naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Leegte Met Inhoud

door Thomz

Men kan wel eens de illusie koesteren dat anderen compleet dezelfde ideeën hebben als die van jezelf, maar men komt snel tot de conclusie dat het bij illusies blijft. Een spijtige zaak voor de meesten onder ons, zo ook voor haar. Dag in dag uit hopend op iemand die naar haar toe stapt met het idee de wereld aan te kunnen, omdat ze simpelweg alles observeren en ondergaan op dezelfde ridicule manier. Een manier die niemand zou begrijpen, maar belangrijker, een manier waarbij ze niet willen dat iemand ze zou begrijpen. Het is iets eigen tussen hen, iets wat hen uniek maakt en verbind voor het leven. Tenzij daar een of andere duistere persoon zich mengt en er zo voor zorgt dat er wel eens eentje zou kunnen gebrainwashed worden, waarna de persoon in kwestie zich aansluit bij Groen! of erger ECOLO. Maar zover wou ze niet denken, ze wou niet vooruitlopen op de dingen. Eerst zien dat ze hem zou vinden…


Maandagochtend, weer niet veel verschillend van de zovele die ze al meemaakte, al scheen de zon vandaag. Benieuwd hoelang dat zou duren. Het pessimisme hoort bij een maandagochtend, ook zij deelt die mening met vele anderen. Kijkend door het kleine vensterraampje die het eerste daglicht doen tevoorschijn komen hoopt ze op een verreikende dag, al weet ze niet goed wat ze daarbij moet verwachten. Daar beslist het lot maar vooral het toeval wel over vandaag. Na een hevige discussie met zichzelf is ze een half uur na het ontwaken eindelijk in staat een broek te combineren met een shirt, dat doet ze dan ook. Het word een van haar vele skinny jeansbroeken met een goedkoop paars shirtje uit de H&M, ze ziet er misschien een beetje onverzorgd uit vandaag maar wat kan haar het schelen. Het is maandag.

Na een lastige afdaling van wel meer dan twee meter neemt ze voldaan plaats aan tafel waar de versgeperste sinaasappelsap al klaarstaat voor haar, tot ze beseft dat het gewoon Minute Maid is want sinds ze er drie jaar geleden in geslaagd was de fruitpers te doen exploderen is er nooit meer een nieuwe in huis geweest. Dat vond ze eigenlijk best wel spijtig, misschien een goed cadeau voor Moederdag dacht ze. Toen ze aan het eten was rees een vraag op die ze zich iedere morgen stelde, waarom deed haar moeder iedere dag de moeite om haar te voorzien van zo'n mooi ontbijt? Waarschijnlijk omdat ze een eenzame huismoeder is die momenteel maar één doel heeft, haar dochter verwennen. Want dat is het enige dat haar nog rest uit een bewogen verleden, waarover ze haar dochter nooit wou inlichten. Wat was er gebeurd met haar vader? Ze heeft geen idee, al denkt ze er vaak over. Maar nog nooit heeft ze een uitleg gevonden die ze zelf wou geloven, misschien morgen.

Maar nu zich snel uit de voeten maken of ze mist haar bus, al heeft ze enorm veel zin om die bus te missen. De wezens erop geven marginaliteit namelijk een nieuwe betekenis, allen stinkend naar dingen die een naam niet waardig zijn en allemaal met hetzelfde vettige haar waar al meerdere malen frieten in gebakken waren. Juist de buschauffeur, daar kan je nog naast staan zonder een beroerte te krijgen. Dat is dus ook de reden waarom ze steeds vanvoor instapt. Zo ook vandaag. Toen de bus kwam aanrijden vreesde ze al het ergste, op de een of andere manier is de maandagochtend iedere keer weer een helse boel op die bus. Ze liep naar de voorkant van de bus en stapte in, waarna ze noodgedwongen naast Jan moest staan. Jan is een klasgenoot van haar met wie ze eigenlijk nooit sprak, ze zou niet verbaasd zijn moest hij autistisch zijn. Ze had hem nog maar nauwelijks horen praten en wanneer hij dat toch deed was het omdat er iets werd gevraagd, waarop hij steeds antwoordde op die zenuwachtige en onzekere toon. Ze had wel een beetje medelijden met hem, maar toch mocht hij zijn haar eens wassen.

Toen het einde van de oh-zo-leuke busrit eindelijk op zijn eind kwam zette ze zich al schrap om het gevaarte op de meest snelle en efficiënte manier te verlaten, al lopend dus. Iedereen keek haar raar aan toen ze dat deed, maar dat kon haar niets meer schelen, ze was er uit. Er was maar één voordeel aan de bus, hij stopte voor een krantenwinkel. Zodat ze vandaag niet lang moest lopen om te kunnen genieten van haar eerste sigaret, laat ons zeggen dat ze fervent roker is die je zonder sigaret nauwelijks of niet herkent. Ze stapte de winkel binnen en vroeg op een slaperige toon een pakje Drum, betaalde en liep weer naar buiten. En nu rollen maar, het kon niet snel genoeg gaan, gelukkig was ze al voldoende getraind om na een minuut al te kunnen lurken van haar mooie, tipzakvormige sigaret. Nu maar eens de andere slachtoffers van de maandag volgen, op die manier geraak ik wel aan de schoolpoort dacht ze. En gelijk had ze, aangekomen voegde zich bij een groepje creaties die haar vrienden moesten voorstellen. Allemaal trekkend van hun sigaret en sommigen die de moeite namen om even hallo te zeggen, ze mocht zelf een kus ontvangen. Die kwam van Robin, een geilaard die uit was op haar. Gelukkig zij niet op hem, een verstandelijke beperking zou haar dan ook snel toegeschreven worden. Nu was het geen verschrikkelijke eikel of een aartslelijke persoon die God had gecreëerd omdat hij nog eens goed wou lachen. Maar ze zag niets in hem, ze hield de illusie voor ogen dat hij bestond, de ideale jongen die haar zou begrijpen. Wat tot nu toe nog niemand in haar ogen had gedaan, ze wist dat er maar één iemand dat kon. En moest die persoon in kwestie een meisje zijn was ze bereid lesbisch te worden, al hoopt ze er enorm op dat het zover niet hoeft te komen. Niet dat ze er iets tegen heeft, maar het zou haar niet liggen. Maar het was tijd om te starten aan de dagelijkse sleur, de dreigende ingang kwam steeds sneller dichterbij. Dan maar iets trager stappen.

Niets beter om een maandagochtend te beginnen dan met Frans, de taal bij uitstek bij iedereen die speciaal in een wetenschappelijke richting zit om deze taal zoveel mogelijk te vermijden. Tevergeefs blijkbaar, wat alles nog zoveel erger maakt is dat je nog een eens les krijgt van een koffie-verslaafde man die zijn energie duidelijk niet kwijt kan geraken bij zijn vrouw. Frans wordt steeds maar beschouwd als een sensuele taal, maar niets is minder waar. Het is overroepen en dat wist zij ook, vandaar dat er ook iedere maand opnieuw een mooie buis op haar rapport verscheen naast het vak Frans. Ze wist eigenlijk niet wat ze in wetenschappen zat te doen, het interesseerde haar totaal niet en had dan nog eens een hekel aan biologie. Wat kon haar de mens nu schelen, zolang ze kon zelfstandig kon ademen was alles in orde voor haar. Ze heeft maar één enkele interesse, liefde voor alles wat op papier staat. Van de meest poëtische woorden tot de meest zware literatuur waarin ze zich obsessief kon verdiepen tot ze in slaap viel. Lompe woorden die zo veelzeggend kunnen zijn dat ze vragen om aanbeden te worden, woorden zijn zoiets prachtig voor haar. Een woord kan zoveel bevatten: een levensverhaal, een gebeurtenis. Alles wat je zelf maar wil, ook kan je maar afleiden uit woorden wat je wil. Je leert je fantasie de vrije loop laten zonder rekening te houden met grenzen.

Steeds meer storend aan het obsceen gedrag van sommige van haar medeklasgenoten kwam daar het geluid van de deugddoende bel, deze dag zit erop. Ze besloot voor ze naar huis ging nog even langs een muziekwinkel te gaan, ze had eens zin in iets. Ze wist nog niet wat maar dat zou haar gevoel haar daar wel vertellen. Ze ging te voet, haar hersenen mochten eens verluchten. Niet dat ze zoveel kopzorgen had maar toch, ze kon het wel eens gebruiken. Ze wou dat ze voor één dag haar hoofd eens kon leegmaken, zonder ook maar aan iets te moeten denken. Het moet een zalig gevoel geven om geen vragen of gedachten te hebben, enkel de pure essentie van alles. Maar ook zij wist dat dit onmogelijk was.

Aangekomen wist ze nog steeds niet wat ze wou, iets zou haar in het oog springen en dat zou ze meenemen. Zo dacht ze altijd en ook op die manier heeft ze nog nooit een miskoop gedaan, ze vertrouwd enorm op haar instinct. Dat is dan ook het enige dat nog functioneert zoals het moet in haar lichaam. De stem achter haar vroeg waarna ze op zoek was. "Verras me", was het korte maar duidelijke antwoord. De jongen zat even te zoeken en kwam terug met een cd, "Röyksopp" was het enige van tekst te vinden op dit meesterwerk zoals hij het omschreef. "Alles begint bij muziek, het uitspitten van je eigen gedachten, het ontdekken van jezelf maar ook anderen". Met deze woorden verliet de jongen de zaak, zij betaalde en verliet even daarna ook de winkel. Denkend aan de jongen liep ze richting haar bushalte waar ze nog maar eens bewees dat ze de perfecte timing had om haar laatste trek van haar sigaret te combineren met de aankomst van de bus, die deze keer zelfs zitplaatsen tot haar beschikking stelde.

Fonkelende ogen had ze, ze zag er voldaan uit. De blik die je hebt na het eten van kommen mosselen, de enige blik die je niet kan faken, de enige blik waarvan je zelf niet doorhebt dat hij je gezicht domineerd. Kwam het nu enkel door daarnet? Was ze nu werkelijk zo blij dat een compleet vreemde persoon haar advies gaf qua muziek, of was er meer? Ze was overdonderd, dat wel. In de eerste plaats door hem, maar zeker ook door haar hele reactie op het hele gebeuren. Ze was niet snel onder de indruk van iets of iemand en wanneer dat wel zo was, wist ze nooit waarom. Ook dat was nu weer van toepassing, maar met het enige verschil dat er nu iets tastbaars aanwezig is waar ze kan naar teruggrijpen. Dit was nieuw, het was helemaal niet speciaal. Maar wel nieuw. Misschien moest ze maar eens doen wat de jongen zei, haar gedachten uitspitten. Ze probeerde dat al haar hele leven en ze wist dat ze daar een hulpmiddel voor nodig had, en waarom kan dat geen doodgewone cd zijn die ze gekocht heeft op aanraden van een onbekende die heel haar gedachtengang op hol heeft laten slaan. Maar erg vond ze dat niet, want de fonkelende ogen bleven.

Toen ze thuis was aangekomen snelde ze zich naar haar kamer, stak de cd in haar stereo en legde zich op bed. Het eerste liedje kon ze simpel beschrijven, afgrijselijk. Geen idee wie hier naar luisterde, maar toen ze de rest van de cd beluisterde was ze onder de indruk. Teksten klinkend als iets bovenaards en muziek die het geheel perfect bij elkaar hield. Het was raar, ze was niet een persoon die op ging in muziek. Eerder iemand die zich wurmde in de kronkels van de mens, niet die van haarzelf, daarvoor zat ze te ingewikkeld in elkaar, oordeelde ze. Maar dit was een uitzondering, de uitzondering eigenlijk. Gedachten de vrije loop laten en beseffen dat ze helemaal onderste boven was van de jongeman die haar deze cd "schonk". Waaraan had ze het verdient, het kon haar niet schelen. Ze was verzonken in gedachten die geen mens zou begrijpen, daarom dat deze gedachten ook niet worden uitgelegd. Het was zodanig persoonlijk dat er maar één iemand was die ze kon verstaan, namelijk de persoon in kwestie. Zelfs al was die persoon West-Vlaming. Maar voor haar bestond de kans dat er misschien wel twee personen waren die het konden verstaan en ze had het gevoel dat het de jongen was die de cd had aanbevolen. Ze snapte zichzelf niet meer, waarom was ze zo? Waarom kon ze niet normaal zijn? Gewoon, een meisje met gevoelens waarover je met de rest kan meepraten. Zij was zo niet, ze had een heel eigen wereld die plaats bevatte voor één enkel iemand.

Gedaan met de euforie die haarzelf tot de essentie van haar denken bracht, tijd om te eten. Ze liep dromerig naar beneden en nam plaats aan tafel waar een bord met lucht voor haar klaarstond. Weliswaar werd het later opgevuld met een dikke boerenworst, wat wortels en een paar kadavers van aardappelen. Ze had honger. Dat was eigenlijk iedere keer het geval wanneer ze raar was, dan had ze honger. Misschien wel honger naar meer, al wist ze niet naar wat. En wat maakte het ook uit? Niets. Ze was blij en voldaan. En dat creëerde de fonkelende ogen, waar ze maar niet van af geraakte.
Ze ging terug naar boven, stereo aan en het bed op. Waarom eigenlijk haar bed? Waarschijnlijk omdat het de enige plaats was waar ze kon liggen. Ze dacht aan de jongen, maarze kon niet meer herinneren hoe hij er uitzag. Spijtig eigenlijk want hij was niet mis. Stilaan begon ze weg te drijven bij de muziek, ging fantaseren en viel uiteindelijk in een slaap.

Gelijk met dat moment werd ze wakker, maar dan in de echte wereld. Dat maakte haar bedroefd, ze wou niet weer in die alledaagse sleur terechtkomen. Maar er zat niet anders op dan het te aanvaarden, deze keer ging ze haastig naar beneden waar helemaal geen ontbijt voor haar klaarstond. Het enige wat ze zag was haar moeder die in de zetel lag te slapen omdat ze vannacht waarschijnlijk weer straalbezopen was binnengekomen. Er heerste een gedrukte sfeer in haarzelf. Waarom was de werkelijkheid altijd zo confronterend? De illusies die ze zich voor ogen had gesteld waren zoveel mooier en zouden haar leven zoveel meer aanvulling geven. Achja, accepteren dan maar. De klotebus op en naar school, gelukkig was het nu vrijdag. Laatste schooldag van deze week en tijd om nog maar eens geconcentreerd op die banken te zitten. Maar voordat ze dat deed ging ze op Frank af, die haar stond op te wachten. De boodschap was duidelijk, de mooie twee jaar samen waren voorbij. Er was zoveel meer in de wereld waarvan ze het bestaan nog moest ontdekken, en dat zou hij alleen maar tegenhouden. Een spijtige zaak maar zij geloofde in meer. In haar eigen dromen en in haar eigen beeld. Al had ze geen idee wat dat dan wel was.
De mens laat zich meeslepen door de voeling die het krijgt met andere dingen veroorzaakt door zichzelf. En dat is nu eenmaal zo bepaald en geen mens die het zal veranderen. Zo ook zij niet. En daar kon haar eindeloze zoektocht weer starten, naar het geluk en naar zoveel meer...

feedback van andere lezers

• eisenik
  beetje doordrammerig en direct
  misschien wat schrappen en uitpuren zodat dingen niet gaan vervelen omdat je te veel elaboreert...
  less is more idee ;-)
  
  groete
• Mephistopheles
  Hier en daar is er inderdaad wat schrapwerk nodig, maar zeker geen onaardig stukje.
  Een gouden tip die je op deze site zonder enige twijfel van pas zal komen: geen te lange stukken publiceren, hoogstens een A4tje of zo, de reden zijnde dat er niet zo veel marathonlezers op deze site zitten. Maak je inzendingen wat korter en je hebt zonder enige twijfel meer lezers,
  grts.
  
  Thomz: Bedankt.
  Ik ken de site slecht enkele uren, maar ik hou er rekening mee dat ik minder lange teksten schrijf of ze desnoods in delen post. Overigens is het mijn eerste echte tekst die ik schrijf en ben hier vooral om te leren!
• Magdalena
  Ik heb het gefascineerd zitten lezen: wat een sterke sfeer van adolescentie en de beginnende (hopeloze?) strijd en zoektocht naar geluk!
  
  Ik sluit aan bij Mephistopheles: please, kortere stukjes.
  
  Behalve: ik denk dat dit stuk van jou materiaal bevat voor een prachtige volledige roman. Het spelen met illusies, de sfeer.
  Voor dit zou jij van mij een 8/10 krijgen: nog wat bewerken.
  
  Karine
  Thomz: Heel erg bedankt! En ik hou er rekening mee dat ik in de toekomst minder lange stukken post.
• Ghislaine
  Niet slecht voor een binnenkomer. Welkom in ons schrijvershuis. Enkele tips waar je mee doet wat je wenst,
  
  Inkorten, heel erg in korten. Schrapen en herschrijven om de leesbaarheid te verhogen.
  Met woorden zoals 'nu' voorzichtig zijn.
  Ik ben een marathon lezer, maar dit begon door de langdradigheid zijn glans te verliezen.
• Hoeselaar
  Op de eerste plaats wil ik je in dit clubje welkom heten en verder volg ik eisenik, hoewel ik problemen heb met het woord "elaboreert" dat ik niet in de V.D. vinden kan
  
  Willy
• aquaangel
  heel fraai. Welkom. En ja alles in delen hakken dat consumeert hier makkelijker hi hi x
• lin
  Je kreeg al heel wat tips. Die ondersteum ik en voeg deZe toe:
  Let op het dubbele gebruik van woorden.
  Voorbeeld:
  Toen het einde van de oh-zo-leuke busrit eindelijk op zijn eind kwam....
  Drie keer einde in dit stukje zin is toch echt teveel....
  Er zitten heel leuke passages in. Blijven schrijven!
  groet, lin
• jan
  welkom!
  
  een goed geschreven verhaal
  
  grts
  
  
• Rob
  Dit vergt nog veel poetswerk zoals je hiervoor al las, maar er zit zeker potentie in dit verhaal. De kop is er af, nu door proberen te stomen.
  Welkom hier op de site.^_^
• feniks
  Zou ook een beetje schrappen onder het motto 'minder is meer'.
  Maar voor de rest is dit met stijl geschreven.
  
  Zelf hou ik het eerder bij gedichten.
  Fb altijd welkom.
  
  groeten
  feniks