvoorbeeld na: "zo ver waren we nog lang niet".
  
  pieter: Dank voor de tip. Vaktermen zijn haast onvermijdelijk. Als het goed is, worden die termen in de loop van het verhaal duidelijker voor de lezer. Ik wil ze niet vertalen want dan krijg je zo'n algemeen verhaal zonder het juist zo specifieke van de zeevaart.
  Groet,
  Pieter.
• aquaangel
  Goed geschreven
  pieter: Dank je wel voor je uitstekend en dat je het goed geschreven vindt. Het verhaal zelf is niet van mij maar van Popko van der Klok, gepensioneerd zeekapitein. Ik heb het slechts op papier gezet. Maar ik ben wel blij dat het als goed geschreven wordt gewaardeerd. Popko heeft zelf ook een verhaal op deze site gezet:'Captain, I am your pilot'.
• henny
  Een heel avontuur!
  Je begint veel zinnen met en. Dat is een tussenvoegsel. Vaak kun je, zeker in het begin die en weglaten en dan wordt de zin sterker.
  pieter: Dank je, Henny,
  Prima technische feed back.
  Groet,
  Pieter.