|
< terug
Nonnen en witte sokjes
De wekelijkse marathonsessie vergaderen sluit ik af met een rustig moment, zo eentje dat dient om de oren te zuiveren van de balast van teveel gesprekken.
In de tearoom ruikt het sterk naar koffie.
Ik neem plaats op een wit lederen stoeltje, het is er rustig: slechts vier zitplaatsen zijn bezet.
"Het lukt me maar niet om hem te pakken te krijgen", zucht ze," kanunnik V."
Ik frons even de wenkbrauwen, want associeer het begrip "te pakken krijgen" niet meteen met een man van god. Ik stam dan ook nog uit een tijdperk waar nonnen vonden dat ik witte sokjes moest dragen, en waar je als ouder je kind bij elk heilig man veilig en vertrouwd waande.
Vanonder mijn zwarte mascaraklodders bekijk ik het koffiekransje dat aan het tafeltje naast me zit
"Het is zo een drukbezette man, zijn agenda zit afgeladen vol!"
Een tweede frons volgt, wegens de moeilijkheid om het begrip stress te koppelen aan de clerus. Mocht ik na ieder uurtje werk een grote scheut wijn achterover mogen gieten, dan zou ik de druk perfect weten te relativeren. Er is geen wachtrij voor de biechtstoel, het lentefeest doet bij menige puber zijn intrede en die samenlevingscontracten creëren toch een leemte?
Het gesprek blijft geanimeerd, en terwijl ik van mijn citroenthee lurk, hou ik ze stilletjes in de gaten.
Eén ervan herken ik als de zus van een klasgenootje, destijds twee jaar rijper en dus erg oud. Nu - vijfentwintig jaar verder- is ze héél erg veel ouder.
Ze strijkt door haar peper- en zoutkleurige korte lokken, doorspekt met grijze sliertjes uitgewerkte permanent. Kleine ronde gouden oorbellen wippen heen en weer, naast bollen wangen met een rozerode teint. De grijze wollen pantalon heeft ze hoog opgetrokken, met een knoop ter hoogte van de navel die haar buik licht accentueert. Ik zie haar trouwringloze vingers frunniken aan het kraagje van een witte bloes, met het eerste knoopje veilig toe, onder een roze wollen cardigan. Op de stoel naast haar ligt een halflange muisgrijze jas. Met een kapje en wat namaakbont.
Het gesprek gaat verder, over de goede Gods wegen, langsheen mooie vieringen en sacramenten, vicarissen en bloemversieringen in de grote pasgekuiste kerk.
En ik vind het fijn dat ze zo enthousiast zijn, en troost vinden in abstracte dingen die ikzelf maar moeilijk vatten kan.
De "zus van" stelt zich recht en rekent af: een warme chocomelk en een glaasje port.
En ik ben er zeker van dat ze -net als toen- witte sokken draagt in haar platte zwarte veterschoenen. Die ongetwijfeld comfortabel lopen in haar dagelijkse zoektocht naar de kanunnik.
En hoop dat ze elkaar toch regelmatig te pakken krijgen. Op welke manier dan ook.
Ik gun het haar, van harte.
(Uit de reeks:Veertig en...)
feedback van andere lezers
|
