|
< terug
De scheiding - (50)
Hfdst 15. De confrontatie
Twee weken gingen voorbij sinds Michel, na die reportage in Zaandam, thuis kwam in een leeg huis en moest ondervinden dat zijn vrouw en zoon waren ingetrokken bij haar ouders. Vandaag zal aan die nachtmerrie een einde komen. Hij gaat hen daar om tien uur weghalen. Ze komen opnieuw thuis wonen. Hij zal terug een gezin hebben.
De voorbije nacht heeft hij onrustig geslapen. Beelden van vrouw en kind spookten in zijn hoofd. Telkens hij wakker werd moest hij aan de toekomst denken. Zijn besluit staat vast, vanaf nu zal het eerst zijn gezin zijn en dan pas zijn werk.
Nog anderhalf uur voor hij hen mag afhalen. Plots rinkelt de telefoon.
'Ik kom niet naar huis. Je hebt me bedrogen. Ik zet de echtscheiding door.' klinkt het als hij de hoorn aan zijn oor brengt. Hij wil iets zeggen, maar Lisa heeft de verbinding al verbroken. Verbijsterd kijkt hij naar het telefoontoestel, de hoorn nog in zijn hand. Wat kan er gebeurd zijn? Ze kan toch niets weten van zijn slippertje met Denise! Alles kan nu toch niet voorbij zijn. Het mag niet. Hij vormt het telefoonnummer van zijn schoonouders, hoort het drie keer bellen. Dan wordt opgenomen. Niet door zijn schoonvader. Ook niet door zijn schoonmoeder. Het is zijn vrouw. Haar stem klinkt hard, nog voor hij iets kan zeggen:
'Hoe kon je mij dit aandoen? Hoe durf je nog beweren dat je mij bemint?'
'Wat bedoel je toch' probeert hij, hoewel het besef groeit dat zijn vrouw zijn avontuurtje met Denise is te weten gekomen. Haar antwoord komt als een zweepslag:
'Je bent met een ander naar bed gegaan! Was het leuk in Zaandam? Wie is die Denise eigenlijk? Een Hollandse trut?'
Hoe is zijn vrouw dat toch te weten gekomen? Michel pijnigt zijn hersenen, maar vindt het antwoord niet. Zou Denise met haar contact genomen hebben?
De stilte aan de telefoon is pijnlijk. Wat moet hij doen, ontkennen? Stel dat Denise haar heeft ingelicht; dan heeft ontkennen geen zin. Hij kan beter de waarheid vertellen. Misschien zal ze het begrijpen.
'Het spijt mij, Lisa. Het is nooit de bedoeling geweest. Je was er niet toen ik vertrok en je had ermee gedreigd om mij te verlaten. Ik was zo onzeker, voelde mij eenzaam en verdrietig. Toen je mijn brieven niet beantwoordde dacht ik dat ik je kwijt was. Denise was zo jong en vrolijk. Ik ontmoette haar in de trein. We hebben toen iets gedronken en gepraat. Toen ik haar in Zaandam terug zag wou ik alleen gezellig praten; niet alleen zijn. Maar van het een kwam het ander. Je begrijpt dat toch?'
'Neen! Ik begrijp dat niet. Je hebt mij bedrogen.' klinkt het boos. Michel kan echter niet aanvaarden dat dit het einde zou zijn. Bijna smekend vraagt hij:
'Dat mag toch onze verzoening niet verhinderen. Het was een kortstondige bevlieging. Ik was fout. Vergeef mij. Vergeet wat is gebeurd. Laat ons toch gewoon opnieuw beginnen.'
Maar Lisa heeft geen zin om te vergeven en te vergeten. Ze voelt zich gekwetst en diep vernederd. Ze had dit niet verwacht van haar man. Haar stem is zonder emotie als ze zegt:
'Het is gedaan Michel. Ik kan dat niet vergeven, ook niet vergeten.'
Het monotone gezoem doet hem beseffen dat ze de telefoon heeft dichtgegooid.
Michel blijft wezenloos achter. Ook hij legt de hoorn op. Hij wil het nog niet opgeven. Ze moet hem begrijpen. Uiteindelijk heeft zij hem toch eerst bedrogen. Zij heeft hem gezegd dat het uit zou zijn, indien hij op reportage vertrok. Zij ook heeft de echtelijke woonst verlaten om bij haar ouders in te trekken. Had zij zijn brieven beantwoord en hem laten verstaan dat ze er zou zijn als hij thuis kwam, dan zou hij niet met Denise naar bed zijn geweest.
Zonder een jas aan te trekken kruipt hij in zijn auto en rijdt naar zijn schoonouders. Zenuwachtig drukt hij op de deurbel. Het gebel doet hem schrikken. Er komt niemand open doen. Hij belt nog een keer en nog eens. Tevergeefs. De deur blijft dicht.
**
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- miepe
al val ik meteen binnen in dit "scheve huis", ik kan zonder probleem deze episode volgen
alle momenten beschreven, met weinig emotie
maar in het directs
graag gelezen
Julien_Maleur: Dank je Miepe. Dat van die emotie moet ik eens over nadenken. Maar in dit stadium praten beiden nog als volwassen mensen, is er nog geen overdreven emotie. Hoe het verder zal evolueren zal in de volgende dagen duidelijk worden. Ook wil ik voldoende ruimte laten voor de eigen fantasie van de lezer.
groetjes
JM - henny
Jep, gedonder in de glazen en dat is kolen op het vuur van zijn schoonouders. Er zal nog heel wat water onder de brug door moeten wil het ooit nog goedkomen.
Julien_Maleur: Dank je Henny. Zal het nog goed komen? In mijn hoofd steven ik af op een verrassend einde.
groetjes
JM - sproet
je schrijft het vanuit je hoofd en ik blijf je de tip geven: schrijf eens vanuit je emote. maak verbinding met je hoofd (je denken) en je buik (je emotie). het is een actueel gegeven en je zou het meer kracht geven als je combinatie maakt.
de vlotte schrijfstijl heb je.
liefs, sproet
Julien_Maleur: Dank je Sproet. Ik wil jouw fb zeker overwegen en apprecieer hem, maar ik begrijp niet goed wat je bedoelt. Ik schrijf een verhaal dat uiteindelijk een roman moet worden en probeer daarbij toestanden en gevoelens van de hoofdpersonen te ontleden een weer te geven en ook een plot uit te bouwen. Daarbij put ik uit mijn ervaring van tientallen jaren met klanten in dergelijke situaties. Pijn en verdriet moeten voelbaar zijn wanneer me alles leest. Maar aan de hand van feiten geeft men de evolutie van het gebeuren weer. Omdat hier telkens stukjes worden gepubliceerd primeert nu eens weergave van het gebeuren, van de feiten, dan weer een ontleding van de gevoelens van de personages.
Ik ben de toeschouwer, niet een van de antagonisten. Wat bedoel je juist met 'schrijven van uit mijn emotie'. Hoe zou jij bvb dit deel schrijven (dus vanuit emotie)?
Bedankt ook voor het lezen en appreciatie.
groetjes
JM
|
