|
< terug
H2 Israël D6 Hostel
Israël H2 D6 Hostel
Lopend in het Centrum van Jeruzalem op zoek naar werk begint mijn maag weer op te spelen en krijg ik krampen. Ik had weer eens last van diarree en zocht een plek om mijn behoefte te doen. Tijdens je afkick doe je dit zo'n dertig keer per dag en als je dan onderweg bent is dat minder gemakkelijk. Elk Restaurant, theehuisje waar ze met van die grote waterpijpen zaten tabak te roken, welke horecagelegenheid dan ook. Ik moest overal betalen voor de W.C.
De ellende was echter we hadden geen Shekkel meer, zelfs geen duppie, ik had het Spaans benauwd en liep met grote stappen in paniek om niet in mijn broek te schijten drie keer Jeruzalem in de rondte maar tevergeefs. Overal een vette nee op rekwest.
"De oude muur daar kun je toch?" merkte mijn maat op.
"Godverdomme natuurlijk!" "Lekker vlot," merkte ik hatelijk op.
Wij naar de Old City richting het plekje waar we in de voormiddag een jointje hadden zitten roken en een nogal vreemd en bizar tafereel hadden meegemaakt. In plaats van rust zaten er echter allemaal mensen te picknicken. Jezus wat doe je me aan! vroeg ik mezelf af. Wij lopen verder en komen pardoes terecht in een steengroeve met hier en daar een paar gaten op klimhoogte. Een soort van uitgehouwen grotten die zeker bewaard gebleven waren vanuit de tijd van de holbewoners, wisten wij zeker. Eindelijk een plekje en nog lekker koel ook want ik zat in de schaduw, en kijk daar lag een oude Bijbel die ik kon gebruiken als toiletpapier. Het klinkt gek maar op dit moment was dit voor mij Het Paradijs. Wat een opluchting. Halleluja! Ik was weer nieuw.
Stef zat een gat verder en was tegelijk klaar. Nu konden we opgelucht rustig verder met werk zoeken. Recht tegenover The South Gate van de Old City lag een Youthhostel of te wel een jeugdherberg en wij besloten een poging te doen. U mag nooit meer raden, gelijk raak.
Het was een typisch Arabisch of Palestijns of Joods, weet ik veel, in ieder geval Midden-Oostelijk ingericht. Als je daar bent kun je dat volk echt niet uit elkaar houden. Sterker nog de Youthhostel eigenaar was half Joods en half Arabier. Hij had het heel gezellig ingericht met veel zilveren lampen met daarin uitgesneden sterren die bezet waren met nepedelstenen, wat een leuk kleurrijk effect gaf op de muren en vloer. Mooie kleden op de grond en aan de wand. Waterpijpen op zilveren dienbladen in de hoeken op houten mooi uitgesneden bijzettafels maakten het geheel af.
Wij kregen twee taken ieder één. Stef of ik mochten zelf kiezen wie wat deed. De één moest de jongeren bij de bushaltes op het Station wegkapen en of meelokken naar zijn Hostel, de ander de kamers cleanen. Ik wilde dicht bij de w.c. blijven en was een beetje wereldvreemd en had helemaal geen zin om met vreemde mensen te praten, althans nog niet. En zo kwam het dat ik de eerste morgen stond te stofzuigen, dweilen en lakens te verschonen, terwijl wij de enigste mensen waren in het Hostel. Het was trouwens pas Mei voorseizoen dus, wat inhield dat het heel rustig was.
Ik begon om acht uur 's morgens wat resulteerde om één uur klaar.
Eindelijk een bed zonder gezocht te worden, waar ik een rustige middagdut ken doen. Om vijf uur komt Stef terug van de bushalte zonder succes.
"Morgen beter," zegt de Arabier met hangende pruillip, en wijst naar mij dat ik het maar eens moest proberen. We werden per dag uitbetaald met kost en inwoning en vijf Shekkel per persoon. Dat is tien keer niks natuurlijk maar als je honger hebt moe en dorstig bent kies je eieren voor je geld. Zo gezegd zo gedaan. Na een avond 'chillen' in onze nieuwe huiskamer gingen we om een uur of twaalf slapen en 's morgens weer vroeg op. Met mijn loon liep ik richting het busstation met een stapel kaartjes en folders van het Youthhostel. Ik ben nog niet aan de overkant en ik hoor een bekende stem roepen. Verbaasd blijf ik staan.
"Help, help!!," krijg nou de pleuris dat is Stef die ik hoor roepen!".
Ik ren terug naar het Hostel en hoor door de echo over de marmeren trap niet goed waar de noodkreet vandaan komt, dus ik begon maar omhoog te sprinten. Eerste verdieping niks. De tweede ook niks.
Ik hoor gestommel van een worsteling, en een gesmoorde hulpkreet.
Ik leg mijn oor te luisteren tegen de deuren op de derde verdieping.
Bingo! "Stef?". "Ben jij dat?". "Wat is er aan de hand?"
"Help me nou man!"
Ik voel aan de deur en die zit op slot.
"De deur zit op slot Stef," antwoordde ik droog, wetende dat Stef nogal vaker een paniekzaaier was om niets.
"Trap die deur in!" gilde hij.
Een flinke trap onder de hendel deed mijn enkel half verzwikken, een pittig deurtje. Ik nam een aanloop en gaf een vliegende karatetrap op het slot, die gelukkig met een klap open vloog.
Wat ik zag versteende mij eerst van verbazing en schoot toen in de lach. De bolle Arabier lag met zijn broek op de enkels met zijn vieze dikke reet boven op Stef die zo mager was dat ik alleen zijn magere armen en benen als een stervende kikker onder de Arabier uit zag komen, die probeerde zijn piemel in Stefs reet te richten.
"Wat sta je nou te lachen man?" "Help me dan!" riep Stef hysterisch.
Ik ging wijdbeens over de Arabiers rug staan en gaf een serie hoeken op de man zijn hoofd. Hij voelde er niets van.
"Stef?" "Stefff?!" "Hij wil niet neer!"
"Godverdomme Frans pak dan zo'n Whiskyfles en slaat 'm op zijn kop.
Whisky? Dacht ik.
Ik kijk om mij heen en nu viel mij pas op dat er langs de muur allemaal planken als rekken diende, waar honderden flessen Whisky op stonden en gesealde pakken repen chocola van Verkade.
Krijg nou wat, dacht ik en hiervan bij te zijn gekomen pakte ik eerst een fles Black Label welke ik weer terugzette op de plank voor een Red Label en deze zo hard mogelijk op zijn kop verrot sloeg. Hij ging weer niet neer, maar schudde slechts met zijn hoofd en krabbelde overeind om zowel hij als Stef grabbelend hun broeken omhoog te trekken en vast te ritsen. Ik stond al in de aanslag met de half afgebroken fles vlak voor zijn strot.
"Wat flik je nou probeer je ons te verneuken vieze oude man?" zei ik woedend maar toch mijn lach bijna niet in kunnen houdend. Slijmerig zei hij dat het maar een grapje was geweest en gaf ons beiden twee flessen Black Label van het merk Johnny Walker en een paar repen chocola cadeau en vroeg of we weer vrienden waren, zelfs of we wilden werken voor hem als smokkelaar.
Achter zijn rug stond Stef met zijn armen te zwaaien van: Nee!!
Ik gaf hem een knipoog zonder dat de oververhitte dronken Arabier het zag, gaf hem een hand en zei: "Deal!"
feedback van andere lezers- killea
Terrific!
xx
June
Francis: Zou niemand het lezen omdat het om dat kolere midden oosten gaat?
Ook laf!!!
gr frans xx - sproet
naar de inhoud: het gaat hier over overleven en niet inleven in situaties.
naar de vorm: het is recht voor de raap geschreven, zoals het hoort bij een dergelijk verhaal.
super goed.
liefs, trees
Francis: SCHAT HET IS STRAIGHT FROM THE HART AND MEMMORIES
JUST OUTPUT OPF MY MISSERY
XX THX FOR LIVING IN
FRANSJE - Mistaker
Gers!
Liefs,
Greta (ook paniekzaaier ;-))
Francis: Gers.. Asootje..
(lol) erg he? Was lachen joh!
echt een kick! alles ok lady?
gr xxx Frans - dichtduvel
Nou 't was Stef zijn dagje niet, j
Francis: Nee maar ik heb wel verschrikkelijk gelachen en hij s avonds ook hoor van die whisky als boetedoening..
Gr F - klaver4
hard moeten lachen met die eerste strofe ! ze zullen het graag horen over hun klaagmuur!
Borat is hier niet veraf..;o)
gr
klaver4
Francis: Is allemaal echt gebeurd
dus ze kunnen me wat!
Gr Frans
|
