Volg ons op facebook
|
< terug
Koffie en een andere dag...
Koffie. Dat had ze nu nodig. En een copieus ontbijt. Ze keek naar buiten. Zonnig, dacht ze.
Dat zal haar door de dag helpen. Ze had zichzelf de voorbije nacht samengeraapt en vrij goed geslapen. Mixed emotions. Ze kon erover meepraten. Schrijven.
Voor ze zich aan het scherm kluisterde, liep ze nog even met gebogen schouders rond. Ze zag haar weerspiegeling in het glas, fatsoeneerde haar haar, hief het hoofd op en zei: meiske, hou je schouders recht.
Ik schrijf omdat ik niet 'echt' kan praten, dacht ze.
Een beetje dramatiek 's ochtends vervangt melk en suiker in de koffie. Uiteindelijk is het zo erg nog niet. Ze zou het niet kunnen missen.
Er zijn van die mensen die verzamelen, antiek of brocante, kitsch of adresboekjes, maar zij, zij was er eentje die gevoelens collectioneerde. U zou het met al het geld van de wereld niet kunnen kopen.
40, the age of reason. Ze zag haar hortensias. Haar trots. Er zijn weinig dingen waar ze echt trots over was. Haar tuin staat er vol van. Dus toch een gangbare collectie.
Ze duwt Neil Diamond in de cd-player. Ze herinnert zich het gevoel. 15 jaar of 40 jaar, fundamenteel was ze niet veranderd. Ze dacht aan de pesterijen. Kids can be mean to a grown up trapped in the body of a ten year old. Niet gewild of niet mogen gewild zijn is een leitmotiv in haar leven. Ze overkomt anderen. Allemaal in het perspectief te plaatsen van een ochtendhumeur en de nood aan een tweede tas koffie.
Ze dacht aan Carrie Bradshaw, Sex and the city en moest grinniken. De vragen zijn dezelfde, maar zij leefde in Oost-Vlaanderen. Manhattan was hier een bos. Size 4, kan ze niet dragen. Ze was minstens 5 jaar ouder. Had geen collectie Manolo Blahniks, maar wel 5 paar functionele schoenen. Ze had niet eens een treffelijke kleerkast. Nochtans hield ze van kleren, zorgvuldig uitgekozen en afgedragen. Kleren die na ettelijke wasbeurten haar tweede huid worden. Bij voorkeur zwart. Het zet een karakter in de verf. Ze is niet volgzaam inzake mode. En in de rest ook niet.
Single zijn en schrijven. Even dacht ze of ze alles nog goed op een rijtje had.
'Play me' van Neil Diamond. Inspirerend. De zon trekt weg. Andermaal.
Ze voelde zich eenzaam. Maar deze was welkom. Eindelijk eens alleen. Ze hield van het gevoel verlatenheid. Ze had het nodig. "Ik moet nog stofzuigen", zei ze luidop, alsof de muren haar dit zouden helpen onthouden.
Ze dacht aan verliefdheid. Ze was niet eens van plan om verliefd te worden. Haar voeten hebben altijd stevig op de grond gestaan en haar hoofd, god ja, dat was af ten toe eens licht. Vooral 's nachts....
Ze was door de jaren heen eerder verslingerd, verslaafd geraakt aan het gevoel van 'hoop'.
Met hoop sta je op en af en toe weegt die net dat ietsje zwaarder...zoals vandaag. Dat zag je aan haar schouders. Het deed wat pijn. Net iets meer dan een irritatie.
De hoop om eindelijk van haar sokken geblazen te worden. Niet meer te kunnen spreken. Eindelijk 'muette' te zijn. Stom maar niet doof.
Allerlei gedachten zochten zich een uitweg. Haar kop begon lichtjes pijn te doen.
Iemand ontmoeten en beginnen stamelen is interessanter, highly addictive, dan gewoon alle dagen naast je vent te slapen. Of geen vent slapen. Of een vrouw. Whatever.
Hoop en verlangen. Wat een kind voelt net voor het op vakantie kan. Wat ze voelde toen ze 2 jaar lang naast Bert zat, van haar 12e tot haar 14e, hopeloos verliefd. Bert zag haar nooit of misschien liep hij weg van haar intensiteit. Verlangen, zoals in een zwangerschap, door dagelijks een streepje op de kalender te zetten en af te tellen of op te tellen, naargelang je aard.
Hopen en verlangen is namen verzinnen en een schilderij maken waar het personage nog moet komen inlopen. Bert, die was donker, met donkere krullen. Ze bleef 2 jaar stiekem hopen en dat alleen omdat hij iets te vertellen had. Had ik maar iets kunnen zeggen. Verliefd zijn, op hem en op woorden, en enkel maar kunnen stamelen. Fucking first impression.
Als ze niets beters te doen had, zou ze straks (misschien) naar een vriend toe gaan. Gay, maar knuffelbaar. Hij was onderhand een beetje haar broer. Het klikte tussen die twee. Ze zouden nogmaals overleggen hoe ze 'All about Eve' zouden ensceneren. Ze zouden de rollen lezen. De stukken waar Margo in voor komt. Ze zouden een karakteranalyse van Bette Davis maken die gestalte gaf aan Margo. Ze zouden samen de nummers uit de gelijknamige musical beluisteren. En ze zouden zingen, eerst Cole Porter en dan als 2 onnozele heksen uit de musical 'Wicked'.
Life is good. Life is beautiful. She loves this life. Sure? Yes. Sure!
Voilà, 't is geschreven. Ze stond op, slenterde naar de keuken, zag de stofzuiger staan...real life.
Ze stopte alvast de stekker in het stopcontact.
Maar eerst nog een derde kop koffie.
feedback van andere lezers- jack
Heel herkenbaar.
Vlot geschreven ook.
Koffie en gevoelens collectioneren, hmmmmm :)
isamber: Merci...zegt ze met een kop koffie in de hand... - GoNo2
Prachtig neergezet, heb wat moiete met dat Engels gedoe in het verhaal, maar voor de rest....zal het wel aan mij liggen.
isamber: Ik begrijp je...het komt spontaan in me op, als ik een zin niet krachtig kan neerzetten komt spontaan een Engelstalige naar boven. Hopelijk zien de mensen het niet als landverraad of erger nog arrogantie... en nee, het ligt niet aan jou, misschien wel aan mij... Thx vr je FB. - Mephistopheles
Hier en daar Engelse stukjes in een verhaal plaatsen vind ik niet storend, maakt het een beetje eigenzinnig, maar wel oppassen dat je het niet te veel doet - dan verliest het iets van z'n kracht.
Vlot geschreven. Graag gelezen.
isamber: Cfr Fb dat ik bij GoNo2 schreef...blij dat je het graag gelezen hebt. Ik beloof niet te overdrijven in het Engels, al doe ik dat soms met het Frans ook... Dankjewel voor je FB. Greetz, I. - Julien_Maleur
mooi geschreven.
vg JM
isamber: Dankjewel. Heb je opmerkingen, laat maar komen hé.
Grtz, I. - tessy
Knap gedaan. graag gelezen
isamber: Dank je. Groetjes, Isamber. - sproet
geen kop koffie, maar een glaasje witte wijn en je tekst even laten bezinken.
Het engels stoort me niet, zolang het niet andersom gebeurt.
je gebruikt soms korte zinnen en die geven het geheel 'kracht'.
Het gaat over eenzaamheid en net niet, het gaat over verbondenheid en net niet. (zo lees ik het toch...)
graag gelezen, tout court!
liefs, trees
isamber: Dank je. Heel blij met je fb. Temeer dat ik me soms afvraag of ik niet zweer tegen de regels door vaak dergelijke korte zinnen te schrijven. Inderdaad, kracht. Met een zweem van twijfel om finaal te eindigen met wat zeker is. - Mistaker
Die korte zinnen is even wennen maar dat is een stijl waar je voor kiest. Het Engels vind ik niet storend maar inderdaad, overdaad schaadt (ik heb zelf de gewoonte om liedjesteksten in mijn verhalen te stoppen, daar moet ik ook mee oppassen i.v.m. een overdosis).
Graag gelezen, gewoon leuk!
O ja: t'is geschreven: 't is geschreven
Groet,
Greta (die koffie gaat drinken)
isamber: Fijn dat je het meldt... mijn zoon is 14 en wordt zowaar kierewiet van mijn misplaatste afkappingstekens... elke keer opnieuw wijst hij me erop... misschien zal ik het nu onthouden.
Geen koffie meer voor mij, misschien wel...maar dan een decaatje.
Greetz, I.
|
