|
< terug
De scheiding - (78)
Michel is woest. Terwijl meester Lahousse binnen was bij Lisa heeft hij zich zitten opjutten. Hij voelt nog steeds iets voor zijn vrouw, al is het niet altijd duidelijk of hij haar lief heeft, dan wel haat. In restaurant De Gulle Lepel kon hij al moeilijk verkroppen, dat zijn vrouw met haar advocaat gezellig zat te dineren. Toen hij de volgende week toevallig vernam, dat ze het weekend bij hem had doorgebracht, was de maat vol.
En nu weer betrapt hij hen. Hij kan zich wel voorstellen wat dat stukje advocaat bij zijn vrouw thuis komt doen.
Dat hij en Lisa intussen niet meer samen wonen en in een echtscheidingsprocedure verwikkeld zijn, doet er voor hem niet toe. Hij wil niet dat die man, mede door wiens schuld hij nu een armoezaaier is, met zijn poten aan zijn vrouw zit. Dat kan hij niet verdragen. Tot zijn verwondering komt meester Lahousse al na een twintigtal minuten terug buiten. Als hij ziet, dat hij met een innige kus afscheid neemt van zijn vrouw, kan Michel zich niet meer bedwingen. Dit is de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. Zonder verder nadenken stapt hij uit zijn auto, loopt naar het afscheid nemende tweetal en terwijl hij meester Lahousse een ferme vuistslag in het gezicht geeft, roept hij:
'Wil jij wel eens met je vieze poten van mijn vrouw blijven. Je bent hier niet in de rechtbank en Lisa is nog altijd niet gescheiden.'
Meester Lahousse en Lisa zijn volkomen verrast. Ze hadden er geen flauw idee van, dat ze werden bespied. Lisa begint onmiddellijk te huilen. Meester Lahousse wil terugslaan. Hij probeert uit te halen, maar krijgt nog wat stompen in de ribben. Intussen zijn ook enkele buren naar buiten gekomen. Nieuwsgierig kijken ze naar wat aan de hand is.
Michel is nu door het dolle heen. Hij blijft maar op zijn tegenstander inbeuken. Deze wil terug in het huis vluchten, maar Michel verspert hem de weg. Als Lisa tussenkomt om hem te kalmeren, duwt Michel haar zo hard weg, dat ze struikelt en op de grond valt. Hierbij stoot ze haar knie tegen de deurstijl. Bloed sijpelt tot op de grond.
Het ziet er echt niet goed uit voor meester Lahousse. De afgeschreven echtgenoot van zijn dierbare cliënte gaat tekeer als een pitbull. Hij verdedigt zich zo goed als enigszins mogelijk. Het blijft echter slagen regenen op zijn lichaam, terwijl hij zijn hoofd met beide handen probeert te beschermen. Komt er dan nooit een einde aan deze woede-uitbarsting? Plots is het gedaan. De slagen stoppen. Als meester Lahousse opkijkt, ziet hij hoe twee mannen, buren veronderstelt hij, Michel in bedwang houden, terwijl een derde hem tot bedaren probeert te brengen. Dat lukt niet zo goed. Michel rukt zich plots los en stort zich opnieuw op de advocaat. Al het opgekropte verdriet en een hoop frustraties vinden hun weg in deze uitbarsting van woede. Als zijn vrouw het leven met hem niet wil hervatten, dan krijgt ook een ander haar niet. En zeker niet haar advocaat.
Maar de twee geburen overmeesteren hem opnieuw. Intussen komt een politiecombi aangereden. Iemand heeft de politie gebeld.
'Hier zul je voor boeten. Ik klaag je aan voor slagen en verwondingen, stalking en overtreding van het straatverbod. Dit zal je duur te staan komen', sist meester Lahousse terwijl de agenten Michel in de combi duwen.
'Kom maar even mee afkoelen op het commissariaat'
De combi wordt gestart en even later belandt Michel voor de tweede keer in de cel. Deze keer wordt hij al na een kwartier uitgehaald en voor de commissaris geleid. Deze neemt hem een korte verklaring af. Dan wijst hij hem de deur en zegt:
'Hoe kun je toch zo dom zijn. Je weet dat je bij je vrouw niet in de buurt mag komen. Hoe haal je het trouwens in je hoofd om haar advocaat aan te vallen en te mishandelen?'
Bij deze laatste woorden glimlacht de commissaris flauwtjes. Michel kan niet vermoeden, dat de commissaris binnenpretjes heeft bij de gedachte, dat die vervelende en verwaande advocaat eens flink klop heeft gekregen.
wordt vervolgd
feedback van andere lezers- sproet
het schrijven gaat je precies beter en beter af, je schrijft vloeiender en dat laat vlotter lezen.
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank je Sproet. Ik weet niet of ik vlotter begin te schrijven. Misschien raak jij steeds meer geboeid en ingeleefd in het verhaal.
Blij dat je blijft volgen.
vg
Julien. - henny
O ja, hij had een straatverbod.
Ik kan het met mijn voorganger eens zijn. Je schrijft inderdaad veel vloeiender en nu niet naast je schoenen gaan lopen. Heel erg goed vervolg!
Julien_Maleur: Dank je Henny. Dat mijn schrijven nu vlotter lijkt heeft wel veel te maken met het verhaal. Het eerste deel gaat hoofdzakelijk over gevoelens van de hoofdpersonnages, gemoedsgesteldheid, edm. Zo iets verloopt altijd trager, vraagt aan de lezer een grotere inspanning. Het deel waar ik nu al enige tijd in bezig ben gaat vooral over gebeurtenissen, meer actie en dat leest nu eenmaal veel vlotter. Eigenlijk zou men het hele verhaal (wordt een roman) ineens moeten kunnen lezen. Maar dat kan hier niet en het verhaal is trouwens nog niet volledig geschreven. De reacties zijn echter een goede barometer en het feit dat je het blijft lezen is voor mij een teken dat het verhaal boeit.
Nog eens dank en vele groeten.
JM
|
