|
< terug
De scheiding - (37)
Er kwam een eerste scheiding tussen moeder en kind toen Bartje naar school moest. Dagen op voorhand was Lisa buiten haar gewone doen. Door de stress vergat ze allerlei zaken en vrij dikwijls maakte ze zich onnodig kwaad. Michel begreep niet onmiddellijk wat er aan de hand was. Toen hij om uitleg vroeg snauwde ze hem af en zei dat er niets was. Dan, op een avond, terwijl hij bezig was de krant te lezen, kwam ze naast hem zitten en legde haar hand op zijn arm. Vragend keek hij haar aan. Stilletjes zei ze: 'Ik zal morgen heel eenzaam zijn.'
Hij begreep haar niet. 'Morgen gaat Bartje naar school' voegde ze er aan toe.
Dat was het dus! Hij probeerde haar uit te leggen dat dit de normale evolutie was. Maar ze luisterde niet en begon te wenen.
De eerste schooldag van Bartje was een succes. Hij huilde niet zoals andere kinderen plachten te doen. Hij paste zich goed aan en al na de eerste schooldag had hij vele vriendjes. Toen hij thuis kwam vertelde hij honderduit. Hij was duidelijk tevreden.
Die avond, tijdens het slapen gaan, zei Lisa klagend tegen haar man: 'Hij zag niet eens naar mij om toen ik weg ging. Het was net of ik niet bestond.'
Maar de dagen gingen voorbij en ze kwam haar verdriet van die eerste dag te boven. Ze verzoende zich blijkbaar met het onafwendbare. Maar Michel voelde dat ze weer eens wat verder uit elkaar waren gegroeid. En hij ontkwam niet aan de indruk dat zijn vrouw het hem kwalijk nam dat hun zoon nu iedere dag weg was naar school.
Michel had in die dagen zelf weinig tijd. Zijn beroepsbezigheden namen hem volkomen in beslag. Tot een gezellige avond samen kwam het nog zelden. Hij begreep niet dat zijn vrouw verdrietig was. Haar zenuwachtig gedoe maakte hem boos. Op een avond dat hij vroeg thuis was, vroeg Bartje hem om te gaan wandelen. De eerste sneeuw was gevallen en zijn vrouw was het daarmee niet eens. Ze zei dat het te koud was. Maar de jongen bleef aandringen en beloofde om zich warm te zullen kleden. Uiteindelijk voldeed Michel aan de vraag van zijn zoontje. Later op de avond, toen ze terug thuis kwamen, kon hij zien dat zijn vrouw had gehuild. Zodra de jongen naar bed was keek ze hem verwijtend aan en vroeg:
'Waarom heb je hem niet thuis gelaten? Ik zit hier altijd zo alleen!'
Hij was toen boos geworden. Met stemverheffing had hij geantwoord:
'Waarom ben je dan zelf niet mee wandelen gegaan?'
Ze had niet geantwoord. Zonder nog iets te zeggen was ze gaan slapen. De volgende dag was ze in zichzelf gekeerd. Ook de volgende dagen sloot ze zich op in een eigen wereld. Hij probeerde haar te doen lachen, haar te verstrooien. Zonder succes. Ten slotte staakte hij zijn pogingen. Bartje, die van de toestand niets begreep, was lastig en zenuwachtig. Toen vader en moeder op hem kwaad werden begreep hij helemaal niet waarom.
Maar na enige maanden leek Lisa te wennen aan het feit dat haar Bartje niet meer de hele dag thuis bij haar vertoefde. Opnieuw bloeide ze open. Ze was blij en opgewekt en bracht geluk waar ze kwam. Haar humeur was opperbest. Het leven in hun gezin hernam zijn vroegere schoonheid. Michel was dolgelukkig. De zorgen die hij had gekend, toen zijn vrouw zich in zichzelf had gekeerd, waren vergeten.
feedback van andere lezers- hettie35
Weer genoten als vanouds,
groetjes Hettie
Julien_Maleur: Dank je Hettie.
groetjes Julien - Ghislaine
Leren loslaten kost sommige moeder een pak moeite. Zeker moeders van een enkeling. Gelukkig was ik blij dat ze de schoolleeftijd bereikte. Een bende van vijf produceert bijzonder veel lawaai in een huis en de drukte amaai.
Julien_Maleur: Dank je Ghislaine.
groeten
JM - Jan_Stephorst
Hoedje af. Zevenendertig hoofdstukken volharden in volstrekt ambtenarees ... je moet het maar doen.
Dit leest even vlot als een ministerieel besluit van Geert Bourgeois.
Het enige wat de schrijver nog kan doen om een nieuwe humanitaire ramp onder de lezers van dit proza(c) te vermijden, is de scheiding nu snel te laten komen. Bij hoofdstuk veertien hoopte ik al stiekem op een scheiding met wederzijdse toestemming (duurt tegenwoordig slechts zes maanden meer) maar dat was duidelijk te optimistisch.
Julien_Maleur: Sorry, Jan, maar er zijn geen zevenendertig hoofdstukken, wel zoveel delen. Hoe een ministerieel besluit van Geert Bourgeois er uit ziet weet ik niet. Spijtig dat mijn proza je niet lijkt te bevallen, maar ik voel te toch gevleid dat je blijkbaar de moeite hebt gedaan om die 37 delen ambtenarees... te volgen en te lezen.
Wees gerust, als mijn boek af is en ik het herlees en bijwerk, zal ik ook met jouw fb rekening houden.
groeten
JM - sproet
hoe is de ommekeer bij Lisa gebeurt?
een symbiose als deze is moeilijk te doorbreken.
heeft Liza een nieuwe minnaar?
leest vlot, maar er ontbreekt iets in het gebeuren.
liefs, sproet
Julien_Maleur: Dank je Sproet. Is Lisa wel echt veranderd? Is het alleen berusting? Een beetje geduld. Dat u het gevoel hebt dat iets mankeert komt omdat u het vervolg nog niet kent.
groetjes
JM - henny
Leeft ze wel echt op, vraag ik me af.
Bij een : de geproken er meteen achter plaatsen en niet op een volgende regel.
Julien_Maleur: Dank en groetjes
JM
|
