|
< terug
misdaadverhaal (nog geen titel)
Alice bleef op afstand van de blauwe zwaailichten en de buurtbewoners die kwamen aanlopen om te zien wat gaande was in de Veldstraat 24. Ze zag Seppe en Younes opgewonden voorbij stappen. Het puntje van Younes' sigaret gloeide rood in de nacht. De eigenaar van de nachtwinkel op de straathoek had tijdelijk zijn winkel gesloten en stond met twee andere Turkse mannen gesticulerend en luid te discussiėren in een taal die ze niet begreep. Haar buurvrouw van twee huizen verder had een sjaal rond haar hoofd geslagen en stapte op het spektakel af met haar jongste van zeven maanden op haar arm: een kleine donkere krullebol, zuigend aan een papflesje met iets dat op melk leek.
Ze zag twee politiemannen net zoals in de film een lint spannen waar leken niet voorbij mochten. 'Crime scene,' dacht ze in het Engels.
Nieuwsgierigheid lokte haar dichterbij, maar ze besloot dat het risico om ondervraagd te worden zwaarder door woog dan het risico om verdacht te worden omdat ze niet ging kijken. Uit politiefilms wist ze dat omstaanders vaak ondervraagd werden.
Ze vergewiste zich ervan dat niemand speciaal aandacht aan haar besteedde en ging terug binnen en stapte stil de trap op naar haar flat op het eerste verdiep. Ze sloot bedachtzaam de goedkoop grijs geschilderde deur. Ze nam haar pakje filtersigaretten en ging roken op haar terrasje. Ze zag het blauwe schijnsel ritmisch de gevel van het huis van Peter kleuren.
Ze staarde voor zich uit.
Morgen zou ze meer zekerheid hebben. Nu was het enkel denken dat haar influisterde: 'Hij heeft het dan toch gedaan. Als hij in godsnaam maar voorzichtig geweest is!'
Na haar sigaret ging ze terug haar flat binnen. De achterdeur met enkel glas dempte de straatgeluiden nauwelijks. Ze passeerde de stapel afwas op het aanrecht en zag de rottende plekjes op de tomaten. 'Morgen,' dacht ze.
Ze ging op haar leren sofa liggen en staarde naar het plafond.
Ze voelde geen onrust. 'Het was zijn enige weg naar vrijheid,' mijmerde ze. 'Doden vergeven is moeilijk genoeg. Levenden vergeven is niet mogelijk. Vooral niet als ze straffeloos gelukkig zijn.'
'Tenzij natuurlijk (ze glimlachte ineens om haar eigen zekerheid die nog nergens bevestigd was) daar in nummer 24 een totaal andere misdaad was gepleegd dan die die ze zo lang had verwacht en tevergeefs had willen verhinderen?'
Ze hoopte dat inderdaad datgene gebeurd was wat ze verwachtte. Het was de enige manier waarop hij haar respect kon terug winnen. Er is een verschil tussen wraak en gerechtigheid!
feedback van andere lezers- sproet
een gedetailleerd verhaal en het vraagt naar meer...
ik zit als lezer met vraagtekens en dus wil ik verder lezen om antwoorden te krijgen. knap gedaan.
liefs, trees
Magdalena: dikke kus!
ik probeer deze keer 'beter' te schrijven, Jan waardig :):):) - lief
dat wordt spannend!
liefs
Magdalena: Lief, ik heb ineens beslist dat ik al braaf genoeg ben in de realiteit. Als ik op papier nog geen moord mag plegen, wanneer dan wel??
:):):) - jan
prachtig begin!
grts - Rob
Oeps, dat had ik in omgekeerde volgorde moeten lezen. (SHY) - Francis
Je moet proberen met andere werkwoordsvornen bv. het woordje 'ze' te verminderen, voor de rest boeiend geschrevenGr Frans
x
|
