Volg ons op facebook
|
< terug
gewoon een jongen van dertien (HS I - p10) slotstuk
…
Af en toe kruisen onze ogen maar de onvoorspelbaarheid van wat zo dadelijk plaatsvindt, maakt ons beiden sprakeloos. Hij, volop bezig met het opsommen van enkele pedagogische argumenten voor mijn vader, de leerplicht voorop. Is hij niet thuis wordt het een hartig woordje met Yoessef en Abdeslam.
Ik, in complete shock van wat mijn intussen verschroeide geest niet meer absorberen kan maar toch lijdzaam moet ondergaan. De reistijd, die wel een eeuwigheid lijkt te duren, geeft me gevoelsmatig uitstel van executie. Echter, niets is minder waar.
We slaan de verbindingslaan in en voor we nog maar versnellen, heeft Yoessef ons in zijn vizier. Hij raapt zijn lederen voetbal van de grond, geeft Abdeslam een lichte por, die tot dan geen flauw besef heeft van onze komst, en lopen in tandem richting nummertje dertien.
Ik ken mijn broer als geen ander en ik zie dat hij wit is van woede. De wijze waarop hij staat, zijn tengere lichaam helemaal uitgestrekt, om zo langer over te komen dan hij werkelijk is, lees ik als een open boek. Abdeslam, de kleinste en donkerste van ons alle drie, verstopt zich achter zijn grote broer. Heeft voor alles en nog wat een verklaring maar weet op welke momenten hij de schaduw moet opzoeken.
'En jongens, wat zien jullie erg ziekjes uit.' benadert meester Pijkels hen met overduidelijk sarcastische toon. 'Is jullie papa thuis, dat ik even met hem kan spreken?' volgt nog voor mijn broers kunnen antwoorden.
Ik ben zo verlegen, kwaad en verdrietig tegelijk. Het is alsof ik hen heb verraden. Hoe kom ik erbij om met meester Pijkels naar ons huis te rijden? Kon ik geen excuus vinden om hem af te schepen? Desnoods vluchtte ik ergens halverwege het bos in.
Maar anderzijds weet ik maar al te goed dat het hun eigen schuld is! Waren ze niet zo dikwijls afwezig, had meester Pijkels hier nooit voor onze deur gestaan. Dan had de school nooit of te nooit twee brieven verstuurd die wij telkens hebben moeten verdoezelen. Wie weet welke straf we hiervoor zullen krijgen.
.
'Jamal, neem maar afscheid van meester Pijkels en neem Abdeslam mee naar binnen!' commandeert Yoessef mij. 'Ik zal jouw meester eens vertellen hoe de vork aan de steel zit en ik hoop dat hij vanaf vandaag geen stap meer aan onze deur zet.'
'Hallo hallo, doe jij maar eens lekker rustig aan, brutaal ventje!' katapulteert meester Pijkels hem terug. 'Ik ben hier gekomen uit respect voor jullie gezin en om met jullie vader eens te bespreken hoe we het probleem samen met de school kunnen verhelpen. Maar dan wil ik met respect behandeld worden, ook door jou, jonge man. Alsjeblieft zeg, wat is me dat hier!'
'Kom kom, weet je wat jij me kunt? De boom in met je praatjes! Mijn vader is niet thuis en ik ga naar school wanneer ik dat wil. Daar heb jij, mijn moeder of iemand anders op deze vieze aardbol totaal geen zaken mee.' slingert Yoessef hem naar het hoofd.
Ik getuig vanuit de smalle deuropening en mijn mond valt als het ware tegen de grond. Ik vraag Yoessef bijna smekend de kalmte te bewaren en het gesprek te beëindigen maar vergeefs. Wanneer ik meester Pijkels aankijk, ontdek ik dat hij finaal alle hoop heeft laten varen.
'Jamal, is je vader thuis?' tracht hij nogmaals.
'Neen, meester Pijkels, hij is er echt niet. Sorry.'
'Abdeslam, als ik jou een ding mag adviseren, kom je best regelmatiger naar school.'
'Of anders?' provoceert Yoessef.
Meester Pijkels neemt zijn fiets bij het stuur vast en wandelt geheel aangeslagen van ons weg. En op dat moment voel ik intuïtief dat vandaag, maandag tien november, negentienhonderd zesentachtig, het begin van het einde is.
Ik ben de controle over onze situatie volledig kwijt.
feedback van andere lezers- henny
Moelijk hoor. Ik heb het steeds meer met hem te doen.
jamal: geloof me Henny de moeilijkheid verdwijnt niet
maar er komen lichtpunten op mijn weg waarvan de betekenis
pas later duidelijk wordt... ja, dat vond ik ook maar weinigen
die dat zagen. but....I survived!
is het geen voorrecht te mogen schrijven over je verleden?
respect Henny! - aquaangel
heel prima weergegeven x x
jamal: dank je waterengel!
xx - Mistaker
Heel knap beschreven! Ik moet er persoonlijk niet aan denken om over mijn verleden te schrijven, laat het maar lekker rusten!
Liefs,
Greta
jamal: lieve Greta, heb lang en diep tot mediterende, zelfreinigende gesprekken moeten gaan met zeer belangrijke en deskundige mensen, om uiteindelijk naar mijn verleden te kunnen kijken met stralende ogen, dankbaar voor de lijdensweg die ik heb doorstaan
als ik naar ons nestje en zelfs familie kijk, zie ik hoe moeder, broers, nichten, neven....nog gevangen zitten in hun droom kind te mogen zijn.... ik schrijf voor mezelf in de eerste plaats, en ook voor hen en vooral voor de vele zielen die zich hierin herkennen...
wat rust, zal ooit ontwaken Greta
dat heb ik ontdekt, enkele jaren geleden.... mijn zwarte doos, weet je nog? ... heb er ooit over geschreven.
heel veel liefs! - jan
graag gelezen
grts
- mephistopheles
Heb het druk gehad maar inmiddels terug de tijd om te lezen en ik sta blijkbaar serieus achter in deze reeks wat betekent dat ik ga ophouden met lullen in deze feedback, je een uitstekend ga geven en snel naar het vervolg spring.
|
