|
< terug
De scheiding - (34)
Opnieuw was er die onrust. Er woekerde in zijn ziel een gevoel van onbevredigdheid en van onmacht. Hij droomde van een toekomst, waarvan hij de bestemming niet kende. Sinds zijn huwelijk had hij zich niet meer zo ellendig gevoeld. Die opmerking van zijn vrouw deed hem beseffen dat hij nooit voldoening zou kunnen nemen met het feit alleen maar een goede echtgenoot en een gelukkige vader te zijn.
**
Kerstdag! Lisa en Michel waren al meerdere maanden getrouwd. Lisa had feestelijke kerstversiering aangebracht. Michel stond in de keuken. Een schort voorgebonden offerde hij zijn namiddag op aan het bereiden van de kerstkalkoen.
**
Middernacht was al geruime tijd voorbij. Van de kalkoen bleven alleen enkele restjes en de beenderen over. Het dessert was op. De fles wijn was bijna leeg. Sinds lang had hij zich niet meer zo ontspannen gevoeld. Hij was tevreden. Ook zijn vrouw zag er best gelukkig uit. Ze zat in een zetel en staarde in het niets. Met liefde omarmde ze haar bolle buik als wou ze het kind koesteren dat er in groeide. Ze was dik geworden. Af en toe kon ze het nieuwe leven al voelen. Hij schopt mij, dacht ze dan vol vreugde. Ze praatte hierover echter niet met haar man. Dat groeiende leven in haar schoot behoorde tot haar wereld, een wereld waarin niemand toegang kreeg en die ze met fanatieke jaloersheid afschermde van de buitenwereld. Uren kon ze zo zitten dromen, de handen gevouwen over haar buik, wachtend op een nieuw teken dat het kind in haar groeide. Haar starende blik peilde al de toekomst: de geboorte en wat daarna volgen zou. Ze dacht aan de zorgen die gepaard zouden gaan met de opvoeding van het kind. En nu al vreesde ze dat iets verkeerd zou kunnen gaan. Net zoals op de huwelijksnacht had Michel er geen idee van wat in zijn vrouw omging. Hij stelde alleen maar vast dat ze steeds minder zin had om te vrijen. Hij voelde zich meer en meer uitgesloten. Het maakte hem wrevelig en jaloers. Met nog meer inzet had hij zich op zijn werk gestort.
Die kerstnacht stond hij dromend voor het raam. Sterren fonkelden aan de hemel. 'Men begeert de sterren niet. Men verheugt zich over hun pracht.'
Het geheimzinnige van de nacht, met flikkerende sterrenhemel en beginnende sneeuwval, was als de belofte dat ooit zijn dromen zouden worden verwezenlijkt. Hoe lang zou hij nog moeten wachten?
'Waaraan denk je?' vroeg zijn vrouw opeens. Ze was tot de werkelijkheid teruggekeerd. Hij antwoordde niet, haalde slechts de schouders op. Hoe immers moest hij haar uitleggen dat hij nu al, nog zo kort na hun huwelijk, het gevoel had te zijn opgesloten in een gouden kooi. Ze zou hem toch niet begrijpen wanneer hij haar zou proberen uit te leggen dat het universum van hun gezin te bekrompen was voor hem, dat hij meer ruimte nodig had om te leven. Hoe kon hij haar vertellen dat de onrust brandde in zijn binnenste, veroorzaakt door een niet aflatende drang naar iets wat hij niet eens kende.
'Je bent zo stil' drong ze aan. 'Ben je niet gelukkig.'
Natuurlijk was hij gelukkig. Maar toch… Tijdens deze vredige kerstnacht werd hij gekweld door de gedachte aan zijn toekomst en hoe die er zou uitzien. Nog slechts enige weken en zijn vrouw zou hun kind baren. De baby zou haar volle aandacht eisen. En wat zou zijn plaats dan zijn? Hij zou nog meer tijd besteden aan zijn werk. Later zou ze wellicht nog kinderen krijgen. Samen met haar kroost zou ze een wereld vormen waar hij geen toegang kreeg. Nu al voelde hij zich verwaarloosd. Hij was jaloers. Maar ook besefte hij dat zijn vrouw nooit deelgenoot zou worden aan zijn werk. Zijn loopbaan zou altijd op de eerste plaats komen. Zijn gezin zou moeten evolueren in de schaduw van zijn niet te verzadigen ambitie.
Was dat nu liefde? Twee werelden die elkaar nu en dan raakten, wanneer hun lichamen versmolten in mateloze hartstocht.
Hij had zich het huwelijk anders voorgesteld. Hij had verwacht dat zijn vrouw hem steeds zou steunen op de moeilijke weg die hij had gekozen. Dat zij hem de kracht zou geven om vol te houden wanneer hij door tegenslag of ongeduld werd ontmoedigd. Hij had gehoopt dat ze zijn schaduw zou zijn: de altijd onzichtbare vrouw achter de schermen, die hem aanmoedigde op de weg naar het succes. In plaats daarvan was zij diegene die hem hinderde bij het zetten van de nodige stappen, door haar liefdevolle aanwezigheid in hun gezin, door die droevige blik als hij moest overwerken, door de nakende geboorte.
Haar liefde maakte dat hij zich schuldig voelde. Schuldig omdat hij niet genoeg had aan haar liefde alleen. Die eerste kerstnacht samen besefte hij meer dan ooit dat hij meer verlangde dan alleen gelukkig te zijn met zijn gezin. Hij kon niet verankerd blijven in een dagelijkse sleur, een heel leven lang. Hij moest uitbreken uit die gouden kooi. Hij wilde zijn Lisa echter geen verdriet doen. Hij had haar oneindig lief, op zijn manier. Vertwijfeld zocht hij een middel om zijn echtgenote mee te voeren over de hobbelige weg naar de top. Haar te laten delen in zijn successen. Maar hoe kon hij slagen, wanneer ze niet wou; wanneer haar enige ambitie bestond uit het dagelijkse brood en zijn voortdurende aanwezigheid.
Natuurlijk was hij gelukkig! Maar hoe aan haar uitleggen dat hij werd verscheurd door een mateloze ambitie en zijn liefde voor haar? Zou ze dat begrijpen?
Tijdens die vredige kerstnacht was hij voor het eerst bang om diegene te verliezen die hij toch zo lief had.
feedback van andere lezers- hettie35
Mooi onderbouwende waarheden, die jammer genoeg nog steeds
bij sommige stellen voorkomen.
Groetjes Hettie
Julien_Maleur: dank je Hettie
groetjes
Julien - sproet
graag gelezen.
liefs, sproet
Julien_Maleur: Blij dat het je blijft boeien.
groetjes
JM - henny
Uitpraten is, blijkbaar, erg moeilijk voor dit stel.
Julien_Maleur: Idd, er wordt eigenlijk niet gepraat. Leven naast elkaar met twee andere visies en andere verwachtingen van het leven. Is spijtig genoeg te dikwijls het geval.
groeten
JM
|
