Volg ons op facebook
|
< terug
voorlopig titelloos: suggesties welkom!!
De vrijheid keerde van maandag tot en met vrijdag pas terug vanaf vijf uur 's avonds, wanneer het verlossende geluid van de roestige oude belklok bovenaan het grote portaal aan de inkomhal doorheen de kille, gevoelloze gangen van het bedaagde magazijn resoneerde. Telkens wanneer het zo ver was voelde ik een vlaag van opluchting doorheen mijn lichaam scheuren. Telkens wanneer die laatste seconde dan eindelijk voorbij tikte voelde ik me opgetogen en gelukkig, bevrijd van een zwaarwichtig juk dat de afgelopen uren op mijn schouders had gerust. Klokslag vijf uur betekende het einde van de werkdag; het einde van de slaafse beslommeringen die je vijf dagen per week, acht uren per dag moest verrichten onder het wakende oog van een tirannieke ploegbaas tegen wie je steeds de opperste vriendelijkheid diende te hanteren en tegen wie je steeds de nederige bereidwilligheid om al zijn bevelen op te volgen diende te exposeren, hoezeer het soms ook tegen je zin was en hoezeer je soms ook het duchtige verlangen in je poriën voelde branden om de ellendige rotvent regelrecht in het gezicht te spugen. Het was het moment waarop je geketende lichaam werd losgelaten en de verlossende transformatie van kapitalistisch trekdier naar homo sapiens zich eindelijk weer kon voltrekken. Het was dat tijdstip van de dag waar je met een ongebreidelde Trojaanse hartstocht naar verlangde en waar je je tijdens de slakachtige uren van de werkweek wanhopig aan vastklampte omdat je wist dat dan het moment was aangebroken waarop je weer voor even vrij was en je je voor het overige restant van de dag niet meer hoefde te bekommeren om de eindeloze stroom dictaten die ploegbaas je gaarne naar het hoofd slingerde.
Bij de aanvang van de werkdag kwam ik nooit te vroeg. Ik arriveerde of net op tijd, of te laat, en wanneer de dag dan eindelijk aan zijn einde was gekomen was ik steeds de eerste die er vanonder muisde, wat het aandachtig wakende oog van de chef natuurlijk niet ontging. Het duurde dan ook niet lang vooraleer mijn overduidelijke gebrek aan motivatie en inzet in aanvaring kwam met het plaatselijke gezag, wat in een eerste en tweede officiële waarschuwing uitmondde; aanmaningen die ik binnen de eerste twee weken sinds mijn indiensttreding had weten te incasseren en me als een stel hongerige gieren boven het hoofd hingen.
Daarenboven kon ik het absoluut niet vinden met de ploegbaas, een eersteklas neuroot die dag in dag uit uren in de wind naar liters eau de cologne stonk en een kolossaal achterwerk met zich meezeulde dat groot genoeg was om een langspeelfilm op te projecteren. Ik mocht hem niet en hij mocht mij niet, daar kwam het op neer. Hij was een hautaine despoot die eiste dat iedereen hem altijd gelijk gaf en nederig het hoofd voor hem boog wanneer hij in aantocht was, en ik was de opstandige interim-werkkracht die hem op regelmatige basis vertelde dat hij het vliegende schijt kon krijgen wanneer ik genoeg had van zijn stalinisme.
Aangezien de collisies tussen mezelf en de ploegbaas zich mateloos herhaalden en ik bovendien alles behalve geliefd was bij de rest van mijn collega's was ik niet in het minst verbaasd toen de chef me die vrijdag vijf minuten voor het einde van de werkdag bij zich riep om een einde te maken aan een vruchteloze samenwerking die vanaf het prille begin droog en lelijk als een verschrompeld herfstblad was geweest.
'Ik vrees dat we je zullen moeten laten gaan,' zei hij met zijn gepolijste stem, 'je bent verdorie de meest brutale, ongeïnteresseerde werkkracht die hier ooit in dienst is geweest. Je snauwt je superieuren af, neemt veel te lange pauzes tijdens de middag en vertoont geen enkele maar dan ook geen enkele interesse om met ook maar één iemand van je collega's sociale betrekkingen aan te gaan. Jij, m'n jongen, bent de grootste ontgoocheling die hier ooit in dienst is geweest en ik zou willen dat je me je badge, je werkschoenen en je werkkledij geeft en vervolgens je biezen pakt. Daarenboven zal je uitzendkantoor op de hoogte gebracht worden van zowel je resolute weigering om je conform te gedragen alsmede je onvolkomen prestaties op de werkvloer. Maak ik mezelf duidelijk?'
'Mij best', reageerde ik achteloos, 'die prikklokslavernij hier begon me toch de strot uit te hangen, en wat je dreigement betreft: verwittig het uitzendkantoor maar. En zeg tegen die twee kutwijven met hun goedkope mascara op hun stomme smoel dat ze m'n rug op kunnen. Jullie kunnen allemaal m'n rug op!
Die dag was er in de wildernis van de stad veel leven te bespeuren. Leven dat glimlachte en gelukkig scheen. Leven dat zich welhaast dansend doorheen de albasten trottoirs van stralende witte tanden en glunderende gezichten manoeuvreerde, alsof elke roos die uit de vacht van de zanderige aarde gegroeid was ontdaan was van de doorn en bloeirijk en lieftallig de balsem van innerlijke rust uitademde. Het was te horen in het uitwasemen van de bomen en het was te ruiken in het zweven van de pollen. Al het bloed, leed en verraad dat eens op zo onbarmhartige wijze geschied had leek vergeten, weggesmolten als sneeuw voor de zon, en in de plaats daarvan was er iets nieuws gekomen. Iets dat scheen te zeggen dat God Adam en Eva eindelijk vergeven had voor hun nieuwsgierige ongehoorzaamheid en dat de tuin van Eden na al die kouwelijke millennia van afwezigheid eindelijk weer was teruggekeerd naar het geraffineerde hart van een nieuwe mensheid.
feedback van andere lezers- drebddronefish
Beklijvend de grauwe werkelijkheid beschreven. Herkenbaar, althans voor mij toch. Wat dacht je van; Hoe zombie te worden? Of zoiets...
groetjes
Mephistopheles: Hoe zombie te worden? Die scoort in elk geval al hoog :)
grts. - jack
Hehe, alweer die typische tegenstelling van lyrische beschrijvingen enerzijds en een zwartgallig (in de goede zin) verhaal.
twee opmerkingen over je 1e paragraaf:
-overige restant: hier zeg je twee keer hetzelfde, klinkt niet.
-stroom dictaten: ik denk niet dat je eens stroom naar iemands hoofd kan slingeren, ik zou hier stroom vervangen door reeks of iets originelers.
Ik vind het qua stijl en woordkeuze geweldig geschreven: dat kapitalistisch trekdier, het stalinisme,... :)
Verder kan ik alleen maar hopen dat dit niet autobiografisch is!
Om een geschikte titel te vinden, zou je moeten weten hoe het ongeveer verdergaat, denk ik.
Groet
Jack
Mephistopheles: Je kan een stroom inderdaad niet slingeren, zo diep was ik er nog niet op ingegaan, haha. Jij ziet die details wel echt, hé?
Dit is autobiografisch met hier en daar een beetje fictie erin verwerkt. Wat fictie is en wat echt is laat ik aan de lezer over,
Groet. - aquaangel
titel vind ik ook moeilijk heb zelf voor mijn duo-verhaal - dat bijna solo verdergaat, ook nog geen titel en dat al meer dan 30 inzendingen lang! Vaak zware taal die titel. Succes. Boeiend geschreven x
Mephistopheles: Ik word soms gek van dat titelzoeken. Ik blijf het verhaal gewoon schrijven. Vroeg of laat schiet me wel een titel te binnen - strandjutter
Waar zijn de goede oude tijden van de fabriek en de mij nauw aan het hart gelegen badge...Ik kijk er nog altijd met een soort misselijk makende verveling op terug. Inderdaad, te realistisch...al te realistisch.
Suggesties voor de titel:
- de ongemakkelijke evolutie: van kapitalistisch trekdier tot homo sapiens via homo interruptus
- de muilezel die krampen had
- de mogelijkheid van een eigen Eden
- ...
Ongeacht deze suggesties, blijf vooral schrijven.
Jutter
Mephistopheles: Goede oude tijd zou ik het nou niet bepaald noemen. Ik ben inmiddels blij dat ik er vanaf ben.
Die titel zal nog even zoeken zijn... - Mistaker
Gers!
Geen leven inderdaad, 5 dagen per week 8 uur! Vertel mij wat ;-)
Titel: Het verhaal van de slaaf.
Nou ja ik zeg maar wat.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ik vind die titel nog wel. Ik kan je in elk geval verzekeren dat er geen smurfjes en vlindertjes in zullen voorkomen... - Rob
Waar zijn de goede tijden van de zevendaagse werkweek?
Titel: Mag ik óók even.
Mephistopheles: De zevendaagse werkweek? Je gaat er nog een schepje bovenop doen? Moest die zevendaagse nog bestaan dan had ik m'n titel in elk geval geweten: waarom ik zelfmoord pleegde... - jamal
ik heb in het begin 'heel diep' moeten gaan om al lezend te kunnen volgen, begrijpen en voelen. en ik vind het knap hoe je het onderlinge evenwicht weet te houden zonder dat het de lezer stoort of doet stoppen. ik voelde je 'schijt aan de wereld' doorheen mijn hele lichaam, echt... ik heb ooit in de privé gewerkt, zeven jaar lang, en daar maakte ik dat bijna dagelijks mee. en jij vraagt je nu zeker af waarom zo lang, zeker???
ach, veel te lang om uit te leggen.
heel sterk geschreven!
titel vind ik ook moeilijk....
groeten
Mephistopheles: Zeven jaar is inderdaad lang, hoewel ik destijds met mensen samenwerkte die er soms al meer dan 20 jaar stonden. Zou het niet kunnen... - killea
Born to write.
xxx
j
Mephistopheles: Thank you. It gives me the courage to continue - arwenn
Tja een titel... Dat is voor mij meestal het moeilijkste aan het hele verhaal. Knap geschreven weer, ik ben fan van je verhalen!
Mephistopheles: Dank je wel.
Ja, die titel zal nog wel eventjes duren denk ik - jan
de vrijheid wordt duur betaald, maar ergens werken tegen je zin is ook niks!
grts
Mephistopheles: Zo is het! - Magdalena
Tweede paragraaf: vanaf 'Hij was een hautaine despoot die...': dat stukje weglaten: anders ga je UIT de (sterke!!) beschrijving van hoe je Trojaans volhoudt (en ineens leef je je fantasie uit hoe 'moedig' hij graag zou geweest zijn: de opstandige interim-werkkracht vertelt hem NOOIT in het openbaar dat hij het vliegend schijt kan krijgen: hij DROOMT ervan omdat te mogen zeggen, maar in de realiteit zou zoites leiden tot ontslag op staande voet.
3e paragraaf: 'mateloos' vervangen door bvb 'dagelijks' of 'bleven'
PLUS: korter dat stukje: (en, volgens mij beter net ietsjes anders)
'Aangezien de collisies tussen mijn ploegbaas en ik zich onverminderd bleven herhalen en ik bovendien alles behalve geliefd was bij mijn collega's (woordje 'andere' weg) was ik niet in het minst verbaasd toen de chef me die vrijdag vijf minuten voor het verlossende uur van mijn vrijheid mij bij zich riep om mijn vrijheid terug te geven.'
Het paragraafje vanaf 'Mij best...' volledig weg laten: het wekt veel meer sympathie voor de hoofdpersoon als er totaal niets op papier staat van de reacties van de hoofdpersoon.
MEESTERLIJK ++++!
Echt publicatiemateriaal.
XXXX
Mephistopheles: Zie email! - henny
Even in je serie gedoken en ik heb er geen spijt van. Bloemige taal hoort bij de sfeer van dit verhaal. Deel een smaakt al naar meer.
Mephistopheles: Blij dat te horen.Dankjewel. - koyaanisqatsi
(ik ben) Eindelijk terug!
Een Stalinistische kapitalitische klootzak... Nice one M!!!!
Mephistopheles: Ja, tijdje geleden. Ik dacht al dat het schrijven van dat Buscapé verhaal je noodlottig geworden was.
Gr. - manono
De schrijfstijl staat me aan.
Ik kan echter de lyrische beschrijving van sommige thema's en het rebellerend en het onaangenaam karakter van de hoofdpersoon niet in één personage thuisbrengen.
Dat komt misschien nog wel.
Mephistopheles: Het begin is wat rommelig, is inmiddels een groot deel van herschreven maar dat staat niet p de site
|
