Volg ons op facebook
|
< terug
streel mijn ziel
Verbrijzeld liggen de woorden in mijn ziel. Ze vormen geen zinnen meer omdat de woorden treuren. Platgetrapt, versplintert liggen ze te rotten in mijn hart. Ik huil met zinloze woorden en de enige klank is gesnik.
Braakneigingen wellen op en ik durf mij niet over te geven om de belasting vrij te geven. Ik verkramp mijn lijf om niet geconfronteerd te worden met de pijn. Ik ben zo bang voor de wrange smaak van de woorden. Eens de woorden gebraakt zijn weet ik niet of er iemand zal zijn om de pijn te verzachten?
Als ik de woorden in zinnen braak dan weet ik dat anderen dezelfde onverteerde resten hebben. Dit is mijn pijn, mijn verdriet en mijn gemis.
Mijn ziel vraagt om stilte en ze laat mijn hart om jullie treuren. De dag zal zich straks opnieuw sluiten en ik ben tot niets gekomen. Ik balanceer op de grens van wegglijden naar een diepte waar ik niet wil wonen. Grijp me bij mijn hand en ga even met me mee. Luister naar mijn verwarde woorden en bewaar de stilte.
Blijf naast mij zitten en streel mijn ziel door gewoon hier te zijn.
Een vloedgolf van woorden zal je overspoelen, je hoeft ze niet te slikken. Straks komt de ebbe en mijn verdriet zal zachtjes wegebben in het grote geheel.
Verdomd, waarom gaan mensen van me heen? Ik ben de jongste van ons gezin en is dit mijn lot? Ze één voor één zien sterven?
Papa, ik heb nu de leeftijd waarop jij plots uit mijn leven verdween. Ik heb je amper gekend, maar ik heb herinneringen die ik koester.
Mama, even stiekem als mijn vader was je er op een zomerse dag niet meer. We konden het niet zo goed met elkaar vinden, maar je was en blijft mijn moeder.
Piet, mijn lieve broer, je ving me op toen mijn vader overleed en je gaf zoveel. Je overleed op je verjaardag op je geboorte-uur. Je overlijden was niet verwacht, je liet ons één nacht bij je waken. Ik kon niet meer zeggen: 'ik zie je graag.'
Paul, mijn oudste broer, morgen is het één jaar dat je even plots weggleed uit ons leven. We zouden met ons allen uit eten gaan. Een telefoontje van mijn schoonzus bracht het akelige nieuws, ze had je levenloos op de grond gevonden.
Dit is de pijn, het gemis dat in mijn lijf knaagt en waar ik niets kan mee aanvangen. Ik leef en ik beweeg naar de dood toe, maar ik wil niet langer afscheid nemen.
Ik zal mijn ziel strelen en haar toefluisteren: ' wees niet langer bedroefd. Kijk morgen naar het openen van de dag en je zult de avondschemering omarmen omdat ze bij je waren.'
feedback van andere lezers- yellow
stilmakend, dit verhaal, voelbaar dat verdriet,
sterkte,
Marc
sproet: het verdriet zit heel diep en ik weet dat ik het moet toelaten anders haalt het met toch in.
liefs, sproet - Rob
........... {}
sproet: ik ben een beetje in een weemoedige bui, morgen schijnt de zon wel weer.
hele aangename fb, ze streelt mijn ziel, thxs ( de smak zal voor later zijn, niet in de stemming)
liefs, trees - koyaanisqatsi
Er is een boeddhistisch verhaal dat in het kort hierop neerkomt: Je ouders begraven je grootouders, jij begraaft je ouders en je kinderen zullen jou begraven. Als je dit ervaart heb je voorspoed gekend, omdat de natuurlijke gang van zaken gerespecteerd werd.
Het klinkt hard, maar het hielp mij in alle geval de dood van mijn ouders te verwerken. En als ik deze "voorspoed" verder mag ervaren, staan mij nog het afscheid van twee oudere zussen en een oudere broer wachten. Het is een weinig opbeurend vooruitzicht en ik ben dan ook helemaal met je mee.
xx
sproet: het is idd de chronologie in het gezin, maar niettemin is het moeilijk om de jongste te zijn.
morgen zal de zon wel weer schijnen, maar nu even niet.
liefs, trees - DeKoeneRidder
Naar lucht happend, verder krijg ik er geen woord uit; wat mooi!!!
Toi toi Trees en XXX en niet alleen om je ziel te strelen!
Respect!!!! DKR
sproet: het schrijven en weten dat er mensen zijn die het lezen en zich ook zullen herkennen in het verdriet. dit is al een streling voor mijn ziel.
liefs, trees - dichtduvel
Met dat alles mag je ziel best eens gestreeld/omarmd worden, mooi dat je dit schrijft, grtz, j
sproet: de weemoed in mijn hart is soms zo groot dat ze niet in woorden te gieten is. morgen zien we wel weer...
liefs, trees - otiske
Sproet van mij een aplaus. Je hebt dit zo ongelooflijk goed weergegeven. Ik vind je slot ook prachtig, echt sterk hoor.
Ik zou zeggen blijf ze omarmen want ze zijn er voor je. Dat geloof ik tenminste.
Mooi, heel mooi dit werkje, het gaat heel diep en je voelt het echt.
Heel knap, meer dan uitstekend voor jou, groetjes en heel graag gelezen.
sproet: het schrijven heeft me goed gedaan en het heelt een beetje de wond van het missen.
liefs, trees - innerchild
Och Sproetje toch ...
Gewoon een warme knuffel voor jou ...
Robijntje
sproet: de knuffel is aangekomen en in dankbaar aangenomen.
liefs, sproetje - Mistaker
Wat een triest verhaal...
Maar mooi beschreven deze stemming.
Over je fb op Fout behang 90: die ZIJN (van 'zijn auto') slaat op de vader (van Jenny) dus niet op Johan met zijn auto. Ik snap nu pas waar de verwarring vandaan komt (beetje suf van me)
Liefs,
Greta
sproet: het zal wel aan mij liggen, de vasthoudende scorpio, maar het komt over alsof de vader van Jenny de auto al gezien heeft. soit, het is niet zo erg of toch...als lezer is het verwarrend en het is zo'n mooie zin.
ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, het is belangrijk en niet belangrijk. het doet zeker geen afbreuk aan je mooi verhaal.
liefs, trees - Hoeselaar
Heel warm verhaal
Willy
sproet: thns voor de warme fb!
liefs, trees
|
