Volg ons op facebook
|
< terug
IJs (voorlopige titel)
"Dag juffrouw!" zei Dabrowski, "Gaat U zitten!"
"Dank U, meneer", stamelde ze. Ze schoof stuntelend voorzichtig naar de stoel.
Terwijl hij een dossier uit zijn kast nam, observeerde ze zijn houding, bewegingen en zijn olijk kostuum.
Ze dacht bij zichzelf of dit nu de man kon zijn waarvoor zij zou werken. Ze was pas van school af en op aandringen van haar ouders, daarna haar vriend, had ze zich maar in de mallemolen van de sollicitaties gestort. Dit was de derde keer vandaag. Ze stormde deze morgen in een vlaag van waanzin het interimkantoor binnen met als gevolg 'dit'.
"Nog zo een bureelrat", dacht ze. Nu ja. Wie geld wil, moet gaan werken. De woorden klonken elke dag in haar oren. Van bij het opstaan tot het slapengaan kon haar vader niet nalaten het op haar bord te gooien.
"Ja, pa" zei Yvonne, "Ja ik weet het."
"t'Is niet dat ik niet wil werken, maar wel dat ik de juiste plaats nog niet gevonden heb."
Hij had haar niet eens gehoord. Hij verwachtte gewoon dat ze gehoorzaamde. Wat kon het hem schelen dat zijn dochter verlangde naar het onmogelijke.
Yvonne's moeder wist zich geen houding te geven. Het arme mens was nooit losgekomen uit het conformistisch nest waar ze het daglicht zag. Dabrowski haalde haar uit haar overpeinzingen.
"Dus juffrouw, u schrijft hier dat u tweetalig bent?"
"Ja", zong ze zacht.
"Oui, had u moeten antwoorden!", zei hij gedecideerd. Ze keek hem verbaasd aan.
"Oui, Maître!", exclameerde hij nog eens.
Yvonne schoof heen en weer. Hoe was ze hier in godsnaam verzeild geraakt.
"Allez, mademoiselle, vertel eens iets over uzelf."
Ze opende haar mond, ademde diep in en uit en zakte in elkaar. Ze herpakte zich.
"Wat wil u weten, meester."
"Alles", grinnikte deze laatste, terwijl hij haar in zich opnam.
Yvonne herinnerde zich haar kindertijd, toen ze de eerste keer bij meester Simon zat. Ze was altijd een zwijgzaam kind geweest. Een meisje van weinig woorden. Ze zag er als 7-jarige uit als onwerelds.
Beetje onhandig, sproeten, blond, vaak vochtige blauwe blik, alsof ze net haar tranen gedroogd had.
Haar sprieterig haar leek nooit gekamd. Niets bijzonders. En toch had Simon gezien wat anderen niet zagen. Alleen hij had ervaren hoe intens haar ogen waren. Hij had haar geobserveerd.
Ze kwam in zijn klas aan als nieuwelinge halverwege het schooljaar. Hij nodigde haar uit. Simon stelde haar voor de volgende bladzijde uit het leesboek luidop te lezen.
Ze had vaag naar hem gekeken, haar lichaam moest nog wennen aan het licht, de geur, de warmte en 'hun' aanwezigheid. Ze bekeek haar medeleerlingen en zette zich schuchter neer.
Het boek ging de kring rond. Yvonne nam het over en streek traag over de bladzijde, begon te lezen.
De klanken vloeiden in één ademstroom. Met ritmegevoel en aan een gestaag tempo vertelde ze wat het boek haar opdroeg. Einde blz 25.
Simon dankte haar. Hij complimenteerde haar voor het foutloze parcours en het zuivere taalgebruik.
"Dank u, meester Simon." Zo beleefd.
Yvonne duwde de herinnering weg en begon te praten. Ze haspelde haar kwaliteiten af en voegde er een voorbeeld aan toe. Verder beklemtoonde ze waarom zij een goede kracht zou zijn. Ze overtuigde hem niet zichzelf.
Meester Dabrowski knikte goeddunkend.
Ze vervolgde haar betoog in het Frans. Le coup de grâce. Ze kon perfect blijven praten en zich tegelijk inbeelden dat ze de rat te lijf ging met een slagersmes. Ze zag hem leegbloeden en zou aan haar vader denken. Ze bande de donkere gedachten en focuste op een rond rood tapijt dat dicht bij het raam lag.
Ze wilde in het licht gaan staan, naar buiten kijken. Een blik op de wereld werpen. Ze bleef zitten.
Hij zag haar mantelpakje. Beetje donker voor zo een jong meisje. Twintig was ze, volgens haar CV.
Haar ogen leken ouder, beetje koud, weerspiegelingen van geladen gedachten. Hij zag hoe ze naar buiten staarde en verplaatste zich naar de vensterbank. Hij nodigde haar bij zich uit.
Hoe dikwijls had hij hier gestaan, zijn blik op oneindig, de hemel aftastend op een teken van iets of iemand. Hoeveel seizoenen. Veel te veel.
"Ik denk, juffrouw De Jong, dat u een goede aanwinst zal zijn. U kan maandag starten."
Ze keek hem sluiks aan, prevelde een dankjewel en wierp een laatste blik op de geparkeerde auto's. Van hieruit lijken ze op matchboxen.
Yvonne stak haar hand uit. Dabrowski trad haar tegemoet. Ze keek hem recht in de ogen. Hij was gebiologeerd door de intensiteit, seconden leken een eeuwigheid. Hij vluchtte naar zijn dossierkast.
Ze vertrok uit zijn bureel om 16.07 u. Om 16.31 u schoof ze de sleutel in het slot van haar ouderlijk huis.
Ze hief haar hoofd op en nam de hal in zich op. Vaag hoorde ze de stem van Corneel die in het salon bij haar vader zat. Ze hing stilletjes haar blazer aan een kapstok, trok haar pumps uit. Ze nam ze in haar linkerhand, de rechter gleed over de leuning. Het hout kreunde. Hun stemmen waren luider. Eens boven vluchtte ze haar kamer in, liet alles op het bed vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht. Haar ogen brandden. Ze zakte neer op een laken. Gebroken wit.
Ze dacht aan meester Simon, het interimkantoor, de dossierkast, het groot rond rood tapijt, raapte zich samen, duwde zich af en wandelde beheerst naar de kleerkast. Yvonne knipte het licht aan en bekeek zichzelf. Ze trok haar blouse uit, dan haar rok, in slowmotion en wierp een laatste blik in de spiegel. De tijd van een reflectie.
De avond verliep zoals altijd. Gewoon en met weinig woorden. Het gezin verzamelde rond de tafel. Corneel legde zijn hand op haar schouder. Ze hief die op om hem eraf te werpen. Misselijkheid maakte zich van haar meester. Ze weten nog niet wie ze is. Nog steeds niet, na al die jaren. Yvonne's moeder keek haar vragend aan, hield haar blik even vast en huiverde. Twintig jaar geleden was ze in de wolken. Alleen haar blik. Troebel, soms koud als bevroren water. Ze zou er nooit aan wennen. Haar dochter bleef voor haar een vreemde. Het contact bleef uit. Veilig op afstand blijven en de verdrinkingsdood vermijden, dat deed ze nu al ruim 2 decennia.
Aan de lezer: ik weet nog niet waar ik zal uitkomen...blijft het bij dit, wordt het langer? Geen idee.
feedback van andere lezers- aquaangel
Ijs moet IJs zijn..
Zie yvonne - zei yvonne
'T is - 't Is ...dacht ik zo
Ik zit op m'n werk mobiel te internetten dus feedback gaat dan niet echt fijn op klein scherm
succes x
isamber: Dankjewel...fijn al die puntjes op de i. Merci. I. - Julien_Maleur
Ik zou verder gaan.
groeten
JM
isamber: Misschien. Ik zie wel. Dankjewel. I. - tessy
Ik wil graag dat je verder gaat, omdat ik wil weten wie Yvonne is.
Trouwens ik vind je een echt goede schrijver.
isamber: Dankjewel. Doet plezier. Weet nog niet goed waar ik naartoe ga..weet het wel feitelijk, maar vraag me af hoe lang ik dat kan rekken. Ik schrijf eerder korte fragmenten. Nu, je geeft me moed. Men zal geduld moeten hebben, want ben aan het broeden...Grts. I. - sproet
of je stopt en laat de lezer verder fantaseren of je gaat door...en dat zou aangenaam zijn voor ons.
liefs, trees
ps:'Dank u, meester Simon.'
isamber: Merci voor het duiden. Ik gooi dikwijls een aantal dingen door elkaar...het heeft zijn redenen. Ik focus vooral op de inhoud en zinsbouw en laat me wel eens meeslepen, waardoor het correct hanteren van taal wat 'sloppy' wordt. Dankjewel. Grts. I. - GoNo2
Meester GoNo zegt: " Er voor gaan hé ?" :))
isamber: Thx. t'Krioelt in mijn kop...een vervolg breien maar met welke wol?
Grts. I. - Mistaker
Maak het maar langer!
Groet,
Greta
isamber: Thx. Ik probeer...Grts. I.
|
