|
< terug
afscheid van een wonde
Ze krabde aan een puistje rechts van haar mond terwijl ze dacht aan wat ze er nu allemaal van vond. Nee, het was geen teleurstelling, meer een vervelende herhaling, een variatie op het thema dat hen al zoveel jaren verbond. Ze wist niet of haar geduld ten einde was, of er nog veel uitgeweid kon worden zonder de uier van de vriendschappelijke therapie kloven te bezorgen. 'Waar trek je de grens tussen verwerken van en wentelen in?'
Al waren er ook telkens de gewatteerde kussens op de versleten maar o zo zachte sofa bij knetterende open haard geweest waar een goed glas wijn en mosselen met friet het duiken in reeds zo vaak doorzwommen wateren heilzaam deden smaken. Dan kromde ze haar rug en spitste de handen om dit troebele, brakke poelwater van teveel herinnering te omarmen.
Maar wat verkwikkend leek aan de oever, bleek verstikkend eens onder. Wat overgave wou zijn, verwerd snel tot overname.
'Wat doe je als je ontpopt als dolfijn en je zuster bodemplant wil zijn?' Dat soort chlorofyl lag haar immers niet. Het wortelt amper en vliegt niet.
Verscheurd tussen kieuwen en longen, tussen vijver en oceaan, tussen de zwaartekracht van wat reeds lang was en het misschien van wat nog kon komen, rekte ze een spreidstand op tot spagaat. Ze wilde haar luchtbellen volgen tot aan de waterspiegel waarin ze zich kon zien zoals ze hoopte dat ze was: altijd anders dan dat.
Zuslief wou dat niet of kon dat niet, niet meer, bleef liever waar ze was, zag zonlicht liever gebroken in tinten van lichtbruin in haar aquarium van ooit een amfibie misschien.
'Wat baat waarschuwing als de uil waarheid schuwt? Hoe krijg je gezegd dat graven in humus van november alleen te vroege winters voortbrengt, dat geboortes altijd pijn in zich dragen en navelstrengen niet altijd tastbaar moeten zijn en daarom worden doorgeknipt?'
Ze krabde en krabde verder omdat loslaten moeilijk is. Omdat verdrinken in verleden een zachte dood is, langzaam, vertrouwd maar niet minder doods. Met het eerste bloed ging een vinger naar haar mond en ze proefde het zout in de wond van wat niet anders kon.
Een ander neemt haar hand en toont de mogelijkheid van een nieuw land met luchten vol voorbij jagende wolken, met opstuivend zand en snelstromende rivieren en het eerste mos op vulkanische grond en kust haar zacht,
op de korst van wat ooit kwetsend was.
feedback van andere lezers- miepe
"lachlust opwekkend" is een eufimisme
bijzonder grappig is juister
en verder zwijg ik
strandjutter: Er zit inderdaad een lading ironie in, maar je moet toch een bepaald soort lezer zijn om het op te merken. Intrigerend. Zwijgen kan goud betekenen. Groeten. - Magdalena
ik word er stil van
prachtig
ik vind het heel erg mooi
en alle metaforen maken er een soort herkenbaar lied van, ze triggeren de hernkenbaarheid
XXXX
strandjutter: Bedankt Magdalena - sproet
ik betrap er me op dat ik het ritmisch lees. het lijkt wel poëzie in een verhaal verweven.
schitterend!
liefs en welkom op de site.
sproet
strandjutter: Bedankt en inderdaad, blijkbaar kom ik altijd uit bij een soort poëtisch proza. Groeten. - otiske
Supergoed bedacht en heel mooi geschreven.
Leest heel vlot.
Goed neergezet en graag gelezen, groetjes.
strandjutter: Merci. groeten - Peerke
Hoogdravend maar heel bekoorlijk, mooie zinbouw en onderhoudend geschreven. Zo lust ik ze wel...
strandjutter: Bedankt. Groeten. - matahari
Een navelstreng van verbondenheid en begrip prachtig gebracht
liefs matahari
strandjutter: Bedankt. groeten. - Mephistopheles
Sterk geschreven. Je leest het met een glimlach
strandjutter: Bedankt. Groeten.
|
