naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het huis

door isamber

Achttien jaar leeft ze al in dit huis. Dat is het langst dat ze ooit ter plaatse bleef. Ze zal blijven. Vermoedelijk. Het leven zit vol contrasten. Althans dat van haar, gezien ze van een nomadenbestaan nu honkvast blijkt te zijn. In haar hoofd is ze het wel nog. Er zijn voldoende deuren om te vluchten.
Het huis staat veilig in het groen met een bewoonde wereld binnen handbereik. Weinig mensen komen er. Ze is misschien niet zo goed in socializen, hoewel ze zeer sociaal kan zijn. Toch blijven veel mensen weg. Een beetje alsof ze niet zeker zouden zijn dat ze thuis te vinden is. Waar anders?
Of anders gezegd, weinigen komen op bezoek. Ze heeft ook geen roddels te vertellen. Wat ze wil vertellen is misschien wel moeilijk te begrijpen.
Haar nomadenbestaan van vroeger zorgde ervoor dat ze niet echt diep geworteld is. En wie niet diepgeworteld is en geen inboreling is van dit dorp heeft vaak maar een handvol kennissen. Of zijn het nu vrienden? Wat is het verschil? Dat was haar nooit duidelijk.
Het huis heeft afgebladerde witte rolluiken. Ze waren deels zo toen ze hier introk en nu ogen ze nog verweerder. Ze weet dat sommige buren dit een teken van nonchalance vinden. Het komt zelfs zo ver dat de een of de ander grof vuil tegen haar tuinhek dumpt.
Ze laat het zich zeggen, als ze al eens in gesprek raakt met een buur. Soms moet ze het horen van nog een andere die de mening van een derde kost wat kost wil verkondigen. Ze luistert en reageert niet.
Het is moeilijk uitleggen dat ze die rolluiken zo gewoon is. Dat ze dat feitelijk mooi vindt. En dat ze vermoedelijk hierdoor nooit zal beroofd worden, want wie voor het huis staat vraagt zich wellicht af of hier iets te nemen valt. Zij misschien. Misschien kan zij geroofd worden.
Het huis telt 6 kamers op de bovenverdieping. Voor elk kind één, voor haar één, voor de kleren één en de badkamer natuurlijk. Elke kamer stelt een facet van haar leven voor, van hun leven. Ze slaapt veruit in de kleinste kamer. Gezellig knus, met 2 ramen die uitkijken op de bomen en de hemel. De grootste liet ze eerst aan haar dochter, die ze later verruilde met de kamer van haar broer. De jongen heeft nu eenmaal ruimte nodig.
De benedenverdieping sluit aan bij wat boven te zien is. Een mix van stijlen, een indruk van chaos, doch zorgvuldig gekozen en precies neergezet. Een wisselend decor voor alledaagse taferelen. Hier en daar een statement van hun bestaan. Wie zij is en wie haar nazaten zijn.
Rond het huis hangen 6 katten slaperig rond. Ze verschuilen zich onder het gebladerte, in het opgeslagen hout of sieren afgebladerde rolluiken. Een kring getrouwen van diverse pluimage. Ze brengen doodse dingen. Soms laat ze de dooie muizen liggen en observeert het rottingsproces, een andere keer pikt ze ze op aan de staart, bekijkt ze aandachtig en gooit ze in de struiken. The circle of life.
Dit huis is haar evenbeeld. Wat gehavend aan de buitenkant, met een samengeraapte inboedel. Een collage van indrukken.

feedback van andere lezers

• badstop
  Ik vraag mij af wat je wilt vertellen met je verhaal.
  isamber: Een indruk neerzetten. Een foto in woorden. Gevoelens die latent en onderhuids leven.
• GoNo2
  Je roept wel een sfeer op die ik ken.....
  isamber: Blij dat je het invoelt...of ergens herkent...
  Thx.
• fenk
  Ze boeit, jouw hoofdpersonage. Je laat haar niet veel zeggen, maar je wekt toch de indruk dat ze veel te zeggen heeft. De laatste twee zinnertjes zijn erover voor mij, te melig en eigenlijk overbodig; gun deze conclusie aan de lezer zelf.
  isamber: Ik kan je volgen en toch hou ik van die twee zinnen...omdat ze net iets meer tekenend zijn wat haar uiterlijk, mogelijkse leeftijd edm betreft. Als ik ze weglaat is het voorlaatste (dan laatste stukje dan weer niet scherp genoeg). Hartelijk dank voor je bijdrage, dergelijke FB is zeer welkom.
• sproet
  gek, ik zou beginnen met die twee laatste zinnen. 'The circle of live' is voor mij een toffe afsluiter, een nadenker. nu komen de twee laatste zinnen moraliserend over en laat je zoals fenk schrijft geen conclusie aan de lezer. Het is mijn fb hoor, je bekijkt het maar.
  het is een tekst die niet zo gemakkelijk leest, maar juist daardoor schept hij sfeer. mooi gedaan!
  
  liefs, trees
  isamber: Moraliseren is an tendency of mine... a touch of bitterness. Ik geef toe dat ik dat beter moet beheren...
  Het zou best kunnen dat ik de allerlaatste zin over het hart enz...weglaat. Moet eerst even wennen aan het idee of ik het nu zou uitbreiden (zodat ik mijn zin toch kan laten staan en inpassen, slecht karakter!)...nee, even serieus, zal het meer dan waarschijnlijk schrappen, dat laatste toch.
  Openen met die zin...kan mooi zijn, al weet ik niet altijd waar ik uitkom...en daardoor mijn uitkomst nooit vooraan ga plaatsten. Heb dan het gevoel dat het al weggegeven is. Thx.
• Julien_Maleur
  Heel mooi stukje proza. Ik ben ook een drietal jaren geleden naar een rustig plekje op het platteland gaan wonen en zoals je zegt, men kent er niemand en vlug vrienden maken doet men er niet. Ik vond dit aangenaam om lezen.
  vg
  JM
  isamber: Nogmaals dank.