|
< terug
De scheiding - (58)
Michel wil nog diezelfde avond de hotelrekening betalen. Hij wil de volgende morgen heel vroeg vertrekken. Haastig verlaat hij de kamer en neemt de lift tot de gelijkvloerse verdieping, waar zich het onthaal bevindt. De uitbater staat achter de balie. Hij kijkt even op als Michel in zijn richting komt gelopen.
'Ik wil afrekenen. Morgen wil ik zo vroeg mogelijk vertrekken.'
De hotelier lijkt niet verrast. Zonder zich te haasten neemt hij plaats achter de computer en maakt een uitdraai van Michels hotelrekening. Terwijl deze het geld uit zijn portefeuille haalt vraagt de man, terwijl hij Michel onderzoekend aankijkt:
'U betaalt cash. Bent u misschien op de vlucht? Ik heb u en het kind op de televisie gezien. Ze zeiden dat jullie vermist zijn.'
Toen hij Michel zag schrikken voegde hij eraan toe:
'Wees maar gerust, ik heb de politie niet gebeld. Ik zal dat ook niet doen. Ik ben niet zo goede maatjes met de politie.'
Michel weet niet of hij de man mag geloven. Deze heeft hem intussen een whisky voorgezet.
'Drink maar op. Ik trakteer.'
Michel bekijkt intussen zijn rekening en legt het gepaste bedrag op de ontvangstbalie. Dan neemt hij de whisky en brengt het glas aan de lippen. Het vocht brandt in zijn keel. Het kikkert hem op, schenkt hem vertrouwen. Na nog een tweede teug gedronken te hebben, zegt hij:
'Ik ben geen crimineel. Mijn vrouw heeft mij verlaten en de rechtbank heeft haar het hoederecht toegekend. Omdat ik mijn zoon zonder haar toestemming op school heb weggehaald heeft ze klacht gedaan. Daarom ben ik nu op de vlucht. Ik wil mijn kind nog een tijdje bij mij.'
'Hier, neem nog een whisky. Je kunt het wel gebruiken. Ik hoef niet te weten waar je heen gaat. Dan kan de politie mij jouw bestemming ook niet ontfutselen.'
Michel blijft nog enige tijd met de hoteleigenaar praten. Dan gaat ook hij slapen.
De volgende morgen is hij al om vijf uur op. Zijn zoontje ligt nog te slapen. Vlug neemt hij een bad en kleedt zich aan. Dan maakt hij de jongen wakker.
'Neem een douche en trek je klederen aan.'
Bartje is nog moe en reageert kregelig.
'Het is nog zo vroeg. Ik wil nog slapen.' klinkt het met enige opstandigheid in zijn stem. 'En ik heb honger' voegt hij eraan toe.
'Het spijt mij jongen, maar we moeten hier weg. We zullen onderweg wel iets eten.'
Dit is het einde van het gesprek. De jongen douchet, poetst zijn tanden en kleedt zich aan, zonder nog een woord te spreken. Intussen brengt Michel hun reiszak in de auto. Het is kwart over zes als ze het hotel verlaten.
Michel rijdt langs de kustweg richting Frankrijk. Het is zijn bedoeling om voor de rest van de week een hotelkamer te boeken ergens vlak over de grens. Misschien weten ze daar nog niet dat ze worden opgespoord. In ieder geval is de Belgische politie daar niet bevoegd. Pas in Nieuwpoort vindt hij een bakker open. Hij koopt er boterkoeken en croissants. Uit een automaat, naast de toegangsdeur, haalt hij enkele blikjes cola en twee flesjes Maes Pils. Dan gaat de tocht verder. Nieuwpoort voorbij, op een kleine parking langs de weg naar Oostduinkerke, stopt hij de auto. Ze stappen uit en lopen de duinen in, tot waar verschillende houten banken zijn aangebracht, voor toeristen die willen picknicken. Michel neemt een boterkoek en een pilsje. Hij geeft de overige koeken en croissants aan zijn zoon.
'Eet maar je buikje vol. Voor je dorst heb ik cola.'
Na dit ontbijt wil Bartje nog op de dijk, om naar de zee te kijken. Samen met zijn zoon wandelt hij door de duinen tot ze de zee kunnen zien. De opkomende zon op het rustige water vormt een adembenemend schouwspel. Een hele poos genieten ze van dit uitzicht.
'Kom, we moeten verder.'
Michel neemt zijn zoon bij de arm en brengt hem terug naar de auto. Wanneer ze neerzitten en hij de motor start vraagt Bartje plots:
'Wanneer keren we terug naar mama?'
'Nog een paar dagen. Als de week uit is.'
De jongen lijkt met dit antwoord vrede te nemen. Intussen raast de auto weer verder langs de kustweg.
feedback van andere lezers- sproet
mis het opgejaagde gevoel van de vader. hoe is het om gezocht te worden?
je schrijft heel vlot, maar de spanning is soms een beerje slap.
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank je sproet. Ik apprecieer je fb. Je wil wel iets te vlug gaan. Als schrijver weet ik waar ik naartoe werk, als lezer kun je dat niet weten. Je wil nu al dat de vader opgejaagd is. Maar hij voelt zich nog niet opgejaagd. Aanvankelijk beseft hij zelfs nog niet dat hij op de vlucht is. Hij heeft zijn zoon weggehaald in een bevlieging omdat hij kwaad was, maar aan de gevolgen dacht hij niet. Dat hij eigenlijk een opgejaagde vluchteling zou worden zal hij pas later beseffen, na telefoon met zijn advocaat en na berichtgeving op TV. Ik meen dat daaar mijn aflevering eindigde. Wat nadien gebeurt moet nog komen.
P.S. : eigenlijk is het onvermijdelijk bij publicatie van zo kleine afleveringen dat de ene aflevering minder spannend is dan de andere. Toch houd ik jouw commentaar in gedachten en zal er zeker rekening mee houden waar ik het nodig acht. Helaas zit ik nu in de opbouw naar een meer spannende fase.
groeten
JM - henny
Hij beseft nog steeds niet dat hij zwaar in de problemen zit. Of dat nog goed komt...
Julien_Maleur: Ik denk dat Michel en Lisa beiden wel zouden willen dat het goedkomt, maar zoals het in de realiteit zo dikwijls gebeurt is er die derde partij, in dit geval de ouders van Lisa. Wat zal het resultaat zijn van hun invloed op hun dochter en hun haat ten aanzien van hun schoonzoon?
groetjes
JM
|
