Volg ons op facebook
|
< terug
Koffie
Tijdens onze vakantie in Tsjechië waren we bij een bij een stuwdam aan het rondlummelen. We zagen grote scholen karpers zwemmen waaronder een oranje; althans dat beweerde mijn vrouw. In de auto lag nog een rol chocoladekoekjes die, vanwege de zon meerdere malen gekookt moesten zijn. Uiteraard waren ze voor ons oneetbaar, maar de karpers aten ze luid slurpend wel. De weg over de dam was smal, met aan elke kant een voetpad. Het maximaal toelaatbare gewicht voor voertuigen was drie en een halve ton. We stonden de karpers te voeren aan de ene kant van de dam toen er een grote, gemeen rokende vrachtauto aan de andere kant van de dam verscheen en stopte. De auto dateerde duidelijk van vér voor het opheffen van het ijzeren gordijn. In mijn rijke fantasie zag ik Josef S, boven op deze vrachtauto de oktober revolutie aan de muitende meute afkondigen die later lelijk, net als wij straks, op de koffie kwamen bij de eerste zuiveringen. Op het oude monster stond nu een container met stenen. Wij dachten die gaat bij het parkeerterrein naast de dam lossen. Daar stond onze auto ook dus ik bleef, niet helemaal gerust, kijken wat de chauffeur ging doen. Heel langzaam reed hij richting de dam. Zijn gewicht schatte ik op ruim twintig ton dus hij gaat er zeker niet overheen rijden, dacht ik. Dat was dus verkeerd gedacht want, met één set wielen op de stoep, reed hij stapvoets de dam over. Als je moet, dan moet je, dacht ik en zwaaide naar de nors kijkende chauffeur. Die was noch met zijn gedachten bij Stalin, want hij vertrok geen zenuw. Door de volkomen windstilte konden we behoorlijk lang van de blauwe walm, die het vehikel uitstootte genieten.
"Zullen we bij het tentje aan de overkant een kopje koffie drinken," stelde mijn vrouw voor.
Nu ben ik helemaal geen koffiedrinker, maar voor een lekkere cappuccino wil ik nog wel eens enthousiast worden en ik antwoordde: "Een lekker capuccinotje gaat er altijd in."
We wandelden over de dam terug naar het parkeerterrein waar onze auto stond. Tijdens het aankomen bij de dam hadden we naast het parkeerterrein een houten tentje gezien met een terras. Daar zouden we onze koffie gaan nuttigen. Op het terras zaten twee nogal groezelige uitziende en ruikende mannen. Wij gingen aan een tafeltje zitten en wisten direct dat cappuccino niet een brug maar een hele dam te ver was. Een van de mannen bleek de eigenaar te zijn want hij kwam naar ons toe en keek ons vragend aan. Met een Duitsachtige klank zei ik: "Koffie."
"Oplos of traditioneel," vroeg hij met een Tsjechiësachtige klank in het Duits.
Avontuurlijk en altijd bereid lokale heerlijkheden te proeven zeiden we samen: " Traditioneel."
Met een beetje vreemde glimlach vertrok hij het houten lokaal in om, binnen een verbijsterende korte duur, terug te komen met twee, gloeiend hete, glazen koffie waarop een vreemd laagje dreef. Wij keken elkaar aan en wisten dat we een grote vergissing hadden gemaakt. Met een plastic roerstokje begonnen we omzichtig in de drab te roeren. Onmiddellijk begon het meeste van het vreemde laagje naar de bodem te zinken. Op dat moment wist ik weer wat ik over koffie in Tsjechië gelezen had op Internet: 'er wordt ook een soort Turkse koffie geschonken met een béétje koffieprut in het kopje.' Dat was dus het understatement van het jaar.
Wanneer, tijdens het roeren, alles naar de bodem zou zijn gezonken was het nog wel mogelijk geweest om het duistere goedje naar binnen te werken. Dit was dus niet zo en opofferingsgezind als ik nu eenmaal ben zipte ik voorzichtig aan de hete brij. Na geruime tijd prutjes te hebben uitgespuugd en met duim en wijsvinger uit mijn mond te hebben gepulkt keek ik mijn vrouw hulpeloos aan. Uiteraard zat ze me onmiddellijk uit te lachen en een foto te maken van mijn lijdensweg. Natuurlijk kon er geen sprake van zijn dat wij de koffie zouden opdrinken. Het zo laten staan en weglopen vonden we onbeleefd en zou de eigenaar misschien als een belediging zien. Ook de al bestaande verkeerde beeldvorming van ons land wilden wij niet nog eens versterken, dus we begonnen plannen te maken ons op een geciviliseerde manier van de koffie af te komen. Mijn voorstel om de glazen mee te nemen voor een wandeling naar de stuwdam, werd door mijn vrouw als onuitlegbaar aan de eigenaar van de uitbating gekwalificeerd; hierin had ze uiteraard volkomen gelijk. Wachten op een kans was de enige mogelijkheid. Het rolletje in het fototoestel van mijn vrouw was leeg en zij ging naar de auto om een nieuwe te halen. Dit was een magisch moment want een van de mannen liep weg en de andere, de eigenaar van de tent, ging naar binnen. Razendsnel kiepte ik mijn glas koffie in de afvalemmer vlak naast mij en de koffie van mijn vrouw verdeelde ik tussen onze glazen. Nu leek het net of wij de helft van onze gruwel hadden opgedronken iets wat hij, realiseerden wij ons later, nooit zou verwachten. Opgelucht vanwege deze meevaller durfden we de rest van de heerlijkheid te laten staan en het terras te verlaten. Mijn vrouw zei: "Wedden dat hij direct in de vuilnisbak gaat kijken."
feedback van andere lezers- maxiem
spijtig van het ongelukkig koffiemoment, maar professioneel opgelost om er van af te komen, liefs maxiem
badstop: Eigenlijk idioot, want je hebt het betaald. We hebben er wel om gelachen. - sproet
leuk weergegeven verhaal! heb er van genoten.
liefs, sproet
badstop: Net zo als wij van de koffie soms? - otiske
Heel leuk om te lezen hoor. Ik heb ervan genoten, het leest ook heel vlot, groetjes.
badstop: Ik ben blij dat je genoten hebt van het verhaaltje. Wij niet van de koffie, maar dat terzijde. - Magdalena
sterke vakantiesfeer
leest heel vlot
psje: zon' 6 cm van onder naar boven, nogal rechts heb je twee zinnen na elkaar met 'Uiteraard' laten beginnen en dat stoorde mijn lezen eventjes.
Veel groetjes!
badstop: Ik heb het aangepast. PS Ik hoop de goede uiteraartsen. - chris
ik heb hier een tas rombouts met melk en suiker koejes of chocolaatjes
één kopje koffie ? CHRIS
badstop: Ik kom eraan.
|
