Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (8)
Zoals verwacht verliep de kleine tocht doorheen de kille duisternis van het park zonder incidenten, alweer het bewijs leverend dat de volksmond meer bagger en stront spuwde dan waarheden. Niet dat ze het nooit eens bij het rechte eind had en over geen enkele vorm van geloofwaardigheid beschikte, maar de kwestie 'het bij het rechte eind hebben' is een overschat medium aangezien zelfs een stilstaande klok het tweemaal per dag bij het rechte eind heeft. Toen ik dan eindelijk thuiskwam wierp ik me opgelucht en uitgeput in bed, waar ik met gesloten ogen geleidelijk aan wegdroomde in de heerlijke omhelzing van de lakens die zich lieftallig om me heen kronkelden.
De dag daarop ontwaakte ik pas ruim na het middaguur. Ondanks de hitte die als een nooit aflatende kwelling in de slaapkamer hing, had ik een goede nachtrust genoten. Mijn lichaam was van boven tot onder plakkerig van het zweet, maar de vermoeidheid en de daarmee gepaard gaande neerslachtigheid waar ik de afgelopen dagen mee te kampen had gehad waren verdwenen. Ik voelde me goed en opgewekt, ondanks de honger in mijn maag en het daarbij horende besef dat het me aan de middelen ontbrak om er wat aan te doen. De gedachte dat het weer een maaltijdloze dag zou worden stuitte me tegen de borst, maar de slag was op zichzelf minder voelbaar, alsof ik er beter tegen bestand was. Een halve dag geleden had ik me nog als een zombie gevoeld, nu voelde ik me als een vampier die klaar was om een volgende dosis bloed te drinken.
Na het roken van een ochtendsigaret nam ik een verfrissende douche die korte metten maakte met de zoutige zweetdruppels die zich als slakkensporen over mijn huid verspreid hadden. Daarna kleedde ik me, droogde m'n haar en haalde vervolgens het laatste flesje bier uit de koelkast. Het mocht dan geen vijfsterren ontbijt zijn maar op een nuchtere maag kon het wonderen doen, als smeersel op roestend ijzer. Vervolgens trok ik de stad in. Ik had geen enkel idee waar ik precies heen wilde maar koesterde allerminst de behoefte om binnenshuis te blijven. De flat waar ik woonde was slecht geïsoleerd en absorbeerde tijdens de hitte van de middaguren ellendig veel warmte, wat het in een soort bakoven veranderde die spiegeleieren van je organen maakte. Pas tegen de avond werd de temperatuur draaglijker, hoewel het nooit voldoende afnam om het inademen van de loodzware lucht die in het vertrek hing tot een comfortabele bezigheid te maken.
In het centrum was het bijzonder druk. Een kolkend staccato van stemmen en voetstappen steeg als een rooksliert op uit het eindeloze gekrioel van de opeengehoopte massa. Als een lopend vuurtje had het zich luid schallend doorheen de winkelstraten verspreid, en eens ik er middenin zat leek er geen uitweg meer. Plots bevond ik me in het hart van de drukte, dat zich als een verstikkend gas snel om me heen wikkelde. Elke luchtmolecule scheen doordrongen van deze verstikking, die zich kwaadwillig aan me vastklampte. Om de haverklap botste er wel iemand tegen me op, en hoewel dit in sommige gevallen met een verontschuldiging gepaard ging voelde ik ergernis als honderd brandnetels over mijn humeur schuren. Grote menigtes waren nooit mijn ding geweest. Sporadisch kon ik het wel eens opbrengen om het erop te wagen, maar zelden wanneer ik me bloednuchter doorheen de winkelstraten wrong onder het krachtveld van een snikhete zon die gaten in mijn schedel brandde. Het liefst van al vermeed ik de drukte en het gedreun van de winkelstraten, maar de pest was dat het tijdens de warme, zonnige dagen de halve stad opeiste, waardoor er nauwelijks aan te ontsnappen viel.
Via de Veldstraat zette ik pas naar de Graslei. Het was er natuurlijk stervensdruk, maar door de aanwezigheid van de Leie was er een open ruimte aanwezig waar het, mits je een zitplaatsje kon veroveren, aangenaam toeven was. Niet dat de rivier zo'n spectaculaire bezienswaardigheid was want het was een vloeibare afvalberg vol ziektes en schimmelinfecties. Wanneer je je voorover boog en je blik strak in het water boorde, dan zag je de dood; dan zag je alles wat rot, verdorven en smadelijk was. Op de lippen van de Leie rustte een onuitgesproken vloek die tijdens de hete middaguren als honderden stukjes kristal op de waterspiegel fonkelde. Elke druppel was doordrongen met deze vloek. Elke molecule droeg het als een schandvlek met zich mee, onuitwisbaar als een diep gegrift litteken dat zich in haar huid verankerd had. In de waterspiegel van de rivier verwerden zelfs de meest nobele gelaatstrekken tot afschuwelijke huidplooien. Geen enkele glimlach werd weerkaatst als glimlach. Geen enkele rijkdom werd gereflecteerd als rijkdom. Goud werd brons, brons werd steen, en steen werd zand. Alles verging finaal als het door het water gereflecteerd werd. Aan elke kant van de rivier lonkte de rigor mortis, als een stille schim geduldig wachtend in het beweeglijke spel van de waterrimpels.
feedback van andere lezers- jack
Haaaa, rigor mortis, één van de mooiste woorden die er bestaan. Een ander woord trok mijn aandacht: 1e regel vd 3e paragraaf: voetsappen! :D
Walgelijk woordje heb je daar uitgevonden. Uiteraard heb ik ondertussen ingezien dat je een cruciale letter bent vergeten...
mephistopheles: Dat is inderdaad door een vergeten leter. Voetsappen zijn m'n ding niet. Dat ga ik dan ook meteen aanpassen.
Bedankt voor je opmerkzaamheid, Miss Jack :p - killea
Your writing leaves me breathless and longing for more. The last paragraph exceptional. Love it.
xxx
j
mephistopheles: Thank you. I hate that bloody river. Nothing but shit and waste in there... - Mistaker
Gelukkig zijn de dolle gekruisigden weer terug!
Met heel erg veel genoegen gelezen. Ik kijk vanaf nu anders naar de Leie (ga in mei weer naar Gent)
G
mephistopheles: Ze zijn terug, en ze zijn gekker dan ooit! Nu ja, de schrijver ervan.
Als je in Gent zit doe jezelf dan een plezier en spring NIET in de Leie. Heb ooit iemand gekend die dat gedaan heeft. Was een speedjunkie die iets teveel troep door z'n neus getrokken had en superman neigingen kreeg. Hij sprong van de brug recht het water in en twee dagen later had-ie een schimmelinfectie. Naar het schijnt op een persoonlijke plaats. Zal je de details besparen. - drebddronefish
Doorleefd geschreven. Krochtig ligt op mijn lippen, zoiets, wat ik daar dan eigenlijk mee bedoel weet ik zelf niet goed. Op het randje van het marginale misschie, ja. I like it!
groetjes
mephistopheles: Op het randje van het marginale is het misschien wel een beetje ja...wat zegt dat dan over mij, hé?
Bedankt voor je feedback,
Groet. - jan
een meesterwerk wordt het...
grts
mephistopheles: Bedankt, ik doe wat ik kan,
grts. - henny
Ik ben nooit in Gent geweest. Jij waarschijnlijk nooit in Nuenen. Toch kan ik heel goed die rivier voor ogen zien. Zo ook dat park. In veel steden zijn vergelijkbare plekken. Weer een kunstig deel.
mephistopheles: Dankjewel. Je hoeft niet in Gent gewees te zijn. Vervuilde rivieren zijn er genoeg op de wereld. De Leie is wat dat betreft niets bijzonders. - arwenn
weer eens lekker gelezen!
ik loop ver achter, ik schaam mij!
maar dat ga ik maar eens mooi inhalen.
Ik houd van de beeldspraak waarin jje schrijft.
het is alsof ik zelf in het verhaal rondloop. Heerlijk!
XX
mephistopheles: Ach geeft niet, ik sta ook wel eens achter met mijn lezen. Er worden hier dagelijks verhalen gepubliceerd en het is vaak moeilijk bij te houden.
Dankjewel voor het lezen. - aquaangel
heerlijk genieten van je woordkeuze xx
mephistopheles: Leuk dat ik je kan doen genieten... - koyaanisqatsi
Eén troost wat de massa betreft: als het snikheet is, hebben de vrouwen weinig aan... :-)
mephistopheles: Je hebt ook vrouwen die beter alles aanhouden, hé... - manono
Ik lees verder
mephistopheles: dank voor je volharding
|
