|
< terug
IJS (2)
Maandagmorgen 6.30 u. Yvonne staat in de keuken als versteend. Ze kijkt naar de vloer en volgt de lijnen van het voegsel. Links, rechtdoor…stukje onderbroken, terug links. Dat is de weg die ze straks zal volgen. Ze zet behoedzaam haar tas en ontbijtbord in de afwasbak, draait de kraan open en ogenblikkelijk terug dicht. Stilte heerst en dat wil ze zo houden. Ze ziet een draad en volgt die opwaarts, dan neerwaarts. In de gootsteen zit een spin. Onvermijdelijk moet ze aan Sebastiaan denken. Ze prevelt stil de eerste zin: "dit is de spin Sebastiaan, het is niet goed met hem gegaan", en ziet zich staan, 11 jaar terug. Ze eindigde tweede na een meisje die voordroeg in een oude jas met gouden knopen. Het was een stom wicht. Ze nam een groot glas en zette het over het dier.
Voor het zover was had het gerend van de ene hoek van de gootsteen naar de andere.
Angst en paniek. Ze griste een bierkaartje uit de lade en schoof het onderdoor. Ze bestudeerde de grijze huisspin aandachtig. Tegenaria domestica.
Nog steeds met Sebastiaan in haar achterhoofd feliciteerde ze hem. Hij had haar op deze tergende ochtend gezelschap gehouden. Ze hield het glas voor haar ogen en zag Dabrowski's hoofd, dan haar vader en Corneel. Ze praatten over haar heen vanuit hun spinnenlijf met nutteloze woorden in een eindeloos vacuüm. Ze knipperde en veegde de beelden weg. Ze werd zenuwachtig bij de gedachte dat anderen van dit schouwspel getuige konden zijn, opende snel de achterdeur en zwaaide het glas leeg. "Ga, Sebastiaan, ga en kijk niet om!"
Het was 6.42 u. Yvonne sprak voor het eerst vandaag en zou de zin eindeloos herhalen tot ze het kantoor van Meester Dabrowski binnenstapte.
Op het moment dat Yvonne de deur achter zich toetrok, schuifelde haar moeder uit bed. Ze dacht aan haar dochter en aan hoe graag ze met haar deze ochtend had doorgebracht en hoe ze het uiteindelijk toch niet deed. Ze liep de badkamer in en zag Yvonne's haarborstel en mascara liggen. Kleine bewijzen van haar dochters aanwezigheid en de eenzaamheid die hen verbond. Ze liep langzaam en stil de trap af en gleed als een schim de keuken binnen. In de gootsteen stond een tas en een bord. Op het aanrecht een glas en een bierkaartje. Er hing een spinnendraad. Ze volgde het opwaarts en neerwaarts en rukte het af. Dat was alles.
Om 7.15 u arriveerde Yvonne op kantoor. Dabrowski had haar gevraagd vroeger aanwezig te zijn.
"Goedemorgen, juffrouw De Jong." Ze knikte en keek naar zijn uitgestoken hand. Ze besloot in te gaan op zijn beleefdheid en groette hem gereserveerd.
"Gaat u zitten, Juffrouw. Ik hoop dat het niet te vroeg was." Ze staarde hem niet begrijpend aan.
Hij las haar uitdrukking en repliceerde onmiddellijk. "Wel, een jonge vrouw als u zal wel een goed gevuld weekend hebben. En maandagmorgen kan lastig zijn, niet?". Yvonne wist niet goed of ze moest reageren gezien ze de indruk had dat zijn vraag het antwoord al bevatte. Ze dacht na en nam haar besluit. "Ik blijf meestal thuis."
Dabrowski fronste, dacht aan vrijdag en hoe ze voor hem zat. Bedachtzaam, vastberaden in een te donker ensemble. Zo had hij haar waargenomen. Haar cv en assertieve antwoorden hadden de doorslag gegeven. Hij hoopte dat Yvonne een goede kracht zou zijn. Dat ze zich gedraagt als een koele non vond hij vreemd. Dit kind lijkt niet van deze tijd. "Enfin, u kan dan hier tekenen." Als ze maar goed werkt, dat is hier het belangrijkste. Hij bood haar een tas koffie aan. Ze accepteerde en terwijl hij de keuken inliep, veerde ze recht en liep snel naar het raam. Ze keek naar beneden en zag geen matchboxen, maar een grijs vlak met kleine witte rechthoeken. Ze voelde teleurstelling en haastte zich terug naar haar stoel. Voor ze ging zitten bekeek ze die en dacht aan een ontwerp van Rietveld. Dabrowski kwam binnen, reikte haar de koffie aan en zei: "Rietveld." Ze voelde zich betrapt en stamelde stil: "Ja."
Om 7.55 u sijpelden de andere personeelsleden binnen. Ze waren met zijn tweeën en vrolijk. Dabrowski riep hen in zijn kantoor en stelde Yvonne voor. Het gezelschap wisselde enkele holle hallo's. Hij gelastte hen zorg te dragen voor hun nieuwe aanwinst en haar te helpen met inzicht krijgen in de werking van het advocatenkantoor. In het bijzonder de dossierkast. Hij had maar één allergie, zijnde eindeloos zoeken naar fout geklasseerde documenten.
Yvonne liep samen met hen mee naar hun kantoor. De twee anderen wisselden een schaapachtige blik uit. Annette zuchtte en wees naar een leeg bureau. Carine had haar kantoorspullen bij het vertrek van Yvonne's voorganger verhuisd. Aan het raam, in het licht.
Yvonne steunde op het tafelblad, haar handpalmen kleefden aan het vernis. Bijna onzichtbaar nam ze plaats in de donkerste hoek. Van licht en lucht verstoken. Ze kromp in elkaar en dacht aan Sebastiaan.
feedback van andere lezers- GoNo2
Prachtig geschreven......
isamber: Dankjewel. Hoop dat het blijft boeien. Als je opmerkingen hebt, laat maar komen. Je hoeft je voor mij niet in te houden. Ik zei dit al eerder, denk ik. Het hoeft niet persé technische FB te zijn. Als je merkt dat de spanning eruit gaat of ik teveel in rondjes draai...schrijf het me. Zelf merk ik dat niet altijd. Bon. Bij deze wens ik jou alvast een fijn weekend. Grts. I. - tessy
Voor mij blijft het spannend, ik blijf nieuwsgierig naar wie Yvonne is.
Mooi geschreven.
isamber: Okidoki. Fijn dat te weten. Thx voor je FB. Grts. I. - Mistaker
Give me more!
Groet,
Greta
isamber: Zeker? Ben aan het broeden...heb de indruk dat het nog niet volledig het seizoen is... Heel blij met je FB, heb dat nodig om verder te geraken. Grts. I.
|
