Volg ons op facebook
|
< terug
dagboek donderdag 06-11-08 (2)
Onbewust van wat ze deed, veegde ze een traan weg van haar wang. Ze huilde zo vaak sinds hij uit haar leven verdween." Ik moet kiezen," had hij gezegd na bijna twee jaar van geheime afspraken, soms maanden elkaar niet zien. "Of jij, of mijn vrienden en familie, maar ik kan niet beiden hebben." En dat wist ook zij zo goed, als ze samen bleven dan verloren ze allebei zo veel, tè veel, en ze wist dat hij dat niet aankon. En als ze zichzelf niet wou voorliegen dan moest ze toegeven dat ook zij niet in staat was alles en iedereen te verliezen.
Dus maakte ze het hem niet moeilijk toen hij haar vertelde dat hij had gekozen, maar niet voor haar. Ze hadden enkel zichzelf bezeerd door verliefd te worden op iemand waar ze niet bij konden zijn. Ze hadden geen gezinnen verwoest, geen gebroken huwelijken door hun schuld, want ze waren allebei vrijgezel. Alleen was zij de enige die ook voordien eenzaam was geweest, en was zij de enige die eenzaam achterbleef.
Dus had ze dapper gelachen toen hij haar een laatste keer kuste, en haar haren tussen hun lippen waaiden. En ze had lachend gezwaaid tot hij uit het zicht verdween, maar toen was ze ingestort en had maandenlang om hem gehuild tot het leek alsof ze geen tranen meer over had maar enkel vanbinnen weende.
Ze had gehoord, via via, dat hij opnieuw een vriendin had, en ook al had dat nieuws haar heel erg veel pijn gedaan, ze hield zoveel van hem dat ze oprecht blij kon zijn dat hij weer gelukkig was en dat hij verder was gegaan met zijn leven, ook al bleef het hare ter plaatse trappelen. Maar nu was hij dus weer vrij. Ook dat had haar hart doen overslaan het moment dat ze het hoorde.
Ze vroeg zich af wat ze moest doen. Mocht ze hem een sms sturen, vragen hoe het met hem ging? Ze had in geen jaar iets van hem gehoord, de laatste keer was toen hij jarig was geweest, gewoon een bedankje voor de gelukwens die ze toen had gestuurd en dat was dus binnen vijf dagen exact een jaar geleden.
Ze zuchtte, ze wist echt niet wat ze moest doen. Kon ze het aan om hem weer opnieuw te verliezen na een tijd, want de situatie was nog niet veranderd. Ze konden nog steeds niet samen zijn zonder alles te verliezen, al hadden ze dan wel elkaar natuurlijk.
Die hartzeer die er zeker weer zou komen, die had ze er echt wel voor over om ,al was het maar één keer, weer bij hem te mogen zijn. Maar of ze die geheimzinnigheid nog aankon, dat eeuwige wachten tot hij even kon komen, dat wist ze niet.
Hij kon heel gemakkelijk een andere vriendin krijgen, hij was knap en slank en had de mooiste glimlach en ogen die ze ooit had gezien, en zij, zij was net het tegenovergestelde, al vond hij haar toen wèl knap. Ze had hem eens gevraagd of er eigenlijk iets was aan haar wat hij toch een beetje aantrekkelijk vond. "Ik vind je ogen mooi," had hij gefluisterd "en alles wat er nog bij hoort. " En toen lachte hij naar haar, zo lief dat ze tranen in haar ogen kreeg. Het was immers zo lang geleden dat iemand ook maar een beetje lief was geweest. "Je gezichtje zegt me nu meer dan duizend woorden" had hij zacht in haar oor gezegd, net voor hij haar had gekust en ja, toen had ze aan niks anders meer gedacht dan aan wat ze voelde. Ze rilde even door de herinnering aan die nacht, ze beefde echt niet door de kou.
Maar dat was toen en ondertussen was ze echt wel al heel veel veranderd, alleen haar ogen, die waren uiterlijk hetzelfde gebleven, vanbinnen had de pijn zich nog verdiept en stond de droefheid klaar net achter de eerste oogopslag, tenminste, voor wie verder kijken wou dan die eerste blik.
Het snateren van eendjes die hun slaapplaats opzochten haalde haar terug naar het heden. Het was koud geworden ondertussen en ook donker. De hemel had nu die blauwzwarte kleur van de nacht en de sterren weerspiegelden op het zacht klotsende water. Ze glimlachte toen ze haar tranen veegde. Ze wist wat men over haar dacht, maar ze was echt niet gek. Ze miste hem en zijn liefde, ze miste eigenlijk elke vorm van liefde en als ze aan het water liep kon ze doen alsof hij er nog was, bij haar, voor haar, zoals hij had beloofd. Maar die belofte had hij niet gehouden.
Nog even keek ze over het water, zocht aan de nachtelijke hemel die ene ster die ze elke avond aansprak en vroeg weer maar eens of die hem wou beschermen. Meer vroeg ze niet, als hij maar veilig was, dan was zij al gelukkig. Misschien hadden ze gelijk en was ze toch wel gek omdat ze niks méér wou dan zijn geluk maar was dàt dan geen échte liefde ? Willen dat de ander gelukkig kon zijn, ook al was het niet met jou?
Ze draaide zich om en keerde langzaam naar huis terug.
Langzaam, want thuis wachtte er niemand op haar.
Ik sluit mijn dagboek en stop het weg in de rugzak waarin ik mijn herinneringen bewaar. Het wordt te donker om te schrijven aan 'ons' verhaal. Misschien zal er ooit iemand zijn die het dagboek zal vinden en lezen, ook al heeft er nu niemand weet van die ene grote liefde die ik vond na al die eenzame jaren, of van het verdriet dat ik al zolang om hem heb. Ik draag immers mijn maskers, voor mijn gevoel al eeuwen lang. Maar misschien herinnert iemand zich ooit hoe droef mijn ogen stonden en hoe gemaakt mijn glimlach was al die jaren. Misschien is er wel iemand die het hoe en het waarom wil kennen, al weet ik niet of ik dat eigenlijk wel wil.
Het laatste rood is verdwenen aan de horizon en even hoor ik de schreeuw van een uil. Langzaam sta ik op van onder 'mijn' boom, de boom waar ik elke avond heenga om mezelf toe te laten te denken aan hem, te schrijven over hem, te huilen om hem. Ik kijk nog één keer naar de deining van het rustbrengende water, laat de ruisende stilte van het riet in me doordringen en keer naar huis terug. Langzaam ... thuis wacht niemand.
lonely 1
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Soms zijn de keuzes die we maken hard. Achteraf bekeken zijn het misschien niet de beste. Vlot geschreven en graag gelezen.
vg
JM
lonely1: zo is het idd, mochten we alles weten op voorhand, mss maakten we dan wel minder fouten, maar of dat echt goed zou zijn dat op voorhand alles weten, daar twijfel ik dan wel weer aan.
dank je wel voor de fijne fb en liefs, hilde - yellow
Ik begrijp, zo goed wat je bedoeld en net daarom voel ik me nu zeer schuldig aan sommige mensen,
ik voel dit zo goed aan wat je bedoelt,
groetjes,
Marc
(soms wat moeilijk te lezen, ik heb het moeten afprinten,
zonder afbreuk te doen maar ik zou soms toch wat ruimtes llaten tussen de letters en in alinea's indelen, qua verhaal...
ik voel bijna tranen opkomen)
lonely1: dank je wel, ook voor de suggestie, ik zal even kijken om het ev meer in te delen,
oei, ik wou je nu echt geen schuldgevoel en tranen bezorgen :( maar als het verhaal dat kan oproepen, dan begrijp je echt wat ik bedoel.
liefs, hilde - sproet
de emoties, de twijfel, het verlangen is goed weergegeven soms wat teveel herhalingen.
vlotte schrijfstijl!
de laatste zin zou ik krachtiger maken voornamelijk omdat hij iets hoger al geschreven is.
mijn idee over deze zin: Langzaam...thuis wacht niemand. (bekijk het maar, maar volgens mij geeft het je verhaal meer kracht.)
liefs, sproet
lonely1: dank je wel, je hebt gelijk, ik verander die zin meteen, ik had ook het gevoel dat die 'anders' moest maar kwam er niet uit hoe :)
nu weet ik het dus door jouw suggestie
liefs, hilde - DeKoeneRidder
Dikke knuf en kus!
Liefs, DKR
lonely1: dank je wel en kus en knuff terug,
liefs, hilde - aquaangel
ik volg alle reacties boven mij :)
lonely1: dank je wel :)
liefs, hilde - Mephistopheles
Ik volg de reactie boven mij en bijgevolg al de voorgaande eveneens.
grts.
lonely1: :):):)
dank je wel voor de leuke en fijne fb,
liefs, hilde - Vansion
erg gevoelig en fijnzinnig neergezet
heel doorleefd klinkt dit
op een ander moment ga ik wel eens wat dieper op je stijl in
(en wat je Dashgedichtje betreft: als ik nog eens veel moeite moet doen om mijn was aan de draad te hangen met mijn ambetante schouders zal ik aan jou denken en glimlachen!)
lonely1: oei, ambetante schouders dat klinkt niet goed:( maar fijn wel dat ik met dat gedichtje kan doen glimlachen:)
liefs en dank je wel, hilde
|
