|
< terug
*Clandestien* - 13. Nee, ik heb geen spijt.
Het witte bruidskleedje blankt in de lentezon. Je speelt met mijn haren als was je een bries. De haartjes van mijn blote armen reiken naar rakelings voelen. Ik antwoord op een ongestelde vraag. Of ik er spijt van heb dat ik de wind bemin, zo lang al, zo vervlogen. Hoe zou ik kunnen spijt hebben? Je bent werkzaam. Je omgeeft me zalig vol. Tot het gemis welt van pols tot pols in wat op pijn gelijkt en in tranen die mijn blik wassen en verzachten.
Ik heb geen spijt. Maar ik ben bang. Ik weet dat ik mijn handpalmen verbergen moet omdat ze onmiskenbaar door jou getekend zijn.
Wees niet bang, zeg je, wees maar niet bang, en onmerkbaar verzegel je mijn lippen. Je legt mij het zwijgen op te kust en te keur. Je legt je op mijn zwijgen. Je legt je zwijgend op mij. Vezel per vezel. Ik glijd tot ik concaaf rond je doorschijn. De tijd lost op in culminatie van syntaxis. Je ruikt nog enkel naar muziek. Tot we zijn weggeëbd.
Weerloos zwijg ik en wuif je na tot bij het wapperende linnen aan de wasdraad waarbinnen je mijn liederlijke naaktheid altijd zult bewaken. Van wittebroodsweken doorweekt weeg ik van je weg en weer. Je lieve list ontleugent me dat het een lieve lust is. Het wrede spel tussen leven en vrede gaat met mij zijn gang.
Ik kan de clandestiniteit rond jou enkel maar doorbreken door je te verraden. Door je naam te vermommen. Een naam is nooit te wissen. Enkel bedrieglijk te herroepen. Als alles zal gedaan zijn, zal er geen tijd meer resten. Niet om te vergeten, niet om te herinneren. De weg terug is steeds op voorhand al verloren.
Nee, ik heb geen spijt.
feedback van andere lezers- geertje
PRACHTIG GESCHREVEN vansion.
met een vloed aan mooie woorden,
elke zin is op zich als een gedicht,
dat ik zou willen opschrijven in de sneeuw,
zodat ik er vanuit mijn raam
nog uren naar kan kijken
groetjes
Vansion: Dankje Geertje. Dit is heel raar voor mij. Het manuscript van Clandestien stamt uit een vorig leven waar ik zelf niet meer kan inkomen. Het is zo vreemd dat anderen dit blijkbaar wel kunnen. - Jean_Loeckx
Heb "Clandestien" gelezen, lees het nog een tweede keer maar rustiger aan, analytischer, je hoort er nog wel van.
Het is een prachtige collage - ik bedoel : het moet nog aan elkaar geklonken worden vind ik, meer niet.
Een machtig blauw lappendekentje dat je zelfs bij het slapen niet los wil laten.
Wat zou dat aan elkaar geregen, aan elkaar geschreven geven - met een v-hals en een vergolvende zoom die naar de horizon stroomt ?
Een lied als een bruidskleed ?
gg
Vansion: de V-halzen kwamen naderhand - na Clandestien dus ... - Marlis
Vanwaar haal jij je inspiratie?
Dit stukje leest als poëzie, je laat de lezer meeglijden...
Als alles zal gedaan zijn, zal er geen tijd meer resten...als alles voorbij is, klinkt misschien iets beter.
Voor de rest weer uitstekend, zoals altijd.
Groetjes
Marlis
Vansion: was jou net aan het lezen... - commissarisV
...het leest inderdaad als poëzie.Wat ik wel opmerkelijk vind is dat ik hetzelfde voel als ik oude teksten van me lees: ik kan me bij god niet meer inleven in mijn eigenste schrijfsels. Het worden 'onechte' kinderen; kinderen die je door anderen zijn aangepraat!
Vansion: onechte kinderen ? misschien mooie strontjes die plaatsmaken voor nieuws ...
weet je wat? op den duur blijken alle kinderen onecht. kom je tot de conclusie dat je niets hebt van jezelf ... Wat een verlossing ...
|
