|
< terug
De avonturen van Herbert & Frank: Het laatste boek. Hoofdstuk .2.
Hoofdstuk .2. De tunnel.
Onze vrienden komen aan bij hun kamphut die ze jaren geleden verlaten en vervallen gevonden hadden. Jan greep naar een zaklamp die daar nog lag van vorige keer.
"He, die zaklamp is blijven branden, piepokes, nu is die batterij helemaal plat."
"Tja, die koffie mogen we ook vergeten" lachte Frank.
"Koffie? Alleen Herbert drinkt koffie en de laatste keer dat we hier waren hebben we allemaal cola gedronken, weet je nog?" lachte Jan hartelijk. "Voor het meeste cola drinken om voor het hardste boeren te kunnen laten."
Jan had het spelletje dan ook in gang weten te zetten.
"Maar wie heeft hier dan koffie gedronken?" merkte Frank op. Het werd plots even stil. "Iemand heeft hier zijn intrede gemaakt sinds de laatste keer dat we hier waren. Ik denk dat we maar eens een slot moeten zetten."
Jan gaat de koffie buiten weggieten. De koffie loopt onder de kamphut door maar Jan denkt er niet verder bij na. Het kan hem niet schelen waar dat het naartoe loopt.
De koffie liep door tot in het midden van het huis, maakte de bodem zacht en sijpelde de grond in.
"Zo", zuchtte Jan, "wie wil er verse koffie?"
"Ik denk niet dat er koffie is na die laatste scheut die je daar juist hebt weggegoten."
"Jawel jong, daar op de dwarsbalk."
In het midden van hun hut liep een dikke balk om de hut min of meer recht te houden als het stormde. Pieter probeerde het pakje koffie van de balk af te halen maar hij was te klein. Hij maakte een klein sprongetje en tikte het pakje aan met zijn vinger. Het pakje viel van de balk en hij ving het op. Pieter juichte en maakte een paar kleine vreugde sprongetjes. Plots begon de hele krot te beven.
"Jezus Pieter," zei Frank, "Pas nu toch op of binnen de kortste keren valt dat ding uit elkaar, al bij al, het is maar een krot."
"Sorry," zei Pieter droog voor zich uit.
Iedereen kwam terug tot rust toen het beven op hield.
"Maar we hebben nu ten minste toch koffie," grapte Pieter zenuwachtig.
Iedereen zuchtte en gingen op de zelfgemaakte gammele stoeltjes zitten.
Frank maakte de koffie klaar en zuchtte. "Ach, ik wil nog wel eens een avontuurtje meemaken. Ik denk dat het maar een saaie vakantie gaat worden".
"Waar had je dan aan gedacht? Vuurvliegen vangen aan het meer? Voor jou is dat al bijzonder opwindend, hahaha".
Iedereen lachte uitbundig mee dat je het in de verte kon horen. Dat hadden ook twee duistere figuren gehoord die ook in het bos aan het rondneuzen waren.
"hé Lucas", riep Rudolf uit, er kwam lawaai uit de richting van de hut. Zouden er meer mensen iets van het boek af weten?
"Allemaal goed mogelijk", zuchtte Rudolf, die nog moe was van de zware nacht in de buitenlucht. "We gaan eens kijken, hopelijk weten ze de ingang van de tunnel".
De twee mannen komen voorzichtig naar de hut geslopen. Lucas trapt de deur in. De deur vliegt tot bijna in het midden van de hut. Pieter is de ongelukkige die onder de deur terecht komt. De planken onder hem zijn doorgezakt. "Kinderen verdomme" schreeuwde Lucas uit, "Het zijn stomme kinderen". De twee mannen halen een pistool boven.
"Handen omhoog rotzakjes, en niemand probeert de held uit te hangen, is dat begrepen".
Pieter kwam kreunend vanonder de deur uit gekropen.
"AAh, zeg, dat is nu al de 2de keer vandaag dat ik de grond van dichtbij beleef".
"Iedereen in het midden van de hut zodat ik iedereen kan zien" schreeuwde Rudolf.
Dat klonk als muziek in Frank's oren. Hij had een plan.
"Zo, schijnheilige duiveltjes, waar is de ingang van de tunnel? En vlug een beetje of ik gebruik een van jullie als schietschijf."
Dat was Frank teveel geworden, hij sprong op de gebroken planken in de hoop dat de hele hut zou instorten en de schurken zouden uitgeschakeld zijn. Maar de hut hield stand en met zijn drieën vielen ze door de vloer. Verbaasd keken de twee schurken naar Pieter die nog alleen overeind stond. Na een paar tellen waren ze reeds bij gekomen. Ze bevonden zich in een door de natuur uitgegraven tunnel.
"Geweldig", brulde Lucas, "Julie hebben de tunnel gevonden".
"Niet dat we er iets vanaf wisten maar dit is geweldig" zei Pieter.
"Ja maar…" zei Jan, "jij ruikt dan toch niet hetzelfde als dat wij hier ruiken. Het ruikt hier naar schi…".
"Avontuur". Jan werd onderbroken door Herbert die ondertussen bij zijn positieven was gekomen. "Pieter, geef die zaklamp eens.
Pieter geeft de zaklamp maar laat ze vallen waardoor de zaklamp juist op het hoofd van Herbert terecht kwamen.
"Auw Pieter, kijk een beetje uit" Schreeuwde Herbert. Hij deed nieuwe batterijen in de zaklamp en Frank ging op onderzoek uit.
"Hier blijven jullie," riep Lucas luid.
"Nee Lucas, laat de jongens maar voorop lopen, als er boobytraps zijn dan kunnen wij eraan ontsnappen."
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Ik wacht gespannen op het vervolg!!
Gr. DKR - sproet
is het een jeugdboek aan het worden? het doet uitkijken naar het vervolg...
graag gelezen.
liefs, sproet
wereldwandelaar: Jazeker, iets in de stijl van de vroegere tv-serie The Goonies. - Mistaker
Een heel fijn verhaal om te lezen!
Groet,
Greta
|
