|
< terug
Kunstschilder (Ode aan Jan Willems)
Toen ik in september 2000 door een landrover werd gegrepen stopte mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige abrupt. Het verhaal van de revalidatie en de tergende bureaucratie
van 'ondersteunende' instanties zal ik de lezer besparen.
Feit is dat ik een stap terug deed en nu werk met vereenzaamde mensen in de stad Amsterdam. We bezoeken ze thuis en proberen een lichtpunt te zijn in hun eenzaamheid. Waar mogelijk proberen we de subjectieve beleving te doorgronden en een andere kijk op de keuzevrijheid binnen die beleving te geven. Vaak echter gaat dat te ver en 'beperken' we ons tot de Presentiebenadering, waarbij het menselijke contact voorop staat.
Van de week hoorde ik dat iemand weer was opgenomen in een kliniek waar ik ooit gewerkt had. Dat gaf me de mogelijkheid weer eens andere cliënten uit het verleden op te zoeken. Het was een prettig weerzien maar voor dit schrijven onbelangrijk.
Toen ik zocht naar Johan van den Akker (ja hoor, fictieve naam…) bleek hij opgenomen in een verzorgingstehuis, hetgeen mijn wenkbrauwen deed fronzen gezien zijn jonge leeftijd van nauwelijks 50 plus. Met hem had ik voorheen een speciale band. Hij werd in de kliniek verteerd door angst omdat hij misbruikt was in zijn jeugd. Boeken over de Stilte en de Liefde ten spijt bleef hij steevast aan die ervaring onderdoor gaan. Het behoeft geen verder uitleg dat hij veel cederende medicatie slikte om zijn angst te onderdrukken, en ik herinner me hoezeer het aan mijn hart ging omdat hij zo ook zijn gezonde deel ernstig verdoofde en dat was helemaal pijnlijk omdat hij een verdienstelijk kunstschilder was.
Ik besloot hem in het verzorgingstehuis op te zoeken.
Hij was heel verheugd me te zien en de medicatie bleek gehalveerd omdat er nu niet meer met stappenplannen werd gewerkt om hem naar buiten te krijgen. De druk was eraf. Wel was hij nog steeds erg angstig en qua schilderen kwam er niet veel uit zijn vingers. Ik kreeg een inval en gaf hem mijn Poëziealbumpje:
'Van Prozac tot Poëzie en Vieze Verze' cadeau (normaal 7 Euro) en vertelde hem dat ik die door een Belgische site had laten drukken. We hebben nog wat gesproken over dichten en schilderen en ik vertelde dat ik bezig was met een schrijven over een harttransplantatie (Hartendief) en dat het verhaal zich afspeelt binnen de wereld van de psychiatrie. Hij was een en al oor.
Eenmaal thuis had ik het gevoel dat ik in dat uur meer voor hem betekend had dan in de jaren dat ik werkte al verpleegkundige. Ik had hem tot mijn vriend gemaakt.
Nog diezelfde avond belde hij helemaal geëmotioneerd op om te zeggen dat hij de gedichten zo prachtig vond. Toen ik dat probeerde te nuanceren omdat ze veelal gebaseerd zijn op woordgrapjes snoerde hij mijn mond met de mededeling dat het gedicht over Slauerhoff zijn favoriet was.
Die week heb ik hem nog een keer bezocht. Ik nam enkele hoofdstukken van Hartendief mee, en hij vond het geweldig.
Toen herinnerde ik me het aanbod van Jan Willems (Peetvader van deze site) dat je van een roman twee gratis exemplaren kan krijgen en de vormgeving kan aangeven.
Ik liet Johan toen weten dat ik het als een eer zou beschouwen als hij de voorkant van het boek 'Hartendief' zou willen ontwerpen.
Hij keek me ongelovig aan en begon te huilen.
'Dat kan ik niet', zei hij… 'daar schrijf je te goed voor'.
'Flauwekul, jij bent een prachtschilder en ik vind je werk geweldig'.
Hij had al vele malen geexposeerd en voor zijn ziekte de overhand kreeg kon hij er goed van leven.
Zo is een samenwerking tot stand gekomen die grotendeels te danken is aan het bestaan en de laagdrempeligheid van deze site. Inmiddels is Johan hard aan het werk om mijn schrijven 'Hartendief' in eigen beleving te verbeelden op het doek.
Twee boeken, die we sowieso van Jan kunnen krijgen, zijn dus al vergeven. Het gevoel van eigen waarde dat Johan binnen twee weken terugkreeg is hier niet te beschrijven. Hij liet me daarna ook een folder zien over een tentoonstelling waar hij graag zou willen hangen maar zich er niet voor durfde op te geven. Dat heb ik nu voor hem gedaan en hij 'hangt' in November in Amsterdam…
En ook ik ben mijn gedichtjes meer gaan waarderen door het zien van de emotie die ze toch teweeg kunnen brengen. (Je kan nog bestellen hoor ;-)
Natuurlijk heb ik een groot aandeel in het geheel gehad, maar ik durf stellig te
beweren dat Johan weer enthousiast is gaan schilderen dankzij de bezieling van Jan Willems en zijn site. Ik wilde hem persoonlijk danken, maar bij wijze van (grote) uitzondering doe ik het op deze manier. U zult het me niet kwalijk nemen collega, vermoed ik.
Peerke
feedback van andere lezers- Kalendergedicht
Wat een bijzonder warm verhaal, Peerke.
En zo zie je maar weer dat alles zijn doel heeft in dit leven ... niets gebeurd zomaar ... alle gebeurtenissen linken zich op de een of andere manier aan elkaar.
Hoedje af voor Johan, Jan en jou !!!
Liefs,
Inner
Peerke: Ja, was zeker bijzonder (is het nog)
Ik ben erg blij met de manier zoals het nu loopt en hoe ik iemand weer geloof in zichzelf mocht teruggeven. En het is gemeend. Hij schildert echt heel mooi. Heb nu ook een doek van hem gekocht... - otiske
Toeval bestaat niet hé, dat weten we allang. Heel goed geschreven en graag gelezen, groetjes.
Peerke: Heel graag gedaan ook ...
Doei! - sproet
ja, mensen hun eigenwaarde teruggeven, betekent heel veel in een mensenleven.
vlot en goed te volgen geschreven.
liefs, sproet
Peerke: Zo is 't maar net Sproet.
Dank voor je bezoekje - Mistaker
Mooi zoiets!
G
Peerke: Hij schildert ook echt goed! - lucky
Verhalen lees ik heel af en toe
deze heb ik met verbazing gelezen ...
geen pillen, spuiten of therapie maar gewoon een mens: Peerke
Peerke: Dank Lucky! Toch is er een tijd geweest dat ik echt in pillen en spuiten gellofde hoor. Maar het beste geneesmiddel is gelijkwaardig menselijk contact. Dank voor je fijne reactie...
Peerke (Peet)
|
