|
< terug
Het meisje dat het leven verbeeldde (slot)
Daar kreeg ze de mooiste beelden van haar samenzijn met haar ouders. Vera zag hoe ze haar verjaardag mocht vieren. Eerst haar eigen verjaardag, samen met haar broertjes, en later nog vele andere verjaardagen en feestdagen.
Ze zag de geboorte van haar jongere zusje en hoe gelukkig haar ouders met al hun kinderen waren. Toen zag Vera hoe ze voor een groot gebouw stond. Er liepen mensen in het wit rond en er lagen veel kinderen ziek op bed. Vaders en moeders liepen huilend rond, terwijl bleke, kale kinderen plezier maakten met elkaar.
Vera herkende ze allemaal, stuk voor stuk.
Op een avond, toen alle ouders uit het grote gebouw waren weggegaan, kwamen de kinderen bij elkaar. Ze besloten niet langer ziek te zijn en zelf het leven te gaan verbeelden.
De volgende dag waren er achtenveertig van de zestig kinderen uit het grote gebouw ingeslapen. Ze bestonden niet meer: Kaatje uit Alkmaar, Dirk uit Rotterdam Noord, Lieve uit Vlaardingen en Koen uit… nou ja, ergens uit Limburg in ieder geval…
Vera lag heerlijk tussen haar ouders en verbeeldde het leven. Ze dacht niet nu meer aan het grote gebouw en de zieke kinderen. Ze voelde hoe ze samen was met haar ouders, hoe haar moeder verdriet had en hoe haar vader daarmee troostend omging.
'Het was een prachtkind', zei haar moeder nu. Vera kroop dicht tegen haar vader aan en voelde hoe ze één werd met haar ouders.
Ze kneep haar ogen harder dicht omdat ze de vrachtwagen voelde naderen.
Met het gezin een week op wintersport naar Oostenrijk…
Vera kreeg tranen in haar denkbeeldige ogen. Ze wilde die vrachtwagen niet meer in beeld. Die mocht ze zich niet meer verbeelden! Nu niet, morgen niet, nooit!
Ze zongen met z'n allen op de achterbank. Liedjes over de Dromedaris en de Roltrap naar de maan. Net toen Vera het liedje over de Kinderverslinder met een heuse grom in haar stem had gezongen zei haar vader dat hij nummer acht: de Ballade van de dood zo mooi vond.
Nog harder kneep Vera haar ogen dicht. Er klonk gegil en haar vader drukte hard op de claxon maar de vrachtwagen week niet van hun baan.
… 'Er was eens een koning, machtig en groot, die had slechts één vijand en dat was de dood'...
Vera opende haar ogen en verbeeldde een nieuwe dag.
feedback van andere lezers- matahari
Ik sta vol kippevel. Ben absoluut sprakeloos !
Als het auto-bio is stuur ik je met al mijn energie veel kracht.
Je hebt een prachtige ziel!
liefs matahari
peerke: Schade en schande. Dat ben ik Matahari.
Ik heb een moeilijke ziel en nog een hele weg te gaan...
X! - lief
geen alledaags verhaaltje over iets wat alle dagen gebeurt!
een nachtmerrie verwoord!
liefs
peerke: Was bang voor de reacties over het slot maar is eigenlijk wel open he... Dank je wel Lief! - Mistaker
Heel erg mooi vind ik dit.
O ja:
verbeelde het leven: verbeeldde het leven
Liefs,
Greta
peerke: Dank voor waardevolle feedback Greta, als altijd...
Liefs! - badstop
De kracht is er nog steeds, heel knap.
peerke: Dank badstop! Fijn dat ik je krachtig kon boeien... - otiske
Heel goed hoor, krachtig neergezet, groetjes.
peerke: Dank dank - sproet
heel teder beschreven, ik stuur je een knipoog!
liefs, sproet
peerke: Da's heerlijk, dank je!
X!
|
