|
< terug
De scheiding - (45)
Nadat Lisa met haar vader vertrokken is blijft een eenzame Michel verwezen achter. De twee agenten die ter plaatse zijn gebleven tot zijn vrouw en haar vader helemaal uit het zicht verdwenen zijn maken nu ook aanstalten om te vertrekken. Agent Fons waarschuwt nog even:
'Zorg er in het vervolg voor dat wij niet meer tussenbeide moeten komen. Of denk jij misschien dat wij dat zo grappig vinden? Wij hebben heus wel andere zaken te doen!'
De verlaten echtgenoot luistert maar half naar de agent. Hij is met zijn gedachten bij zijn vrouw. Hoe zal hij haar nu nog kunnen overtuigen om bij hem terug te komen? Als de agent de waarschuwing nog eens herhaalt schudt hij even met het hoofd om te tonen dat hij het begrepen heeft, haalt de schouders op en zegt op zijn beurt:
'Ik wilde niet lastig doen. Mijn vrouw mocht binnen haar spullen komen halen. Ik wilde haar trouwens onder vier ogen kunnen spreken. Ik wil dat ze bij mij terugkeert. Maar ik wilde niet dat haar vader in mijn huis kwam. Ik wilde niet dat hij weer stokken in de wielen zou steken. En toch is hij er weer in geslaagd om alles te verpesten. Bovendien is het zijn schuld en van zijn vrouw dat Lisa mij verlaten heeft. Ze hebben van mijn afwezigheid geprofiteerd om haar kop op hol te praten, om haar te manipuleren. Zij zijn altijd al tegen mij geweest en ze mogen mij nog steeds niet. Ik denk dat ze hun dochter gewoon voor zich willen houden. Je weet wel: met het oog op hun oude dag, zodat ze een gratis oppas hebben. Toen ik mijn vrouw leerde kennen, hebben ze alles geprobeerd om haar bij mij weg te houden. Nadat wij getrouwd waren zijn ze haar blijven bepraten en tegen mij opmaken. Wanneer ik moest overwerken zeiden ze dat ik met andere vrouwen liep of dat ik naar de hoeren was. Eigenlijk hebben ze mijn huwelijk nooit een kans gegeven.'
Agent Fons kijkt de man nu onderzoekend aan. Hij is geneigd om hem te geloven. Hij is zelf gescheiden en ook bij hem werd de relatie door derden verziekt. Hij herinnert zich die eerste weken van eenzaamheid en frustratie nadat zijn vrouw weg was. Hij weet hoe moeilijk het is om alleen verder te gaan, nadat je levensgezel je heeft verlaten.
Zijn vrouwelijke collega die Michel zijn monoloog ook heeft gehoord is helemaal niet onder de indruk. Ze kijkt hem spottend aan als ze zegt:
'Dat is allemaal heel mooi, maar jij kunt ons al vertellen wat je wilt. De tegenpartij is hier niet en kan je dus niet tegenspreken. Waarom leggen mannen de schuld voor eigen stommiteiten toch altijd bij een ander? Misschien moet je eens diep nadenken en de fout bij jezelf zoeken! Misschien dat je dan de oorzaak voor je mislukt huwelijk vindt.'
Wanneer Michel wil reageren, weerhoudt ze hem en praat verder:
'Eigenlijk interesseert het mij geen barst wie de schuld heeft. Ik ben het alleen maar beu om altijd opnieuw te moeten tussenkomen bij echtelijke ruzies. Praat het uit met je vrouw of laat haar met rust. Maar zorg er voor dat wij hier niet meer moeten tussenkomen.'
Weer schudt Michel met het hoofd als teken dat hij het begrepen heeft. Praat het uit, heeft die agente gezegd. Dat is nu precies wat hij wil. Maar hij krijgt gewoon de kans niet om met zijn vrouw te praten. Altijd is daar zijn schoonvader, of zijn schoonmoeder, om hem bij zijn vrouw weg te houden. Ze blijven altijd bij haar als echte waakhonden. Hoe kan hij dan de problemen uitpraten?
**
Het incident heeft Lisa fel aangegrepen. Wanneer haar vader de auto de hoek instuurt, voor dat ze de straat uit rijden, kijkt ze nog even om naar haar man en de twee politieagenten. Ze ziet hoe deze tegen hem iets zeggen. Ze hoort hen niet. Maar ze kan wel denken over wat het gaat. Even voelt ze tranen in haar ogen.
Lisa is niet echt gelukkig met wat is gebeurd. Ze wilde dat er geen politie was geweest en dat haar vader was thuis gebleven. Ze begrijpt heel goed waarom haar man haar vader niet binnen wilde. Neen! Ze is niet vergeten hoe deze al die jaren haar man op allerlei wijze heeft gepest, hem slecht gemaakt en gekleineerd ten overstaan van zichzelf en van de familie. En ze herinnert zich of het gisteren was hoe hij via kennissen heeft geprobeerd om hem ook op zijn werk te dwarsbomen. Toen deze dat te weten kwam werd hij gloeiend kwaad en was naar zijn schoonvader gereden. Het gevolg was een hoogoplopende ruzie. Ook toen is politie moeten tussenkomen. Dit alles spookt door haar hoofd. Eigenlijk wil ze niets liever dan een rustig gesprek met haar man. Ze ziet hem nog altijd graag en de situatie is echt uit de hand aan het lopen. Bovendien eisen de enkele dagen dat ze nu bij haar ouders is ingetrokken hun tol. Ze voelt zich niet zo goed meer bij hen. Ze bemoeien zich te veel met haar leven, hebben op alles kritiek, spuien voortdurend kwaad over haar man en leggen volledig beslag op haar zoontje Bart, die ze ook tegen zijn vader opstoken. Steeds meer voelt ze behoefte om terug te keren naar de echtelijke woonst, bij haar echtgenoot. Het is trouwens nooit haar bedoeling geweest om hem definitief te verlaten. Ze is bij haar ouders gaan aankloppen in een boze bui, om haar hart te luchten. Toen deze er hadden op aangedrongen bij hen in te trekken, was ze gebleven om haar man te straffen en om hem onder druk te zetten. Ze had toen helemaal niet de bedoeling gehad om van haar man te scheiden. Maar haar ouders hadden hun kans gezien. Al de volgende dag was haar vader afgekomen met een gerenommeerde advocaat. Deze had haar weten om te praten om de echtscheidingsprocedure in te zetten. Dat ze zei dat ze niet wilde scheiden mocht niet baten. Haar vader en de advocaat bleven op haar inpraten tot ze eindelijk akkoord ging en de nodige documenten ondertekende. Na twee dagen was er al een kortgeding. Daar werd beslist dat Bartje bij zijn moeder zou blijven. Zij kreeg het voorlopige hoederecht. In afwachting van een definitief vonnis mocht Michel zijn zoontje om de veertien dagen eens zien, van 's morgens tien uur tot 's namiddags zeventien uur. Ook moest hij alimentatie betalen voor vrouw en kind. Er werd een voorlopig bedrag vastgesteld van zeshonderdtwintig euro. Lisa wilde niet dat haar huwelijk zo zou eindigen. Maar haar vader bleef er elke dag op hameren dat er geen weg terug was. Dat ze nu eindelijk de kans kreeg om van die vent van haar verlost te zijn.
Terwijl de auto zich steeds verder van de echtelijke woning verwijderde denkt Lisa aan dit alles. In haar ogen worden tranen zichtbaar. Neen! Ze wil niet scheiden! Ze wil terug met haar zoontje naar haar man. Terug een gezinnetje vormen. Maar hoe moet ze dat aan haar ouders uitleggen? Die zullen dat nooit accepteren.
De zware, opdringerige stem van haar vader verstoort plots haar gedachten:
'Ziezo, Dat is ook weer achter de rug. Nu zo vlug mogelijk met de advocaat overleggen hoe we het verder zullen aanpakken. Hij moet er voor zorgen dat de scheiding zo vlug mogelijk voor de rechtbank komt. Je moet definitief het hoederecht krijgen over jouw zoon. Dat zal wel niet zo moeilijk zijn. En de alimentatie moet een flink pak hoger worden. En van de meubelen en de rest van de inboedel moet je ook jouw deel krijgen. Laat mij maar doen. Ik regel het wel met de advocaat dat die verdomde vent van jou gepluimd wordt.'
Lisa hoort de haat doorklinken in de stem van haar vader. Neen, hij probeert haar niet te helpen. Dit is een persoonlijke oorlog die hij voert. Een afrekening ten aanzien van haar man, omwille van de jarenlange frustratie omdat hij hun huwelijk niet kon verhinderen. Dit is wraak. Dat wil ze niet. Door haar tranen heen klinkt stil en aarzelend haar protest:
'Is dat wel nodig? Is er geen andere oplossing?'
Maar de luide en nijdige stem van haar vader is overduidelijk:
'Natuurlijk is dat nodig. Wat had je anders gedacht?'
**
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- sproet
graag gelezen.
liefs, sproet
Julien_Maleur: dank en veel groetjes
JM - henny
Dat Lisa maar een afspraak met haar man maakt. Het is heel duidelijk nu dat, zeker haar vader de grote boosdoender is.
Julien_Maleur: Dank voor de suggestie. In een verder deel hebben ze elkaar intussen ontmoet. Dank ook om te blijven volgen.
groetjes
JM
|
