Volg ons op facebook
|
< terug
Dominantie op afspraak
Een tijd geleden zwierf ze rond in de virtuele wereld van onpersoonlijk contact.
Ze moest schoorvoetend toegeven dat de eenzaamheid haar zwaar viel en ze niet makkelijk haar huis uit kon met een goedgevulde agenda, laat staan het moederschap dat beslag op haar legt en haar de komende jaren meer dan één grijs haar zal bezorgen, dit weliswaar liefderijk gesteld.
Uit pure zelfbescherming stelde ze zichzelf voor als een rechtdoorzee, niet te welwillende, met haar op haar tanden, doorwinterde madam. Eentje die van een man humor, intelligentie, en dan zeker emotionele intelligentie verwacht, en vooral geen moederskindje. Het duurde dan ook niet lang voor een, naar haar inzicht, degelijke heer een bericht stuurde.
Het mailtje was kort, krachtig en haar stijl. Ze controleerde zijn persoonlijke site en kwam tot de vervelende vaststelling dat deze heer "gehuwd" was, vader van 2 volwassen kinderen. Gezien ze moraal en trouw vrij hoog in het vaandel draagt, tenzij er overduidelijk bewijzen zijn dat het huwelijk een ramp is, schreef ze met verve terug. "Niet-geïnteresseerd, u bent gehuwd en met alle respect voor de motivaties die u hier brengen maar ik kan geen verder contact met u onderhouden."
Het verbaasde haar dan ook dat ze wat later een bericht terug kreeg met de vermelding dat ze een vrouw naar zijn hart was net door de boude reactie van haar kant. Ze leunde achterover in haar stoel, zuchtte, fronste en besloot hem verder uit te horen. Ze gaf hem krediet voor zijn eerlijkheid. Hij vermeldde immers zonder poespas zijn huwelijkse staat. Even gingen haar gedachten met haar op de loop en zag ze een terminaal zieke vrouw die hij met liefde omringde tot haar laatste uur geslagen was.
Wat meer kon ze achteraf zeggen dan dat zijn profiel in overeenstemming was met het hare. Hij zijnde een professionele muzikant in een klassiek orkest, zij een amateur mezzosoprano, beiden geïnteresseerd in psychoanalyse, een zweem van Sartre en Nietzsche, en nog meer.
Van het één kwam het ander. Ze kreeg regelmatig een sms. De heer in kwestie deed haar lachen met zijn uitlatingen over leerlingen die met overgave hun instrumenten verkrachten door er de meest wansmakelijke klanken uit te persen. Hij bracht haar aan het lachen, dat wat ze zo hard gemist had in de laatste maanden voor haar inschrijving op de site. Ondertussen schreef ze zich alweer uit wegens lichtjes geïrriteerd in de onfatsoenlijke meldingen die ze kreeg. 'Je suis vieux jeu. Merde alors!', dacht ze. Er volgde meer spontaan nieuws over de vooruitgang van het volgende concert, de knotsgekke buitenlandse dirigenten die een orkest van 100 man drilden. Nog later kreeg ze een foto van een charismatisch man met blauwe ogen, waar ze eerlijk gezegd toch geïntrigeerd moest naar staren. Ze werd er warempel stil van.
Ze gingen verder over het bestaan van de mensheid en de nature vs nurture theorie. Nuchter en wantrouwend als ze kan zijn, was dit te mooi om waar te zijn, en herinnerde ze zich plots weer dat dit fraai exemplaar gehuwd was.
Nu, ze keek de kat wel uit de boom. Toegegeven dat ze het wel eens te veel doet, maar ook toegegeven dat ze vaak de kat is die niet meer uit de kruin geraakt. Hij nodigde haar uit.
De vriendin die haar zowat de site induwde, maande haar aan zeer voorzichtig te zijn want je wist maar nooit. Gezien ze geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken en ze dringend een gesprek wou met een belezen, cultureel man die haar wat kon bijbrengen, ging ze op de afspraak in.
Muziek is haar dada en daar krijg je haar figuurlijk mee plat. Een aria zoals Dove sono uit Le nozze di Figaro zijn haar dope in een grijs bestaan vol wanklanken. Deze heer dacht dit geroken te hebben.
Groot was haar verbazing toen ze daags later om 11 u 's middags in een obscuur café kennismaakte met een galante, nogmaals charismatische man met heldere frisse blauwe blik. Wat haar nog het meeste opviel waren de handen. Deze waren van een onnoemelijke schoonheid, uitermate verzorgd, vermoedelijk pure noodzaak voor de muzikant die hij is. De omgeving taxerend, zowel de roerende als onroerende elementen, begreep ze onmiddellijk dat ze niet mocht gezien worden. De plaats stemde niet overeen met de persoonlijkheid die voor haar zat. Dat wringt wel een beetje, dacht ze zo, maar gezien zij op de rendez-vous was glimlachte ze poeslief, zij het een tikkeltje vals.
Ze praatten over hun jeugd, respectievelijke ouders en kon het meer treffen, hij bleek deze gesleten te hebben in dezelfde Brusselse randgemeente als zij. Ze overliepen beurtelings de gebouwen, straten van hun kindertijd en kletsten 2 uur rond alsof het 5 minuten waren. Wat jammer toch dat hij getrouwd is. Ze namen afscheid zonder concrete afspraken. Ze kreeg de data door van de volgende concerten en dacht dat ze wel zou zien...époustoufflée, néanmoins réaliste...
De ontmoeting analyserend en alleen op weg naar haar veilige huis, ontving ze het volgende bericht:
"En? Wat denk je? Ben jij mijn meesteres?"
Perplexiteit. Acht woorden waren meer dan genoeg om haar voeten op de grond te zetten, in dit geval de pedalen los te laten. Ze zat nerveus schuddebuikend aan het stuur en parkeerde aan de kant.
Ze lachte schril als de eerste beste idiote wouldbe soprano die Mozart aan de haak sloeg toen Constanza het andermaal bij hem aftrapte. Wat later daalden de klanken naar ingetogen tristesse. Ze werd er zowaar ongemakkelijk van. Ze herinnerde zich plots een zin uit zijn allereerste mail. Ze had wat dom zitten kijken en gepretendeerd dat ze hem begreep. 'Jij bent het alfa type en ik zoek een alfa type.' Vaag kwam de betekenis van the alpha male in haar terug...godverdoms dom wicht, schreeuwde ze zichzelf toe.
Langs de kant van de N60, turend naar de praktische lelijkheid van deze weg, dacht ze onmiddellijk aan haar grenzeloze naïeviteit, haar bij momenten onwerelds zijn. In een fractie van een seconde besefte ze dat ze maar één wereld kent, deze die ze creëerde...een wereld met muziek, opera, schilderijen, film, prentbriefkaarten van vreemde continenten en haar trouwe Knack. Dit is die andere wereld, waar relaties zich vormen en al even snel ontbinden. Hooguit merk je na de storm een kleine rimpeling op het water. Het valt haar totnogtoe sterk op dat ze regelmatig op mannen botst die consequentie verwarren met dominantie. Grif toegegeven, er zitten gemeenschappelijk eigenschappen in beide, maar toch is er een wezenlijk, goed gedefinieerd verschil. Een vrouw wil hooguit gelijk staan met een man, niet erboven staan. Een conclusie waar ze minstens een decennium voor nodig had.
Een nijdige gedachte maakte zich van haar meester. Deze dat vrouwen zodra ze hoger dan hun heerschaps kruis geraken gelabeld worden. Zou de man zijn zelfvertrouwen zoek raken in al die vrouwelijke consequentie? Vallen de volgelingen van Simone de Beauvoir in disgratie en worden ze geëxcommuniceerd naar een kerker vol kettingen, leren pakjes en zweepjes?
Deze en andere gedachten kwamen in haar op terwijl ze nog maar eens een sigaret opstak en beduusd naar een rookpluim staarde. Ze inhaleerde diep en zette haar weg verder.
Ze deed haar verhaal bij de eerste vriendschappelijke bijeenkomst die volgde, ging over tot bekentenissen bij een horde leuke venten, kameraden, waar ze zonder vrees voor haar lijf en ledenen koffie kan drinken. Een van hen wreef over haar rug en begreep ook niet waarom een sterke vrouw verward wordt met een dominante. Ze knikte instemmend en besefte dat de man die zo hard met haar meeleefde viel voor haar beste vriend. Het begon haar weer te dagen. De immer weerkerende absolute onopgeloste vraag.
'Kan het zijn dat de Goden zich vergisten en ik van Mars kom ipv Venus?'
feedback van andere lezers- GoNo2
Niks van aantrekken, 'k ben te weten gekomen dat ik an Pluto kom. Niet moeilijk dat ik aan iedere boom mijne poot ophef....
Da's nogal fb hé ?
isamber: Was je een hond in een vorig leven?
In feite trek ik me daar niet veel van aan...op het moment was er reden voor reflectie en introspectie. Ik vond het wel passend bij het personage dat ik de voorbije dagen schetste...'ze' is just a part of me. Geef toe it's quite a story! Tot later. I. - Mistaker
Hm erboven staan vind ik op bepaalde vlakken wel leuk hoor, onontbeerlijk zelfs, maar ik kom dan ook meer van Mars dan van Venus al vermoed ik zelfs van nog een andere planeet.
Groet,
Greta
isamber: Merci voor je fb. Ben je een ram? Die komen blijkbaar van Mars naar het schijnt... - tessy
Mannen nemen gewoon graag hun wensen voor waarheid, en als die wensen dan niet in vervulling gaan dichten ze het toe aan de planeten :-)
isamber: God ja...deze man was misschien klaar en duidelijk van het begin af...kwestie is 'hoe lees je hem?' en dat heb ik neergeschreven...fout gelezen dus. Uiteindelijk is het grappig. Of niet? Hopelijk komt het niet te dramatisch over...want dat was de bedoeling niet. - jack
Ik sluit me aan bij Tessy.
En het is niet te dramatisch hoor, het is echt wel het grappige aspect dat eruit springt.
isamber: Oef. Want dat was ook de bedoeling... het geheel moest een beetje absurd zijn. Een mens kan evengoed vertelsels puren uit de dagdagelijkse situaties van ettelijke duizenden Belgen die het net afschuimen op de perfecte match. Well, sure...it ain't me!
Greetz. I. - Magdalena
Levensecht, tegelijkertijd gevoelig en grappig gebracht.
Met heel veel plezier gelezen!
Karine
isamber: Dankjewel Magdalena...je fb doet me oprecht plezier. Grts. I.
|
