|
< terug
In vrijwillige ballingschap. I
Zondag 03-08-08
Hoe het zal aflopen weet niemand want het is nog maar net begonnen. Op zaterdagavond de tweede augustus om precies te zijn, want toen brak de hel los.
Een zinloze opmerking van een collega gaf mijn besluit, dat ik al eerder had genomen, het welbekende extra duwtje in de rug. Ik meldde me ziek aan de receptie van het hotel waar ik negentien jaar als chef-kok had gewerkt en ik wist dat ik er nooit meer zou terugkeren. Wat een mooi en bloeiend hotelrestaurant had kunnen worden - en waar ik al die jaren met heel veel plezier mijn vak heb uitgeoefend - was veranderd in een warboel. Een volstrekt wanordelijk management lag daaraan ten grondslag waarbij de kwantiteit werd verheven boven de kwaliteit. Het personeel dat jaren achtereen was onderbemand, kreeg met geen mogelijkheid een werkrooster ingedeeld, wat de druk tot grote hoogten deed opvoeren. De eigenaar van het hotel zag geen gat meer in de door hem gecreëerde chaos en hij liet het personeel zonder leiding dan ook aan hun lot over. Dit gaf spanningen en onduidelijkheden onder het personeel onderling, men wist niet meer wat van hen werd verlangd maar werden door de eigenaar keer op keer verteld dat ze hun inzet dienden te verhogen. Het resulteerde in een overspannen personeelsbestand met groot verloop onder het bedienende personeel. In de keuken had ik beschikking over drie andere koks. Twee daarvan werkten respectievelijk dertien en elf jaar bij mij in de keuken en een derde persoon was juist geslaagd voor zijn opleiding en aangenomen als jongste kok, juist geslaagd voor een opleiding in België.
Ik had zeker eerder moeten opstappen, zonder enige twijfel. Talloze keren had ik gesolliciteerd bij andere restaurants en hotels maar telkens bleek mijn leeftijd toch weer parten te spelen, ik zou volgende week tweeënvijftig jaar worden. Of het bedrijf waar ik solliciteerde bleek niet aan mijn wensen te voldoen want ik wilde per se toch op een behoorlijk niveau koken. Was ik toch maar eerder weggegaan, dan zaten we nu niet met de brokstukken.
's Avonds belde ik mijn ex-vriendin waarmee ik vijftien jaar heb samengeleefd maar waar ik nog steeds goede contacten mee onderhoud. Ik bedacht een smoes om samen een patatje te eten, maar in mijn hart wist ik dat het de bedoeling was om afscheid te nemen, niet van haar alleen maar van het leven.
Woordelijk weet ik niet meer exact wat ik heb gezegd, maar inhoudelijk komt het er op neer dat ik vastbesloten was om een eind aan mijn leven te maken. Het werd een zeer emotioneel moment. Ze probeerde me uit alle macht te overreden en tegen te houden toen ik de deur wilde uitlopen. Totdat ze aan mijn ogen zag dat ik de keus weloverwogen had genomen en ik voelde me daar prima bij.
Ik reed naar huis en knoopte een elektriciteitskabel vast aan een balk aan het plafond boven het trappengat. Ik controleerde of alles goed was achtergelaten. De deur van het slot, de vuilnisbak opgeruimd en een afscheidsbrief met de verontschuldiging dat ik waarschijnlijk wel een zooitje zou achterlaten.
Rustig liep ik in mijn onderbroek de wenteltrap op en zag, door mijn tranen van zelfmedelijden, glinsteringen van mijn verleden als jongetje, mijn ex-vriendin, mijn huidige vriendin en mijn hond Remy, god Remy wat doe ik hem aan. Ik bond de kabel rond mijn nek, keek naar het beschot van het dak… en sprong.
Met een daverende klap viel ik op de onderste treden van de trap want de kabel was gebroken. Ik zei alleen; "godverdomme, nu moet het nog een keer." Ik bond de kabel nogmaals vast maar nu dubbel en weer brak de kabel. Ik voelde niets tijdens de val, alleen mijn bril was een beetje uit vorm, ik was woest op mezelf. Op naar de keuken waar ik het scherpste mes zocht wat ik bezat. Ik liep terug naar boven en zette de douche aan. Met zeven forse halen sneed ik mezelf in mijn linker pols en onderarm. Het bloedde wel maar niet genoeg naar mijn zin. Nogmaals sneed ik vijf keer in mijn rechterpols met een beter resultaat. Ik ging op de overloop liggen met mijn onderarmen in de douche en zag het bloed en mijn leven in het afvoerputje verdwijnen, ik dacht nergens aan en ik voelde geen enkele emotie of pijn. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat het bloeden steeds minder werd en op een gegeven moment zelfs helemaal stopte. Hooguit een liter bloed had mijn lijf verlaten maar lang niet genoeg. Terug naar beneden om het af te maken met het broodmes, de kartels zouden wel korte metten maken met mijn aderen. De telefoon ging en tot mijn spijt heb ik ondoordacht opgenomen, mijn ex-vriendin belde me en opgelucht zei ze dat ze er aankwam. Ik daarentegen was zo teleurgesteld en vooral kwaad op mezelf dat ik de verdere woorden van haar niet meer hoorde. Er kwam een misselijkheid opzetten en ging met mijn rug tegen het keukenblok zitten. Apathisch onderging ik de binnenkomst van mijn vriendin die direct de huisartsenpost belde.
feedback van andere lezers- sproet
een realistische inhoud en het duistere gebeuren in het brein op een vlotte manier beschreven.
graag gelezen.
liefs, sproet
remy: Dank je voor het lezen, er volgt meer.
|
