Volg ons op facebook
|
< terug
titelloos (5)
Tegen de avond was het al heel wat drukker geworden. Het kwik was een aantal graden gedaald en hoewel het nog steeds ellendig warm was fladderde een zachte bries als een onwelkome afkoeling doorheen het weefsel van de buitenlucht. Ik was op het terras blijven zitten omdat het interieur van de zaak verzoop in een verstikkende walm van sigarettenrook die schijnbaar elke zuurstofmolecule die er in de lucht hing ogenblikkelijk uit mekaar liet spatten. Als je er doorheen trok dan voelde je de ademhaling stokken in je keelgat terwijl je longen in mekaar krompen. Hoewel ik zelf een roker was, was deze lucht ondraaglijk. Elke inhalering voelde aan als het ledigen van een glas zwavelzuur, alsof een bijtende, corrosieve rookpluim via de luchtpijp op alles verschroeiende wijze naar de longen trok, elk longblaasje in de as leggend en elke opname van zuursof door het bloed vermengend met de geur van rot vlees.
Dat ik buiten bleef zitten sprak dus voor zich. De avondlucht die er heerste voelde heerlijk fris aan en hoewel het me niet onmiddellijk verloste van het hongerige gevoel in mijn maag voelde ik me prima in m'n nopjes, als een nectardrinkende kolibrie. De poef was inmiddels al een heel stuk opgelopen en dat Fred me voor de leeuwen zou werpen als ik die schuld niet tijdig vereffende stond vast als een rotsblok. Toch probeerde ik er niet te veel aan te denken. De huisbaas baarde me al zorgen genoeg. Ik wist nog steeds niet hoe ik die hele zooi moest aanpakken.
'Was je niet aan het werk?' vroeg Eddy toen ik hem erover vertelde.
'Niet meer,' antwoordde ik, 'ze hebben me d'eruit geflikkerd.'
'Waarom?', vroeg hij zonder veel verbazing, 'wat heb je nou weer gedaan?'
'Mezelf geweest.'
'Dat is jouw probleem,' concludeerde hij snel, 'je bent te veel jezelf.'
'En jouw probleem is dat jij hier elke dag in dit schijthol moet slapen.'
'Neen, jongen. Mijn probleem is dat ik te oud geworden ben om jouw generatie te begrijpen en me te jong voel om de mijne te aanvaarden.'
'Te jong of te ontkennend?'
'Laten we het daar maar niet over hebben.'
Frank kwam er bij zitten. Hij schudde ons vriendelijk de hand en nam plaats op een van de beschikbare stoelen. Hij was een ex-stationschef die met vervroegd pensioen was gegaan. Sindsdien zoop hij zich lam. Hij was negenenveertig en beweerde dat hij de vijftig niet meer zou halen. Sterker nog: hij wilde de vijftig niet meer halen. Hij was eenzaam en bedroefd en koesterde geen enkele wens meer behalve dan die van het heengaan. Zijn tijd was gekomen beweerde hij steeds, want hij had geen hoop meer. Geen enkele wil tot leven, niets. Elke kracht die hij eens bezeten had was uit hem weggesijpeld, als regenwater dat in de rioleringen terecht komt. Hij had zichzelf voorgenomen om zichzelf letterlijk dood te drinken, en hij liet zich door niemand ompraten. Toen ik hem vertelde dat er heel wat makkelijkere manieren waren om er een eind aan te maken haalde hij zijn schouders op, meedelend dat hij het niet aandurfde om zichzelf actief van kant te maken. Hij zou het passief doen. Elke dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zoop hij zich lazarus zoals ik het nog nooit iemand zag doen. Hij was vastberaden om er op deze manier een einde aan te maken en we wisten met z'n allen dat hij in zijn opzet zou slagen want zijn lichaam en gezondheid gingen er zichtbaar op achteruit. De enige vraag die restte was: wanneer? Wanneer gaat het gebeuren. Iedereen vond het een doodzonde dat iemand van Frank's niveau - welbespraakt en kennisrijk als hij was - geen enkele uitweg meer zag uit zijn ongeluk, ander dan de zelfdoding. Hij was als een dappere Christus die moeizaam het kruis van zijn eigen lijden met zich meezeulde, in de volle wetenschap dat het ontberen daarvan zou ontaarden in de dood.
Toch ontnam hij nooit een ander de wil om te leven. Integendeel, hij spoorde iedereen aan om er wat van te maken en hij was zelfs bereid om een heleboel redenen op te sommen. Maar in betrekking tot zichzelf zag hij niets meer, niets meer behalve een eindeloos zwart vlak met in het midden het koude, eenzame pad naar de dood, wiens gelaatstrekken zich geleidelijk aan in de zijne beginnen nestelen waren. Elke dag was een potentiële laatste. Elke gedachte tijdens het turen naar de verloren doezeligheid van het avondrood kon verdwenen zijn bij het eerste licht van de volgende ochtend. Elk gesprek dat je met hem voerde kon het allerlaatste zijn. Telkens wanneer je hem zag en dan weer vertrok moest je tijdens het vertrekken in je hart afscheid van hem nemen omdat de kans groot was dat hij de volgende dag niet meer haalde. Hij was een terechtgestelde van zichzelf, een veroordeelde en een beul in één en hetzelfde lichaam. In het hart van zijn netvlies was het vuur gedoofd, de waakvlam nog nauwelijks aangewakkerd. Zijn kin stak lichtjes vooruit en verraadde het gebrek aan energie waar hij mee te kampen had. Zijn stoppelbaard was ruw met hier en daar wat barbaarse trekjes, in zijn huid gegrift als een wegrottend woud, en de bewegingen van zijn ledematen waren weinig doelgericht, alsof zijn lichaam aangedreven werd door een kompas met een kapotte naald. Hij was niet lelijk en bezat zelfs een gedistingeerde, waardige aantrekkingskracht, maar zijn ziel was verloren gelopen en je kon zien dat hij de zoektocht ernaar gestaakt had. Hij was als een boomblad dat verschrompelde tijdens de herfst. Een wegrottend doodskleed van vlees en bloed, prachtig in z'n tragiek, maar hartverscheurend in zijn werkelijkheid. Op de soezerige droogte die zijn lippen vaalrood kleurde danste de schaduw van een uit de maat spelend doodsorkest, hem stapsgewijs en doelgericht begeleidend naar het verlossende Mekka van zijn eigen vernietiging.
feedback van andere lezers- eisenik
beetje veel vanuit een dwangmatige visie geschreven
ook wat aan de barokke kant maar dat kan ik wel goed aan
Mephistopheles: euh, dwangmatige visie, hoezo? Snap niet goed waar je naartoe wil... - Mistaker
Dwangmatige visie? Ontgaat mij volledig!
Met zeer veel genoegen gelezen. O ja: punt aan het eind.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Begrijp niet goed wat hij ermee wil zeggen. Heb ik dat puntje op het einde vergeten, dan? Zal ik zo dadelijk eens nakijken.
groet. - sproet
klopt het dat je het einde van het vorig stukje en dit vervolg een stukje herschreven hebt. ik herlees flarden van het vorige. (voordeel van twee delen op dezelfde dag te lezen) de herwerking is in ieder geval best.
als die Frank iets overkomt, heb jij in ieder geval een mooi protret van hem geschilderd en dat komt mij helemaal niet dwangmatig over. ook niet melig, je schetst een beeld van een man die het voor bekeken houdt en toch dronken weg nog zinvol wil zijn voor de andere.
ik bewonder je schrijfstijl, soms kantje boordje vulgair en dan zo schetsend in de breekbaarheid van de mens.
liefs, trees
Mephistopheles: Ja dat klopt. Dat stukje heb ik herschreven (naar mijn mening ten goede). Frank is dood. Twee jaar geleden vonden ze hem in z'n flat. Het lichaam lag er al drie weken te rotten vooraleer het ontdekt werd via de buurman die klaagde over een geweldige stank. Er was nauwelijks een handvol mensen op z'n begrafenis, de priester erbij gerekend. Droef verhaal... - jack
Jouw beschrijvingen zijn echt virtuoos. Vooral de laatste paragraaf is weer heel knap werk. En altijd dat zweempje zwarte humor. Ideale combinatie.
Ik val in herhaling, geloof ik...!
Groet
Mephistopheles: Geeft niet, je herhaling is je bij deze vergeven. Ik val ook wel eens in herhaling, zeker in m'n verhaaltjes. Gisteren nog kwam ik tot de conclusie dat het woord 'stront' geregeld voorvalt in m'n schrijfseltjes...Denk je dat Freud als hij nog leefde dit schrijfgedrag geanalyseerd zou hebben tot een anale fixatie?? - jan
zoals Frank ken ik er ook, ze hebben een vaste plaats aan de toog en het glas is nooit leeg, valt me op dat die types bewust bezopen zijn en nooit echt straal..
grts
Mephistopheles: Ja hij wist altijd nog wat hij deed, hoeveel liters hij inmiddels al verorberd had.
De volgende aflevering die ik plaats zal met een titel zijn want dat titelloze gelul begint me de zeik uit te hangen,
grts. - aquaangel
applaus hiervoor
Mephistopheles: Applaus of staande ovatie? :p - killea
Standing ovation, my dear
xxxx
j
Mephistopheles: I humbly accept your generous gesture
xxx - arwenn
Ik zou bijna medelijden met hem krijgen. Tis dat-ie er zelf voor kiest. XX
Mephistopheles: Bijna iedereen had medelijden met hem. Maar hij koos er inderdaad zelf voor en is inmiddels niet meer onder ons... - henny
Zoveel personen, zoveel eigen leed. Heel sterk deel.
Mephistopheles: Frank, de persoon over wie het gaat, is inmiddels dood. Zijn wens om zich bewust dood te drinken is dus gelukt. Wel jammer, want het was een goede vent. Alleen kapot van eenzaamheid. Had niemand... - koyaanisqatsi
Pure literatuur alweer, mijn waarde... PURE LI-TE-RA-TUUR!
(moest ik een hoed dragen, ik pakte hem af)
Mephistopheles: Zo lang ik een van deze dagen niet van de trap val en mijn nek breek ga ik er nog eventjes mee door
Bedankt,
gr. - manono
Meer hoef ik niet te zeggen.
Mephistopheles: Dankjewel
|
