Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (12)
Na enkele glazen bier stelde Ned voor om over te stappen op whisky, een aanbod dat ik aanvankelijk afsloeg omdat korte drank me soms tot waanzin kon drijven. Ned volharde echter in zijn voornemen en na wat geklaag en gezaag gaf ik me gewonnen.
'Trek het je niet aan dat dit spul je gek maakt,' zei hij na het nemen van een stevige teug 'de hele planeet is gek. Op een waanzinnige meer of minder zal het niet meer aankomen. Denk je dat die oude zak in z'n hemelpaleis daar ook maar iets om geeft? Natuurlijk niet, man. Die lul zit hoogst waarschijnlijk zelf de ene na de andere fles achterover te kappen. En weet je wat? Hij heeft gelijk. Hoe kan je hem ongelijk geven? Als ik een wereld geschapen had en ik zag tot wat het geworden was dan dronk ik me ook lazarus. Ja, laat die eikel daarboven maar z'n gangetje gaan. Alsof hij wat beters te doen heeft. Ingrijpen doet hij al lang niet meer. Neen, hij laat ons maar doen. Een bommetje hier, een aanslagje daar, wie maalt er nog om? Dat ze de hele klerezooi maar naar de verdoemenis helpen. Ja dat is het, dat ze de hele godverdomde rotplaneet maar naar de vaantjes helpen. Laat die pacifistische heikneuters maar stikken in hun gezeik.'
Ned brabbelde zo nog een tijdje door. Het was een monoloog waar maar geen einde aan leek te komen. Als een doorgeflipt orakel oreerde hij erop los, zich schijnbaar weinig bewust van de omgeving om hem heen. Hij leek wel in een trance te verkeren, alsof een of andere macht bezit van hem genomen had en hem als een uitzinnige gek tekeer liet gaan. Elk woord dat hij sprak weerklonk bitter en weergaloos doorheen het ijle vertrek, en hij spuwde het telkens uit als een verbale koppensneller. Hij ratelde en ratelde en ratelde alsof al de ellende van de wereld als brandend zwavelzuur vanuit de dieptes van zijn ziel opborrelde, van de hak op de tak springend als een nerveuze eekhoorn en zelden een bepaald onderwerp afwerkend waardoor het moeilijk was om er een vaste knoop aan te binden. Om de schijn hoog te houden knikte ik af en toe instemmend, om hem ervan te vergewissen dat ik geboeid aan het luisteren was terwijl ik in werkelijkheid maar weinig belang hechtte aan zijn visionaire explosie die als een anticlimax spijkers door mijn trommelvliezen joeg. Terwijl hij sprak danste zijn irissen als duivelshorens rond in zijn donkere, opengespalkte ogen die op dergelijke momenten dwars door je heen konden kijken, alsof hij met iemand die achter je zat in gesprek was. Ondertussen gesticuleerde hij er als een bezeten clown op los, zijn handen en armen in het rond slingerend alsof ze zich trachtten te ontdoen van zijn stevig gebeitelde torso. De bewegingen die hij maakte waren geheel in overeenstemming met zijn wervelende tong, die dynamisch om zich heen sloeg en een soort dodendans op zijn lippen teweegbracht waar maar moeilijk aan te ontkomen viel. Hij ging wel twintig minuten tekeer, en toen de storm dan eindelijk gaan liggen was had ik een dringende behoefte om mijn glas nog eens goed vol te kappen.
Het voordeel was dat Ned een fles gekocht had en twee glazen gevraagd had waardoor we na het ledigen van een glas niet weer recht moesten staan om een nieuwe bestelling te vragen bij dat stukje acteur achter de bar. Dat was maar goed ook. Die toneelspelende Farizeeër met z'n vals Ierse gedoe wilde ik zo weinig mogelijk in contact mee komen. Ik walgde van die vent. Hij had een smoel om stenen naar te gooien en telkens wanneer hij naar een klant glimlachte ontblootte hij een wanstaltig gebit dat als aan mekaar geklit afval in zijn tandvlees stak. Het was een weinig flatterend gebaar, die glimlach van hem, wat dat betrof had ik geluk dat hij me ook niet mocht en nooit naar me lachte. Zijn antipathie jegens mij was als een hemels geschenk. Ik kon er niet aan doen: het universum was oneindig, een cirkel telde driehonderdzestig graden en sommige mensen boezemden je alleen maar aversie in. Het was nu eenmaal zo. Zelfs die goede oude Christus had vast wel wat sufkoppen gekend die hij maar al te graag met z'n kruis had doodgeknuppeld als het oog van vadertjelief niet zo waakzaam was geweest. Jammer genoeg spijkerden ze de arme stakkerd aan het kruis nog voor hij daartoe de kans kreeg. Als nakomeling van sterflijke ouders had je het natuurlijk ook niet makkelijk. Ze konden je wel met je hele handeltje aan de schandpaal nagelen maar de wedergeboorte ging er aan je neus voorbij. Mensen spraken over genade, vergiffenis, mededogen, barmhartigheid, erbarmen en al die andere rooskleurige woordjes die als morele belletjes in de oorschelp weerklonken, maar op het einde van de dag ramden ze je met plezier een etiket door je strot waar je nooit meer vanaf raakte. Uiteindelijk waren we met z'n allen slechts zwakke, wellustige wezens die zichzelf collectief wijsmaakten dat ze over het algemeen een relatief goede inborst bezaten terwijl we in de kern alsmaar rotter en rotter werden, langzaamaan reducerend tot hopen en hopen stront die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat aan de schoenzolen van de schepping bleef plakken. En na verloop van tijd druppelde al het mededogen weg en vergingen de rozenblaadjes tot grauwe korrels as die je slechts jeuk bezorgden, jeuk die zelfs met alle vingers van de wereld niet meer te bestrijden viel.
'Hé maar,' zei Ned toen zijn waanzinnige alleenspraak dan eindelijk achter de kiezen was, 'zeg jij ook eens wat. Ik zit hier verdraaid al meer dan twintig minuten als een halve gek te raaskallen en jij hebt je bek nauwelijks nog open gedaan.'
'Als ik niets interessant te vertellen heb dan zwijg ik, Ned,' antwoordde ik, 'bovendien is het vrijwel onmogelijk om er een woord tussen te krijgen als jij erop los begint te tetteren. Soms doe je me denken aan een mannelijk viswijf.'
'Een mannelijk viswijf,' herhaalde hij onthutst, 'wie ik? En wat ben jij dan?'
'Een vishater.'
'Mosselen vind ik anders wel te vreten.'
'Dus kannibalistisch ben je ook al, hé?'
'Begin nou niet de draak met me te steken. Je weet dat ik dat niet graag heb.'
'Draken bestaan niet. Maak je daar dus maar geen zorgen over.'
feedback van andere lezers- jack
Whisky doet inderdaad rare dingen met een mens. Daarom ben k er gek op. Hele rake omschrijvingen weer: de verbale koppensneller is n hele leuke vondst. En Christus en zn kruis...
Hehe. In je 2e zin moet het zijn: ned volharDDe :)
Goed geschreven, u slaagt erin me aan het lachen te brengen. Of dat nu positief is of niet valt af te wachten ;)
Mephistopheles: Blij dat ik je aan het lachen breng, of dat een positieve zaak is weet ik zelf ook niet. Hangt er van af welke soort lach het is...Als ik me straks terug wat meer mens voel dan pen ik het vervolg. Eerst die kater een beetje laten zakken... - Mistaker
Ik mag die Ned wel...
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ik ook. Als je tegen een beetje gekte kan is het een plezante vent.
Groet. - tessy
Schrijf maar verder..ik volg
Mephistopheles: Dat zal ik doen. Dank je voor het volgen.
grts. - killea
Unless I throw myself under a train, or get murdered in the dark park walking the dog, I will also read you - always.
Your writing is really something else!
xxx
j
Mephistopheles: In thate case I hope you don't throw yourself under a train or get murdered by some maniac. Thank you, June.
xxx - henny
Dat gaat niet goed...
Mephistopheles: Ja, als Ned op gang komt... - arwenn
jij en je opmerkingen.
Heel erg waar en belachelijk asociaal, maar wel geweldig.
maar het klinkt alsof het niet bepaald goed gaat...
XX
Mephistopheles: Ik ben asociale trekjes, dat geef ik toe. Positief denken, ik doe het niet altijd. De realiteit is nu eenmaal geen sprookje. - jan
uit het leven gegrepen..
grts
Mephistopheles: om het op een dag weer allemaal terug te geven... - koyaanisqatsi
Heb me één keer in mijn leven een stuk in m'n kraag gezopen door middel van whisky. Man... Nadien nooit meer aangeraakt! Zotter dan zot was den deze... (Om over mijn gekots achteraf nog maar te zwijgen)
Voor de rest kan ik alleen maar in herhaling vallen: De Nederlandstalige Bukowski verdient publicatie!
Mephistopheles: Hopelijk zijn er uitgevers die het met je eens zijn, hé?
Whisky is lekker maar het kan inderdaad serieus wat hoofdpijn met zich meebrengen de dag erna - manono
alcohol in stijgende lijn : eerst bier, dan wijn en dan whisky. Nooit omgekeerd. Waar is de tijd.
Mephistopheles: Die tijd is er nog zo je bereid bent om er af en toe eens tijd voor te maken
|
