|
< terug
Task Force Romeo - 16
16
Zaterdag 1 mei, 09:10 uur, Durrės
Omstreeks negen uur vertrokken wij. Over de stoffige aardeweg reden we terug naar de Y splitsing die gevormd werd met de wegen naar Kavaje en Tirana. Op dat kritieke punt probeerde een wild gesticulerende politieman wanhopig het verkeer te controleren, maar al begeleidde hij deze wilde gebaren met schril gefluit, het haalde niets uit. De Albanese chauffeurs trokken zich daar niets van aan en ik bewonderde de koelbloedigheid van deze man. Hij stond in het centrum van voorbij scherende auto's en het was een wonder dat niemand hem overhoop reed. Ook 'Rambo' Nolens trok zich weinig van hem aan. Hij blokkeerde met twee van zijn jeeps de weg naar Kavaje, zodat het konvooi zonder te stoppen linksaf afboog richting Tirana, terwijl de politieman zichtbaar van deze korte adempauze genoot.
Het eerste gedeelte van de marsroute bestond uit een betonnen weg in slechte staat, maar naar Albanese normen te oordelen, mochten we niet klagen. De ervaring in Bosniė had mij geleerd dat verplaatsingen bijna altijd in tijd werden uitgedrukt en niet in afstand. Hoewel de wegen aanvankelijk goed berijdbaar bleken, duurde het bijna een uur voor we de splitsing Vorė-Milot bereikten en de richting Milot insloegen.
Alles verliep naar wens en zonder incidenten. We lieten de luchthaven van Rhinas rechts van ons liggen en reden door Fushė-Krujė. Pardoens en ik observeerden geboeid de omgeving en spraken weinig. Alles was nieuw voor ons want een paar maanden terug kende ik dit land alleen van naam. Sinds ik mij echter voor de zending had gemeld, had ik op Internet heel wat informatie over dit mysterieuze land verzameld. Nochtans ontbraken in de uitvoerigste beschrijvingen details die ik ter plaatse moeilijk kon overzien. In deze prachtige, ruwe en wonderschone natuur lag overal afval verspreid. Langs de kant van de weg, op open ruimtes, in rivieren en beekjes. Blijkbaar duwden de bewoners afgedankte auto's ter plaatse in de gracht of een ravijn, waar het wrak dan eeuwig bleven liggen.
Na twee uur of ongeveer veertig kilometer verder in Milot, draaiden we rechtsaf richting hooggebergte, maar eerst moesten we door het dorpje. Hier werd ik een nieuwe ervaring rijker.
Over het hele traject gezien had ik vuilnis zien rondslingeren, maar hier staarde ik als gehypnotiseerd naar de grote helling aan de linkerkant. Op de kam stond een lange rij huizen, maar het was vooral wat ik op deze flank en aan de voet ervan langs de weg zag liggen wat mijn aandacht trok. Een breed spoor van afval liep vanaf de huizenblokken op de kam tot beneden aan de rand van de weg, uitmondend op een gestadig groeiende, grote vuilnisbelt. Daarop krioelde het van goed gevoede ratten die zich door het verkeer niet eens lieten storen, gretig op zoek naar etensresten.
Onvoorstelbaar, afval werd gewoonweg door de vensters gegooid en vond door de zwaartekracht zijn weg naar de belt.
Iets verderop aan de rand van dezelfde weg, maar aan de overkant, stonden geļmproviseerde kramen waar gebruikte autobanden en olieproducten te koop werden aangeboden.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Bijzonder boeiend!!!!!
Lees ook mijn verhalen eens, paice en vree ;0))
Gr. DKR
damm: Bedankt en dat zal ik ook doen.
|
