Volg ons op facebook
|
< terug
C'est un beau roman, c'est une belle histoire...(M. Fugain)
Crossroads. Het begon haar te dagen...
Ze had gisteravond een man ontmoet. Eindelijk. Ze ontmoet er alle dagen. Gewoonlijk is er geen contact. Op het niveau van de ziel dan.
Ze had haar stoute schoenen aangetrokken. Ze wou en ze zou hem ontmoeten.
Eens niet afwachten en nadenken. Ze was het wikken en wegen beu. Het kwam letterlijk haar strot uit. Het stond zo geschreven.
Ze wist niet veel van hem. Feitelijk te weinig om goed te zijn. Haar vriendinnen zouden het haar afraden. Wat wisten zij. Ze hadden er één aan de haak geslagen, niet eens misse partijen. Geen één interesseerde haar. En dit had geeneens te maken met het feit dat ze nooit andermans 'prooi' zou afpakken. Ze had altijd gezocht naar dat ietsje meer of misschien wel minder. Iets dat uniek en herkenbaar is.
De voorbije dagen waren ze beginnen schrijven, naar elkaar, soms alleen, in het holst van de nacht. De nacht als minnares. Had ze ergens gelezen. Ze was geïntrigeerd.
Met een goedgeplaatste zin had hij haar 'stil' gekregen. Hun conversaties waren puur en eerlijk.
Hier en daar kon je raden wat ze misten. Voor haar was dat een reep Côte d'or met noten als substituut voor seks. Letterlijk. Voor hem was dat... Tja, wat was het voor hem? Wat mist de man? Een zielsverwant. Misschien lichamelijkheid. Figuurlijk. Van dat laatste had ze geen bewijs.
Ze wist het wel, maar ze kon het niet onder woorden brengen. En dat is stom. Zij die alles onder woorden bracht.
Ze dacht aan een vriend, een andere, die ze eerder had ontmoet. Haar dagen waren danig gevuld dat ze het moeten stellen met een 'once in a year' thing.
Niettemin waren ze goede kennissen, mocht ze hopen. Hij had haar ooit stap 1 aangereikt. Geen toeval. Ze had het meermaals weggewuifd. Onzin als deze was niet aan haar besteed. Ze had er net 4 jaar studies opzitten. Feiten had ze gestudeerd, geen studie over toevalligheden. Dat was in maart.
Ze ontmoette 'hem' op een terras. Nu. In de regen. Het moest snel gaan of ze misten het begin van het verhaal. Hij was bedeesd. Sterk in zijn stiltes. Een verteller met kwajongensblik. Troebel soms. Terwijl zij weer eens vond dat ze 'way too loud' was. Al wat ze voelde, moet langs haar mond naar buiten. Ze was ooit ook zo stil en bedeesd. Ze had zich moeten forceren. Het was of dat, of vergaan in nietigheid. Ze kon het niet helpen, maar ze hadden beiden zeer veel weg van Fosca en Régine, uit 'Niemand is onsterfelijk' van Simone de Beauvoir.
Ze zouden samen naar de film gaan. Gewoon om er niet alleen naartoe te moeten. En dat was goed. Ze had hem een reep chocolade met noten gekocht. Dat kan tellen. Hij zou niets hoeven vrezen, al koos ze love seats. Friendly seats. Er is gewoon meer ruimte en je hebt er minder last van popcorn addicts.
Ze had hem geobserveerd. In het duister. Hij had gelijk. Het had niets met uiterlijk te maken. Ze waren beiden wat anders. Zij in het zwart. Haar zoon kon het niet laten om haar erop te wijzen dat ze iets van een 40-jarige 'emo' had. Kon het nog zwarter?
Voor de rest had ze een rok gedragen. Ze koos bijna nooit een rok. En ze had zich opgemaakt. Van een losse limoengroene flodderbroek in de namiddag naar dit. Strak en zwart. Yeah baby!
Ze had zich altijd voorgesteld met een luide man. Vastberaden. Sterk. Zo één uit 'The taming of the Shrew' van Shakespeare. Een man die haar zou leiden als het nodig was en loslaten. Hij zou haar dus perfect moeten aanvoelen. Voor minder ging ze niet. Wilde ze niet.
Hij, was schuchter. Introvert. Zijn hand voelde koel aan. S'effleurer la main.
Ze waren kinderen geweest. Gisteravond toch. Kinderen die nog niets wisten. Kinderen die van elkaars snoep aten. Soms eens ongemakkelijk op hun stoel schoven. Geen van beide had kunnen zeggen hoe het verder moest. Niemand stelde hen de vraag. What's the point?
Dit is een mysterie, dacht ze. Ze dacht aan hun geschreven woorden. Haar geschreven woorden. We will write a story, baby, one beyond the expected.
Vier jaar geleden waren ze langs elkaar gelopen. Crossroads.
Hij zat in het slop. Hij had zijn vrouw ontmoet. Ginder.
Zij zat in het slop. Zij had haar man verlaten. Eerst in gedachten, dan echt. Zij was hier.
Hij was gelukkig met zijn vrouw.
Zij was eindelijk gaan studeren. Ze was gelukkig met haar diploma. Zonder man.
Daar zaten ze nu. Bij elkaar. Gisteravond toch. Voor even.
Hoewel ze beiden hadden gewild, deden ze het niet. Elkaars hand vastnemen. Aan de buitenkant leken ze verschillend, aan de binnenkant waren ze gelijk. Zo gelijk. Aarzelend. Afwachtend. Intens. Basaal. Opgesloten in hun lijven maar niet in hun hoofden. De sleutel van zuiverheid.
Het mag niet. Zo eerlijk waren ze. Ze zouden het wel zeggen met woorden. Weinig woorden, zorgvuldig gekozen met lange stiltes. Adempauzes. Straks.
feedback van andere lezers- tessy
Wauw dit verhaal zie ik zo voor me.Ik voel wat er gebeurd.
Knap geschreven hoor.
isamber: Doet plezier dat het zich aftekent voor je geest... zo moet het zijn. Grts. I. - Julien_Maleur
Mooi verhaal, ook wel ontroerend. Vlot geschreven en goed leesbaar. Dit zou wel de eindscène van een film kunnen zijn getitteld: onmogelijke liefde.
vg
JM
isamber: Een filmscenario...daar heb ik nog niet aan gedacht. Je brengt me op ideeën. Dank je voor de FB. Grts. I. - Mistaker
Het lijkt wel een fragment uit een Franse film. Bij dat liedje krijg ik altijd een vakantiegevoel en dit verhaal past daar precies bij. Erg leuk!
Groet,
Greta
isamber: Merci. Blij dat je er, en dankzij het zonnetje misschien, in vakantiestemming door komt. Grts. I. - jack
Over "pervasief": het was gewoon de klank, het woord op zich dat zo'n beetje te werelds klinkt tov de rest van je overigens heel mooie gedicht. Maar nogmaals, het ligt hoogstwaarschijnlijk aan mij.
"Niemand is onsterfelijk" is een prachtig boek en de figuren Fosca en Regine zijn me altijd bijgebleven. Mooie vergelijking. En, haha, de 40-jarige emo... dat herken ik. Niets van aantrekken!
Mooi geschreven. De engelse woordjes deden me bij het lezen van je vorige stukken vrezen dat dit chick-lit-achtig zou worden maar ik ben helemaal gerustgesteld ondertussen. Je schrijft heel sereen, wat het erg fijn maakt om te lezen.
isamber: Dankjewel. Dank je... en nogmaals dank. En wees gerust, zij trekt zich daar niets van aan. Wat zou ze...haar ganse garderobe vervangen? Niets van. Grts. I. - sproet
een innerlijke wereld heel aanschouwelijk beschreven, ik geniet van deze schrijvels!
liefs, trees
isamber: Dankjewel. Lieve grtn. I. - pieter
'Op het niveau van ziel dan'
Beste Isabel,
Je schrijft gewoon goed. Om positief jaloers op te worden.
Ik ga het morgen nog een keer lezen. Gewoon om te genieten.
Groet,
Pieter.
isamber: Dit doet me plezier. Ik twijfel vaak, weet je. Maar fb als deze en de anderen die reeds reageerden geeft me kracht. Is het niet het mooiste verzetje dat je in je dooie eentje kan beleven? Greetz. I.
|
