|
< terug
Dansen tot sluitertijd
De man hoorde het klakken van haar hielen op het parket en keek op van zijn glas. Het geroezemoes van de anderen en de muziek waren slechts achtergrond voor het verhaal van haar voeten. Het scherpe geïntoneerde getik had hem gewekt. Met het waas van de net ontwaakte voor de ogen probeerde hij haar scherp te knipperen maar ze ontglipte hem telkens weer in de draaikolk van haar rokken. Haar armen braken het licht toen ze even opspande om dan terug weg te wervelen. Hij nam nog een slok om de maalstroom te stoppen en tuurde in het sepia van het Schotse hooglandse vocht. Op de bodem hoopte hij een lens te vinden, een perspectief om haar te vatten, te kadreren, vast te leggen. Hij meende dat dit het enige was dat hij van haar nog kon wensen: een portret van zijn danseres, een verstilling van een pirouette, iets wat ruimte aan de lege kamer gaf.
Hij had het kunnen lezen in de manier hoe ze aardappelen schilde, in de vloeiende coördinatie van haar handen, de speelse efficiëntie waarmee de pijpenkrullenschillen de grond raakten en haar lach de keuken veranderde. En hoe hij daar zat, als stille getuige van leven, als een kroniekschrijver van vlinders en fladderen, met sigaret, wijn en occasioneel gevat. Reeds toen was ze hem al ontsnapt. Ze sprak over Zuiderse landen en hun klanken, hun blijdroeve mare, hun verhalen over horizonten als huizen en het samenvallen van huilen en lachen en hij, hij luisterde en ontkurkte nog een glijmiddel voor zijn verstand. Hoewel hij wist dat archieven vol pellicule haar niet kon wringen in de synopsis van zijn verlangen, dat hij slechts regisseur van haar schoonheid zou blijven, kon hij zich er niet toe brengen afscheid te nemen van zijn vernauwd diafragma. Hij had het niet aangedurfd acteur te zijn, de zetel van de controle te verlaten, hun handen te verstrengelen en te dansen. Hij had haar complimenten toegewuifd, geapplaudisseerd bij elke smachtende blik, haar zingen had hem ontroerd, haar lippen hem beroerd: ze had zich getoond en hij had bewonderend toegekeken. Maar haar lach die eerst had verleid, ontwapend en aangedrongen, had tenslotte gesmeekt en gehuild en was uiteindelijk verwrongen tot en vertrokken. Ze was klaar met huilen geweest toen hij er nog maar pas was aan begonnen.
Zo was hij opnieuw toeschouwer van haar nachtelijke dansen maar deze keer met en voor anderen. Hij bestelde nog een glas om de tranen op te vangen. De camera lag op de tafel te wachten om het leven in twee dimensies te sluiten, om zijn collectie plaatjes zonder vlees en leeftijd aan te vullen. Een bittere slok had moed moeten brengen maar bracht slechts stil besef: hij was louter gevoelige plaat geworden.
Hij kon alsnog om haar hand vragen, het kijken achter zich laten en het toneel opstappen. De eindgeneriek liep nog niet, de slotscène was nog in volle dynamiek, een happy end kon nog net. Hij stond op maar wankelde en zonk in zijn schoenen. Zijn dans was mime en de dikke dame begon te zingen.
Hij besloot de prent uit te kijken en te drinken
tot sluitertijd.
feedback van andere lezers- sproet
ik gaf al eens de opmerking dat je ritmisch schrijft, maar het maakt de tekst ook zwaar.
er zitten mooie beelden in, maar als lezer is het net of je moet naar adem happen.
het is natuurlijk mijn gevoel en het doet geen afbreuk aan het feit dat er precies hard aan deze tekst gewerkt is of niet?
liefs, sproet
strandjutter: De tekst is vrij snel geschreven eens ik een beeld of een situatie voor ogen heb maar ik kan je wel volgen. Ik overlaad het misschien teveel maar ik heb anders snel het gevoel banale zinnen te schrijven. De beelden volgen in die zin misschien te snel op elkaar en worden teveel uitgesponnen. Bedankt voor je reactie. Groeten - otiske
Graag gelezen dit.
Het is heel beeldend neergezet, je krijgt meteen het gevoel dat het voor je ogen gebeurt allemaal.
Knap gedaan, groetjes.
strandjutter: Dank je wel. Groetjes. - Vansion
Hoewel hij wist dat archieven vol pellicule haar niet kon wringen in de synopsis van zijn verlangen, dat hij slechts regisseur van haar schoonheid zou blijven, kon hij zich er niet toe brengen afscheid te nemen van zijn vernauwd diafragma.
Kijk... die zin vat de essentie eigenlijk goed samen ... maar is niet in één ruk leesbaar ... zeer de vraag of de zin niet overbodig is... omdat de betekenis ervan eigenlijk in het ganse stukje vervat zit ...
Euhm ... ligt het aan mij of gaat dit hier (ook) over het schrijfbedrijf?
Tja ... niks van aantrekken... schrijf maar schoon voort
Ik hou van teksten waar muziek in zit
strandjutter: Het gaat inderdaad over teveel toeschouwer zijn en te weinig participant. Iets waar ik soms wel last van had (heb) maar ik heb ingezien dat willen schrijven niet noodzakelijk deze positie innemen hoeft te betekenen. Anderen hebben aangetoond dat dit geen noodwendigheid is. Bedankt voor je reactie. Groeten.
|
