|
< terug
biografie van een virus (deel 15 : tot op het bot)
donderdag 3 mei 2007 00:16
Dankjewel, messenwerper, dankjewel, want heerlijk smaakt je aas.
Tot hoever ik me voor jou zal uitkleden? Ik ga tot op het bot, bloedsbroeder. Wat dat betekent vertelt het volgende verhaal je wel. Het is een Inuit-sprookje, maar Munshi heeft het vervormd, tot ze er zelf in paste.
Er was eens een man die zich dichter noemde. Hij bezong de echtelijke liefde en de eeuwige trouw. Zijn dichterschap was niet meer dan een masker, want in werkelijkheid was de man een visser, een vrouwenvisser. Alle meisjes van het dorp lazen en aanbaden hem. Maar de man wou geen meisjes, hij wou een vrouw, een échte vrouw van vuur en aarde, een rijpe vrouw om van te eten. Vrouwen kun je echter niet bekoren met zeemzoete in het zand geschreven versjes over luchtkastelen en veerboten. Echte vrouwen verkiezen handen boven woorden en messen boven ganzenveren. Zo leed de man honger. Almaar trager stroomde zijn bloed. Op een dag werd hij impotent.
Wie honger heeft moet eten, dacht de visser. Zo kwam het dat hij op een dag écht ging vissen op het meer van Galilea, gewapend met een hele lange vislijn, uitstekend aas en een vlijmscherpe weerhaak. Bijna onmiddellijk had hij beet. Het kostte de man verschrikkelijk veel moeite om zijn buit boven te halen. Het leek een echte kanjer… tot de afgrijselijke waarheid plots aan zijn voeten lag. Hij had het skelet opgevist van een vrouw. Iemand had de vrouw in het water gedumpt om haar te straffen voor wat ze niet had gedaan. De vissen hadden zich te goed gedaan aan haar onschuldige vlees. Zelfs haar oogholtes waren leeg gevreten.
De vishaak was blijven haperen tussen haar botten. Ze had zich geweerd als een feeks, maar daardoor was ze helemaal verstrikt geraakt in de vislijn. Ze kon zich nog nauwelijks bewegen.
Toen de visser zijn schabouwelijke vangst zag, vluchtte hij weg, zijn hengel tegen zijn borst geklemd. Hij sleurde de skeletvrouw mee langs berg en dal, doorheen het bos, tot bij zijn huis. Hij wist echter niet dat ze gevangen zat in de draad en wel volgen moest. Hij dacht dat ze hem achternazat. Uitzinnig verstopte hij zich ten slotte in zijn huis.
Wat hem plots bewoog, zou hij achteraf nooit kunnen vertellen, maar eens binnen vielen de angst en de weerzin van hem af. Hij opende de deur, liet de skeletvrouw binnen en werkte tot 's avonds laat om haar voorzichtig, zonder haar te schenden, uit het kluwen te wikkelen. Toen hij daarmee klaar was, viel hij doodmoe in slaap. Hij droomde van wat mannen nu eenmaal dromen. Een traan kwam uit zijn gesloten linkeroog gerold, vocht van verlangen. De vrouw, die dit zag, leste er haar dorst mee. Ze had al zolang niets meer gedronken. En het vocht gaf haar kracht.
Met haar handen trommelde ze op 's mans borst als op een tamboerijn. En ze zong. Ze zong om vlees en ze kreeg vlees. Ze zong om huid en ze kreeg huid. Ze zong om ogen en ze kreeg ogen. Ze zong om borsten en een schede en een vlies en al wat een vrouw nodig heeft om een vrouw te zijn. En dat kreeg ze allemaal.
Onder het roffelen ging het hart van de man sneller slaan. En zijn bloed ging stromen als nooit te voren en doordrong heerlijk zijn zwelorganen van lust.
De vrouw heette Selene. Ze werd zijn Sirene.
feedback van andere lezers- aquaangel
waar dromen mannen dan van??
de selene werd zijn sirene, dat rijmt ;)
de sirene... ook een oud nr van frank boeijen groep xx
op naar fenk zijn volgende deel xx
graag lees ik dit
Vansion: mannen dromen van vrouwen die zwijgen en zorgen
??? - jan
ga jij weleens vissen?
grts
Vansion: peins dat mijn visperiode gepasseerd is ... - dichtduvel
graag gelezen, j
Vansion: beter een duvel dan een duivelin.... - feniks
Dromen jouw mannen van vrouwen die zwijgen en zorgen?
Is het daarom dat je zwijgt?
Jullie vertellen een vreemd verhaal. Of ik het goed vind, weet ik niet. Maar ik vind het vreemd genoeg om te blijven lezen...
Vansion: Waarvan mannen zoal dromen weet ik niet zo goed. Misschien zou ik dus beter zwijgen...
|
