|
< terug
Een groot rood rond tapijt
Terwijl ik in een kookpot roerde, beeldde ik me in dat ik op een groot rond rood tapijt zat, in kleermakerszit, wat ik al sinds mijn vijfde doe.
Het is een gewoonte geworden om me tijdens een banale dagelijkse activiteit te verplaatsen in een niet banale bezigheid elders. Daar gezeten, terwijl ik feitelijk voor alle duidelijkheid nog aan mijn aanrecht stond, filosofeerde ik over woorden. Woorden die komen en gaan, die uitgesproken weggedragen worden op de golven van het binnenvallend zonlicht. Ik heb altijd van hen gehouden. Ze pesten me uit mijn slaap of sussen mij de nacht in. Er zijn momenten geweest en er zullen er zeker nog komen dat ik woordeloos, sprakeloos was en tijdelijk overschakelde op een ander medium om tot een dialoog te komen of een interne monoloog. De nood om de beelden van een innerlijke beleving tot leven te laten komen bracht me keer op keer terug bij de oorsprong. Taal gaande van Babylonische spraakverwarring tot zijn zuiverste vorm.
De vraag van de dag, ontstaan op de bodem van mijn kookpot, was hoe ik de opkomende en ondergaande zon kon beschrijven zonder in cliché's te vervallen. Geen sinecure.
Twaalf uur later denk ik niet meer maar pieker. Beschrijven zonder in het beschrevende te vervallen. Met woorden tekenen wat de impressionisten ons nalieten.
Op mijn koffiebeker prijkt een rode jas. Deze omhult beertje Paddington die ronddansende bladeren bij elkaar harkt. Verkeerde beker. Autumn by Douwe Egberts. In gedachten neem ik plaats en hark. Een lidwoord, zelfstandig naamwoord, werkwoord, puntje, puntje, puntje. De mens doolt en
deze hier zoekt een strategie, beter nog, dit mens zoekt dmv de Dikke van Dale, tiende uitgave 1982, a-n, o-z, naar ongekende of latente woorden.
Ik zocht een beter woord voor woord, maar dat wil niet lukken. Ik beslis om blind dit lijvig werk open te slaan en te lezen wat me voorgeschoteld wordt. Mijn doel blijft ongewijzigd. Ik wil de zon beschrijven, opgang of ondergang, zoals de schilder, met penseel en olieverf, haar vereeuwigde op zijn treffende en unieke wijze. Wat een opdracht. Blz 572, ik kom uit bij draadachtig, draadletter, draaghemel...deze catalogeer ik alvast. Daar is het: drabbig, als drab, dik, niet vloeibaar.
De vuurbal is al eeuwen gehard maar bevat in de kern een drabbige gloed. Gloed en drab, moeilijk te verzoenen. Ik sla de Van Dale dicht. Waar is het? De enige gloed die ik voel is deze van een schurend groot rond rood wollen tapijt tegen mijn verpakt achterwerk. Mijn hersenen slapen. Mijn concentratie is allesbehalve. Net genoeg om koffie te zetten, de pc aan te loggen, een dochter te leiden naar een land van blatende wol, meer niet. Mijn hersenen klotsen tegen mijn hersenpan wat een onaangenaam stuwend gevoel veroorzaakt. Ik hou mijn beker in mijn handen en voel de weldaad van het zwart vergif tegen mijn slapen. Rood. Wat later zit ik met de handen gevouwen heen en weer te wiegen voor mijn scherm.
De zon, een vuurbal van drabbig gas, sluimerend, zich diagonaal optrekkend, om zich als een verticaal bewijs vast te schroeien aan de zenit. Getooid in schakeringen van scharlakenrood, een spectrum van nuances, duwt zij zich geruisloos af aan een vale, van water doorspekte kim.
Het groot rood rond tapijt bestaat en ligt middenin mijn huis...de rest is oud nieuws.
Met dank aan Dhr. van Dale voor het woord drabbig.
feedback van andere lezers- GoNo2
Schrijf misschien eens iets over een modderstroom, is naar m'n bescheiden mening ook een beetje drabbig.....
isamber: Ik woon op een heuvel die naar het bos leidt...modderstromen zijn hier courant, gelukkig heb ik een opstaande rand rond de voortuin en een goede schop... Thx. I.
|
